Terugblik 2011

Het jaar 2011 zit er bijna op. Nog een paar dagen en dan op naar een nieuw jaar en een nieuw loopjaar. Zo aan het eind van een jaar is het voor velen tijd om op zo’n jaar terug te kijken. Op tv en radio komen de nodige lijstjes voorbij. Lijsten zoals bijvoorbeeld, Top2000, beste politicus, beste reclame filmpje, beste sportman/vrouw/ploeg, de beste binnenstad, website van het jaar, enz. Je kan het zo gek niet bedenken. Maar ook terugblikken/jaaroverzichten op tv met vooral, voor mijn gevoel, veel narigheid.

Laat ik daarom ook eens terug kijken op het afgelopen jaar. En dan vooral op sportief gebied. En dat kan ik alleen maar doen met een glimlach van oor tot oor. Natuurlijk heb ik dit jaar ook mijn nodige twijfels gehad. Of ik nog wel mee kon komen met de besten van onze loopgroep (heb ook mijn “drive”), ik die verdomde PR op de hele marathon eens kon lopen of ik nog tegen blessures aan zou lopen.

Maar 2011 blijkt mijn loopjaar te zijn geweest. Vanaf de Midwinter Marathon in Apeldoorn ging het de goede kant op met mijn conditie en begon ook de snelheid terug te komen. En die snelheid was er tijdens de Kleine Wielenloop, Rondje Goutum en de Twirreloop (14,2 km) in 1.01 uur. Dat gaf al een stuk zelfvertrouwen voor de rest van het loopjaar. Tijdens de halve marathon van Leeuwarden kwam ik uit op mijn toen tweede tijd (ooit gelopen). Daarna zat er niks anders op dan heel blijven voor de marathon van Keulen. Ik ben en blijf daar altijd wat angstig in. Niet teveel snelle wedstrijden meer lopen en me concentreren op die 42.195 meter bij onze oosterburen. Mooie lange duurlopen met een topgroep. Wekelijks genieten. Maar ondanks de periode waarin deze marathon werd georganiseerd was het tijdens de marathon warm, erg warm. In de binnenstand ging het kwik zelfs richting de 30 graden. Niet een temperatuur om zo’n afstand in te lopen, laat staan voor een PR te gaan. Daar baalde ik ontzettend van. Want het was mijn eerste marathon voorbereiding zonder blessures en ik had alle trainingen door kunnen lopen. Geen rust moeten houden en weer een achterstand in moeten halen. Dat is niet goed voor je benen, maar zeker ook niet tussen de oren. Dit was nu helemaal niet aan de orde. En juist daarom baalde ik er van dat het juist, uitgerekend dat weekend, zo warm was. En toch, ondanks de temperatuur mijn snelste marathon gelopen. Het ging misschien maar om seconden, maar er had anders veel meer ingezeten. En ik heb weer veel geleerd tijdens deze marathon. Dat kan ik alleen maar meenemen naar de volgende. Tijdens de Berenloop zelfs (bijna fluitend) mijn halve marathontijd verbeterd. Zeker niet eens de makkelijkste halve marathon, maar nu dik onder de 1.34 uur.

Al met al een loopjaar om met een goed gevoel naar terug te kijken en geeft weer een stuk vertrouwen en energie voor volgend jaar. En ik heb er al weer zin in.

Ameland Adventurerun

Toen we zaterdag op het verwarmde terras bij van Heeckeren op Ameland zaten, had ik alles behalve zin in hardlopen. De regen kwam met bakken uit de hemel en na enige ging het zelfs over in hagel. En dan heb ik het nog niet eens over de wind. Allemaal ingrediënten om lekker gemotiveerd op het terras te blijven zitten.

Na enige tijd kwam Johnny voorbij. "wat  ben je van plan te lopen"? vroeg ik. "1:35", riep Johnny. "Samen"? Afgesproken om een kwartier voor de start weer voor van Heeckeren te staan. .

Eenmaal in de sporthal het eeuwige dilema. Wat zal ik aan doen. Ik had ongeveer mijn halve kleding kast in mijn tas gestopt en kon nog alle kanten op. Toch gekozen voor de Falke trui en een heel dun thermo shirtje. Tot ik Mark tegen kwam. "Doe uit man dat thermo shirtje, veel te warm". Trouw als ik ben, geluisterd naar zijn wijze woorden en het ondershirtje weer terug gestopt in de tas. Dan eerst maar even kou leiden.

Helaas was ik Johnny even voor de start kwijt en moest ik het alsnog alleen doen. Na de start, het bos in. Niet mijn ding, crossen. Heuvel op, heuvel af, bochtjes, scherp zijn op wortels van de bomen en her en der was het glad. Op naar het strand, daar kom ik normaal gesproken altijd wel in mijn ritme. Net zo normaal gesproken hebben we op het strand tegen de wind in maar altijd een prachtig verhard strand. Daar kon ik wel naar uit kijken. Nu was het andersom. Met de wind mee, maar op het strand ging het bij mij nog steeds niet lekker. Het strand was zacht en ik kreeg het niet voor elkaar om in een ritme te komen. Daar kwam bij dat ik wist dat het laatste stuk over de dijk vol in de wind zou zijn. Sparen voor de tweede helft dus. Een groepje op zo'n 25 meter voor me en een groepje een eind achter mij. Ik liep dus in niemandsland en ik moest bij het eerste groepje zien te komen voor ik in de wind kwam te lopen. Dit lukte pas in duinen. Al gauw bleven we met z'n drieën over en na zo'n 10 km begon ik pas wat in mijn ritme te komen. En blij dat ik naar Mark had geluisterd. Het werd zelfs warm, rits naar beneden, mouwen omhoog. Nu rustig door blijven lopen en dit tempo vast houden.

Terwijl het op de dijk zwaarder zou moeten worden i.v.m. de wind, begon ik juist beter te lopen. De groep werd groter en met een paar andere lopers ging het prima kop over kop. Op 15 kilometer een SIS momentje en op naar de laatste 6. Op mijn klokje keek ik al vanaf het strand niet meer.

Het dorpje Buren door en van het groepje was niks meer over. Alleen door en het tempo kon zelfs nog wat omhoog. Langs de kant nog een toeschouwer, "kom op, laatste stukje, mooie tijd trouwens". Vleugels. Het dorp in, de laatste straat. Op de speaker hoorde ik dit keer mijn naam "nummer 699, Donald Koster van Loopgroep Leeuwarden". Eindtijd 1:35:08 uur.

Meer dan dik tevreden....

Motiverend weer





Alweer een week voorbij. Een week met extreme wind en veel regen. Geen weer om naar buiten te gaan, laat staan hard te lopen.  Toch normaal doorgetraind al was het af en toe mezelf een schop onder de kont geven. Het motiveert nou eenmaal niet om je bewust nat te laten regenen en koud te worden. Daar komt bij dat ik weer langzaam weg zak in mijn jaarlijkse loopdipje. Als ik voor mezelf ga/moet lopen, me er toe moet zetten om mijn loopschoenen van de plank te pakken en naar buiten te gaan. En als ik dan aan het lopen ben, mezelf allemaal redenen geef om bij de volgende bocht rechtsaf te slaan en een kleinere ronde te gaan maken dan dat ik in eerste instantie van plan was. Het seizoen zit er een beetje op. Bijna alle wedstrijden zijn gelopen en de dagen met lekker eten en wijn komen er aan. Binnen hangen en als je daar eenmaal aan toegeeft…

Aanstaande zondag loop ik mijn laatste wedstrijd van dit jaar, op Ameland. De Adventure run, afstand 21 kilometer en een beetje. Nog één keer dit jaar kijken waar ik op uit kom op deze afstand. Zou het me nog een keer lukken om richting die 1.33 te gaan? Maar dan moet wel alles mee zitten. Beetje goed strand, wind gunstig en vooral tussen mijn oren. Nu moet ik er nog niet echt aan denken, maar zaterdag voelt het wel anders als ik eenmaal in het startvak sta. 

Deze wedstrijd was afgelopen week toch nog een extra stimulans toch door te zetten. Niet in het warme, droge huis blijven maar er uit. Schoenen aan, warm aan kleden en richting de loopgroep. En wat een trainingen vorige week. Dinsdagavond over de nieuwstad. Rondjes over de pijpen en tussendoor opdrukken. Gesloopt. Donderdagavond had Geert Jan het op z’n heupen. Tijdens de duurloop steeds rond de 13 kilometer per uur, beukend in de wind terwijl de regen ons om de oren sloeg. Heerlijk gelopen en gaf weer een motiverend gevoel. Zondag nog even voor mezelf een blokje rondweg. 

Afgelopen zaterdag heb ik me maar getrakteerd op een nieuw loopjasje. Niet dat ik er geen een meer had, maar je wil ook wel weer eens wat anders. En altijd leuk om je zelf af en toe te verwennen met iets nieuws. Weer een motivatie, want...je kan weer even in je nieuwe jasje lopen.

Op deze manier hoop ik deze december maand wat door te komen, zodat ik volgend jaar weer vol energie het nieuwe loopjaar in ga.

De Slachtemarathon

Vanaf het wad tot in het hart van Friesland kronkelt de Slachte: een droom van een dijk, van Oosterbierum tot Raerd, die trots uitsteekt boven het groene weide-landschap. Al sinds de middeleeuwen ligt zij daar, altijd waakzaam om het opkomende water te keren en een beschermende arm te leggen om haar bewoners. Daarna sluimert zij lange tijd, als een rustend monument.

Bovenstaande staat op de (nieuwe) site van de Slachtemarathon (http://www.slachtemarathon.nl/). Mooi poëtisch omschreven en je krijgt er gelijk een plaatje bij. Prachtig. Vandaag heb ik me voor deze marathon, die op 16 juni 2012 gelopen wordt, ingeschreven. Eigenlijk is het wéér ingeschreven. In 2004 liep ik voor de eerste keer deze klassieke afstand in het Friese Land en tevens mijn allereerste marathon. 's Morgens om 6.30 uur de start met toen zo'n (volgens mij) rond de 1.100 deelnemers. Start vanuit Raerd naar Easterbierrum. Jammer vond ik dat. Niet eindigen in een dorpje maar de finish aan de dijk van het IJsselmeer. Maar toch,....ook dat had wel wat.

Waarom heb ik me eigenlijk ingeschreven? Het is niet mijn marathon. Weiland, weiland, weiland en af en toe een dorpje. Ik ben van de (grote) stadsmarathons. Veel mensen langs het parcours, Berlijn, Rotterdam, Keulen en Amsterdam. In Rotterdam zo'n 800.000 en Berlijn 1.2 miljoen toeschouwers. Vooral die toeschouwers die je de laatste kilometers richting de finish schreeuwen (niet dat ik daar de laatste kilometers nog heel veel van mee krijg). In 2000 was de eerste Slachte Marathon, Simmer 2000. Het was toen een enorme happening en daar wou ik 4 jaar later bij zijn. Er toen niet aandenkende dat de start 's morgens vroeg, heeeel vroeg, was en 90% van de Friezen nog op één oor lag. Er stond een handje vol toeschouwers onderweg en voornamelijk familie of vrienden van de lopers. Hoogtepunt, ahum, was op ongeveer 32 kilometer "het talut" bij Franeker. De brug over de A31 was er toen nog niet en we liepen enkele honderden meters met het linkerbeen zo'n 40 centimeter hoger dan het rechterbeen langs de snelweg. Nu ligt er de mooie Slachte brug.

Het klinkt allemaal wat negatief. Toch heb ik me ingeschreven. Natuurlijk is het een bijzondere marathon, die eens in de vier jaar wordt gehouden en aanzien in Friesland heeft. Een marathon in de buurt en dus leuk/makkelijk voor familie en vrienden om te komen kijken. Maar boven alles, er lopen nu al zo'n 50 lopers van onze loopgroep (Loopgroep Leeuwarden) mee. Aangezien ik overal bij wil zijn en alles mee wil maken.....heb ik me toch maar opgegeven.

En....ik heb er nu al zin....

Blessureleed

Een heel seizoen blessure vrij lopen blijkt toch wel teveel gevraagd. Is het de manier van trainen, intensieve klappen op je lijf, veel hard willen lopen en willen presteren of gewoon "ouderdom"? Het hele jaar ben ik zo goed als pijnvrij door gekomen. Nauwelijks trainingen overgeslagen omdat ik iets voelde. Zeker in training voor een marathon is dat voor mij vrij bijzonder. In totaal 7 marathons gelopen met bezoek aan een fysiotherapeut en dit jaar kwam ik er door heen.

Nog 1 wedstrijd in het vooruitzicht; De Adventurerun op Ameland. Omdat het op Terschelling uitzonderlijk goed ging en ik zelfs hier (tijdens een van de zwaartste halve marathons van Nederland) een PR liep, kon mijn jaar al niet meer stuk. Tijdens de Adventurerun zou ik Froukje hazen op de halve marathon. Helaas liep zij tegen een zware blessure op (Berenloop) en zal de halve marathon op het Friese eiland moeten missen.
Voor mij dus nu nog één kans om dit jaar een snel halve marathon te lopen. En dat zal dus moeten op 17 december.

Afgelopen dinsdag trainden we onder andere 400 en 600 meters. Tijdens de 3e 400 meter begon ik mijn hamstring te voelen. Soort verkramping. Ik weet dat ze daar zitten, maar had ze nog nooit echt bewust gevoelt. Tempo er af en niet denken dat de "pijn" minder werd. Geert Jan gaf aan dat ik niet de enige was. Ook Jochem en Elles hadden het zelfde probleem. Vreemd, was het kou op de spieren? Maakt niet uit, ik zat er mee en baalde er van. Een heel jaar blessure vrij lijkt bijna onmogelijk dacht ik nog. Toch niet weer de fysiotherapeut bellen? Hij zal wel denken....

Een aantal dagen wat last gehad. Je let er op. Zit het er nog? Wordt het minder? Tik van iedere hardloper/sporter? Donderdags een training overgeslagen en vrijdag voelde ik eigenlijk al niks meer. Zondag weer rustig proberen of val ik dan in de beginnersfout? Ik loop tenslotte al een tijdje mee en moet toch beter weten. Nog een weekje extra rust is wellicht veiliger. Toch zondag, aan het einde van de dag, mijn loopschoenen aangetrokken en voorzichtig beginnen. Als ik iets zou voelen, zou ik gelijk weer rechtsomkeert  maken. En het ging, het voelde goed en ondanks dat ik volledige gefixeerd was op de hamstring liep ik pijnvrij. Onderweg kwam ik Jan Hooghiemstra tegen en hebben we samen zelfs 12 kilometer gelopen. Het ziet er naar uit dat de blessure een kleine verkramping o.i.d. was en het gelukkig mee valt. Nu nog even geen extreme interval trainingen, maar rustig op tempo lopen. Geen risico's.

Zal het dan toch nog lukken? Een jaar zonder fysiotherapeut bezoek....

Wat heeft een Keniaan wat ik niet heb...

Vorige week stond er op de laatste pagina van de Pers een mooi verslag over hardlopende Kenianen. Niet verwonderlijk natuurlijk als die zondag daarvoor een Keniaan in New York de marathon won. En een maand daarvoor Patrick Makau de marathon van Berlijn in een nieuw wereld record. De Kenianen heersen dit jaar op de marathon en zijn verantwoordelijk voor de 20 snelste tijden en ook nog eens gelopen door 16 verschillende lopers. Haile Gebresalassie was in 2008 de laatste niet-Keniaan die de snelste tijd noteerde.

Wat hebben die Kenianen wat wij niet hebben? Ze hebben in ieder geval de juiste mentaliteit. Ze zijn gedreven en elke Keniaan denkt dat hij wereldkampioen kan worden. Vaak is het voor hun ook de enige uit weg naar een "betere" wereld, een ontsnapping aan de armoede. Natuurlijk wordt er ook gefluisterd over doping, maar de winnaar wordt toch altijd op doping gecontroleerd? Dan zou er allang wat gevonden moeten worden. Ook een uitspraak die Lance Armstrong ooit deed om zijn verdachtmakingen tegen te gaan.

In ieder geval is één ding aangetoond. Een 16-jarige Keniaan heeft 18.000 mijl voorsprong op een leeftijd genoot uit de Westerse wereld. Gewoon, door naar school te lopen of door op het land een avondmaal te verzamelen. Ze hebben geen zittende levensstijl. Geen files van auto's voor de school, door ouders die hun kinderen naar school brengen.

Daarnaast hebben Adidas en Nike loopscholen opgezet in het Afrikaanse land. Hierdoor wordt nog proffessioneler getraind, trainen ze het hele jaar door erg hard en drinken ze tegenwoordig sportdrank in plaats van water. En omdat een wegwedstrijd meer geld oplevert dan een baanwedstrijd kiezen talentvolle atleten sneller voor een carriére als marathonloper. In de kracht van hun leven kiezen ze voor een marathon, terwijl de gemiddelde leeftijd van de (marathon) lopers in Nederland richting de 40 is. We zullen er volgens mij aan moeten wennen, dat tijdens de lange duurlopen de Kenianen, maar ook Ethiopiers,  de dienst uit maken.

Mijn kinderen gaan in ieder geval vanaf morgen lopend naar school....

Berenloop Terschelling

Na maanden rustige duurlopen en ingehouden training i.v.m. de marathon van Keulen op 2 oktober, liep ik de laatste weken weer voluit. Het voelde goed, geen pijntjes of vermoeidheid. Kortom goed uit de marathon gekomen en dat is ook wel eens anders geweest. En als dan de eerste halve marathon tijdens de Berenloop op Terschelling is, dan hoop je stiekem op een mooie tijd, al zal die 1:34:07 uur en niet in zitten (het is tenslotte Terschelling)

Afgelopen zondag was het dan zover. Om 8.45 uur op de boot richting Terschelling. Altijd gezellig druk met al die hardlopers. Omkleden en op zoek naar Roelof en Jan waar ik mee afgesproken had om mee te lopen. Omdat we laat richting het startvak gingen, hadden we geen andere keus dan achteraan sluiten. Niet druk om maken, de wegen worden vanzelf breed en dan kan je eventueel wel inhalen. Maar dit is niet mijn ding, slalommend door een veld van lopers. Maar eenmaal op de weg richting Midsland kwam ik lekker in mijn ritme en het voelde goed. Jan riep na zo'n 6 kilometer dat het te gek voor hem ging. Roelof was afgelopen twee weken ziek geweest en even voor Midsland gaf ook hij aan dat het niet ging. Erg jammer, maar dan maar alleen door. En je dan afvragen, ga ik niet hard? Het voelt nu zo goed, maar ik weet wat nog gaat komen, moet ik niet iets meer gas terug nemen? Maar als je constant lopers inhaalt geeft dat op een of andere manier vleugels. Blik op oneindig en niet teveel nadenken. Dan maar kapot en eventueel het laatste stuk op een veel lager tempo verder. Als je het niet probeert...

Het strand, de meningen waren verdeeld. De één vond het erg zwaar, maar ik vond het prima te doen. Het was wel eens zwaarder geweest. Dat je tot over je enkels wegzakte in het zand. Maar natuurlijk verlies je hier tijd. Toch vind ik dit een van de mooiste kilometers van de wedstrijd. Het lange lint van lopers, de zee, strand en wind. Ik kan daar wel van genieten.

Op de duin om het strand af te komen had ik me voor genomen om mijn SIS momentje in te lassen. Hier kan je toch niet hard tegenop lopen en je kan beter gas terug nemen dan volle bak naar boven. Mooi moment om iets van koolhydraten, caffeine, enz. naar binnen te werken. Veel mensen vergeten het en denken alleen bij nog langere afstanden voeding mee te moeten nemen. Maar een lichaam heeft gemiddeld voor zo'n 45 minuten tot een uur energie. In deze tijd lopen wij geen halve marathon en moeten we het aanvullen. Op 15 kilometer had ik mijn energieboost en of die caffeine shot het ultime middel was, maar ik heb de Longway wel eens anders ervaren. In één streep richting de finish, zonder dat ik dacht dat ik leeg begon te lopen. Ik kon het tempo gewoon vast houden en kwam goed over de finish, zonder een souvenier neer te hoeven leggen. Toen keek ik pas op het klokje....1:33:37 uur...Klopt mijn klokje wel? Onmogelijk, ik heb toch niet op Terschelling een PR gelopen? Ja, dus. Precies 30 seconden van mijn snelste tijd afgelopen.

Vanaf dat moment alleen maar met een smile rond gelopen. Tot ik Geert Jan en Jildou tegen kwam en ze vroegen wat er met Froukje aan de hand was. Ze bleek achterop een motor te hebben gezeten. Na een tijdje kwam ze aanstrompelen. Vreselijk veel pijn aan haar kuit en had waarschijnlijk een spierscheurtje opgelopen. Enorm balen, ook zij ging zo lekker tot 18 kilometer. Er zat eerst niks andersop dan met een stoel onder het been in de serre tegenover de Brandaris te zitten. Kijkend naar de marathonlopers die één voor één binnen kwamen. Hopelijk hersteld ze gauw.

Dit jaar nog één wedstrijd. Zaterdag 17 december, De Adventure Run op Ameland. Zou het nog eens lukken om richting mijn nieuwe PR te lopen...?

Berenloop Terschelling

Terschelling, Berenloop. Hoe vaak heb ik de halve marathon daar al gelopen? Mijn eerste was in 2003. En de Long way, was toen een echte Long way. Er kwam geen einde aan. Het was mijn eerste halve marathon en had toen alle komende lange afstanden afgezworen. "Niks voor mij, leuk om het een keer gedaan te hebben maar hier moet het maar bij blijven" dacht ik toen nog. Een half jaar later liep ik toen mijn eerste hele marathon (Slachte Marathon).

Volgende week zondag loop ik hem weer. Die Berenloop. De gezelligheid op de boot, de aankomst op het eiland (met de fanfare), de heerlijke sfeer op het eiland en mijn maatjes om me heen.  Ik heb er zin in. En afgelopen weken heb ik er weer hard voor getraind. Na maanden onthouding van de echte snelheid, ben ik de schade in gaan halen. Natuurlijk ben je nog niet volledig hersteld van de marathon (Keulen). Maar ik voel me sterk en heb er zin in om weer op tempo te lopen. Een week terug liep ik in een trainingsrondje nog 1:26 uur op 19 kilometer. Maar dit was een training in mijn eentje, geen adrenaline van een wedstrijd, lopers om je heen. Het beloofd dus wel wat zou je zeggen. Maar ik zie wel hoe het afloopt. Mezelf niet teveel druk op leggen. Maar Roelof en ik hebben alweer de nodige plannen voor een snelle eindtijd.

De Longway ken ik onderhand wel en aanstaande zondag zullen we zien hoe die dit keer aanvoelt.

Kleding maken de man/vrouw

De donkere dagen komen er weer aan. De lichtgevende hestjes kunnen 's avonds weer uit de kast, al zijn er steeds meer kleuren jasjes en truien die deze hestjes niet meer nodig maken. Saucony is gestart met een speciale lijn, de ViziPro-lijn en Adidas met de AdiViz-lijn. Kleding met een hoge lichtafgifte zodat je in het donker goed zichtbaar bent. Dat is niet alleen prettig, maar ook al die hestjes bedekken alle mooie loopkleding en dat is toch zonde? De loopkleding wordt steeds mooier en modieuzer.

Mijn eerste marathon liep ik in een short tight en een kantoenen t-shirt. Ik wist niet beter en vond (tijdens een warme zomerdag in juni) prima lopen. Onderhand weet ik beter en ligt mijn kast (echt) vol met "echte" loopkleding. En zolang ik het kan, bezuinig ik er niet op. Diverse tights (kort, drie-kwart, lang) en zogenaamde vlinderbroekjes voor warm weer. Truien, t-shirts en hemdjes noem maar op.

En er is volgens mij geen kleding soort waar op dit moment zoveel ontwikkeling in is. Ontwikkelingen in technische stoffen volgen elkaar snel op. Meer draagcomfort, lichter gewicht, kleding met een isolerende werking tijdens koude omstandigheden en toch blijven ademen. Maar dat is nog niet alles, tegenwoordig moet het er ook nog eens mooi uit zien. Niks meer alleen maar functioneel. Tijdens de trainingen ziet de groep er uit als een groot kleurenpalet. En vooral Nike en Björn Borg zijn hier niet vies van. En ik moet zeggen...ik hou er wel van. Soms heb je niet eens meer het idee dat het nog om functionele loopkleding gaat. Veel kleur in shirtjes, hemdjes en broeken. Zelfs de compressie kousen zijn verkrijgbaar in geel, roze enz.

Dan zou je zeggen dat de schoenen een achtergesteld item in deze is. Niks van dit alles. De helemaal witte loopschoenen zijn bijna nog sporadisch verkrijgbaar. Schoenen in felle kleuren, dito veters en bij Nike kun je zelfs je eigen loopschoenen personaliseren.

En in deze komende donkere dagen, ziet alles er op deze manier toch nog fleurig uit. Ga door met deze ontwikkeling....

Whisky als isotone drank?

Na twee weken rust met af en toe wat rustig lopen en training geven, had ik voorgenomen om vandaag weer eens te testen hoever ik eigenlijk hersteld ben van de marathon en hoe het nog voelt om weer wat op tempo te lopen. Prachtig weer, zonnetje, niet te warm en te veel wind. Eigenlijk top loopweer.

En was dit wel een goede test? De avond te voren nog de nodige whisky's geproefd tijdens een whisky proeverij, gehouden in Stenden Hogeschool. En hoewel het kleine hoeveelheden waren, toch aan het einde van de avond alles bij elkaar een paar behoorlijke glazen. Een avondje vol leermomenten over deze lekkernij. Maar is Whisky wel een goede isotone drank?

Na een paar kilometer kwam ik er al achter dat sommige dingen toch niet goed samen gaan. Whisky en hardlopen is bijvoorbeeld ook zo'n ding. Hoewel ik genoot van het prachtige weer, kwam ik niet erg in mijn ritme. Zware benen, die voor mijn gevoel niet echt mee wilden werken. Toch zat ik gemiddeld wel rond de 13,5 km p/uur. Het tempo is er dus nog wel.

Voldaan kwam ik weer thuis, maar of dit nu weer de ultieme test was om te kijken waar is sta?

Herstelweekje

Het is alweer een dikke week geleden dat we in Keulen liepen. Time flies. Maar een mooie herinnering er bij. Afgelopen week stond in het teken van herstel. Dinsdagavond nog even naar de loopgroep geweest om alle verhalen nog een keer te horen en de felicitaties in ontvangst te nemen. Wel even mee gelopen met de training maar dat was pijnlijk. Erg zere boven benen en in plaats van de 7 rondes van een kilometer, het bij maar 5 gehouden. De dag daarop was de pijn al een stuk minder en ik geloof er ook stellig in dat het goed is om een paar dagen na een marathon weer even rustig een blokje te lopen. Goed voor de doorbloeding en het herstel. Mij helpt het in ieder geval. Afgelopen zondag nog zo'n 12 kilometer voor mezelf gelopen en lekker op tempo. Het voelt weer goed en kan het nu weer langzaam opbouwen.

Opbouwen tot naar de halve marathon van Terschelling. Deze heb ik vorig jaar gemist, omdat hij net wat te kort achter de marathon van Amsterdam zat. Eens kijken wat ik daar weer kan lopen. In ieder geval weer een mooie wedstrijd om naar toe te lopen en te leven.

De marathon van Keulen

Wat een afstand. Wie heeft die afstand ooit uitgevonden. Oke, een of andere Griekse soldaat Pheidippides die zo graag van Marathon naar Athene wou lopen om het nieuws van de overwinning van Atheners op de Perzen te melden. En daar maak je dan later gewoon een hardloopwedstrijd van. En juist die afstand stond afgelopen weekend (2 oktober) in Keulen gepland in mijn agenda. Ik heb er al meer over geschreven in mijn blog en iedere lezer weet onderhand wel dat dit de eerste marathonvoorbereiding zonder blessures was.

En ergens zit er dat kleine plekje in je hoofd die denkt dat je dan een wereldtijd moet kunnen lopen.

Hoe anders kan het dan voelen als de temperatuur niet normaal rond de 16 graden is, maar eerder richting de 30. Toch samen met Roelof besloten om maar te kijken hoe het onderweg zou voelen en gaan.
In verband met het prachtige weer onderweg veel mensen. Wat zeg ik "ik kreeg het Alpe d'Huzes gevoel". We liepen door een haag van mensen. En het voelde goed. Niet te de beoogde start van 11,4 in het uur, maar rond de 10,5. Het was tenslotte warm en het kon van het ene op het andere moment niet meer gaan.

Zoals Benali in zijn boek schreef :"de marathon is een duurloop van zo'n 32 kilometer en een wedstrijd van 10 kilometer. Dus, geen risico's nemen en vooral geconcentreerd lopen. Onderweg genietend van de vele toeschouwers en onze loopmaatjes langs het parcours.

Een prachtige marathon. De eerste 20 kilometer liepen we langs de Rijn waarna we de laatste helft dwars door de stad liepen. Weinig wind, maar veel zon. Pittig dus. Onderweg haalden we een aantal lopers van onze groep in en dat geeft natuurlijk even vleugels. Keurig rond het half uur een SIS gel naar binnen gewerkt en de tijd genomen bij de drankposten. En het ging goed en voelde goed. Tot 32 kilometer. "Loop maar door Roelof", maar gelukkig bleef hij wachten. Een momentje om een souvenier achter te laten in de Keulse straten. Misselijk, waarom overkomt mij dat altijd. De benen willen wel en tussen de oren zit het ook nog wel goed. Dubbel zoute dropjes eten helpt wel wat, maar dit jaar was er Coca Cola. En daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. En dat beviel goed. Na het momentje op 32 kilometer kon ik weer in een stuk op nagenoeg het zelfde tempo doorlopen tot rond de 40 kilometer. Zelfde verhaal, een momentje en dan is het nog "maar" 2 kilometer en een beetje...zou je denken. Maar in die laatste kilometers zaten nog kinderkopjes en een brug over de Rijn. En geen klein bruggetje. Ik was kapot..."doorlopen" riep Roelof en in gedachten zou ik mezelf 10 meter wandelen geven boven op de brug. Tot Roelof riep dat we onder mijn PR konden lopen als we door zouden zetten. Tanden op elkaar en gaan. Niks geen loopmaatjes zien langs de kant, ik had er geen oog meer voor en kan me eigenlijk ook weinig van de finish herinneren.

Maar het was gelukt, 20 seconden er af. Het lijkt zo weinig, maar zonder de extreme temperaturen moet het anders toch gelukt zijn om er misschien wel 10 minuten vanaf te lopen.

Dit was het maximale en ik kan alleen maar weer trots op mezelf zijn....nummer 8 in de pocket en een stuk zelfvertrouwen er bij.

Op naar de marathon van Keulen

Het zit er nagenoeg op. Tenminste de voorbereiding voor de marathon van Keulen. Dinsdag nog een keer rustig lopen met de loopgroep en op donderdag nog een stukje voor mezelf. Dan is het klaar en moet het zondag gebeuren. Het wordt mijn 8e marathon, waarvan 7 altijd wel met een blessure in de voorbereiding. Afspraken maken met de fysiotherapeut, oefeningen doen en soms gefrustreerd rust moet houden. Waardoor je altijd gedwongen enkele weken en daardoor loopkilometers moet missen. Dit keer heb ik alle trainingen kunnen lopen. Zelfs in Zuid-Frankrijk mijn kilometers kunnen maken.

Maar wat kan of moet ik aanstaande zondag dan verwachten? Ik moet proberen om niks te verwachten, ik moet lekker lopen, genieten van wat ik kan en doe. Natuurlijk heb ik een tijd in mijn hoofd, natuurlijk ga ik daar op weg, natuurlijk weet ik dat ik daar niet teveel aan moet denken en mezelf geen druk op moet leggen, natuurlijk zal ik ergens teleurgesteld zijn als het achteraf toch niet lukt of gaat zoals ik gehoopt had. Ik moet vooral gaan genieten. Of je er nu 2, 3, 4 of 5 uren over doet. Het blijft voor iedereen een prestatie en zal ik wat er ook gebeurt, na de finish weer trots op mezelf zijn dat ik mijn 8e marathon heb gelopen...

Op naar de marathon van Keulen...

The spirit of the marathon

Wat een prachtig filmpje. Bijna 7 minuten waar alles in zit. De beelden, de muziek, de emotie. Dit een marathon, dit is waar ik het voor doe, wat het zo bijzonder maakt en waar ik mezelf in herken.

Nog anderhalve week.

Dam tot Damloop

Tja, wat moet ik nog zeggen. Het gaat nog steeds voorspoedig. Mijn kuitjes werken mee en ik voel me goed en sterk. Na maanden voorbereiding is het bijna zover. Nu nog twee weken en gaan we met een bus vol loopgroepers naar Keulen voor de marathon (voor mij in ieder geval) of andere afstanden.

Afgelopen zondag, om alvast in de stemming te komen, met een bus naar Zaandam voor de Dam tot Damloop. Een festijn waar zo'n 40.000 lopers aan mee doen. Gelukkig starten deze niet allemaal tegelijk, maar (gezellig) druk was het wel. Even voor de start om 13.30 uur kwam de regen nog met bakken naar beneden, maar tijdens het lopen was het droog. Het was zelfs heerlijk loopweer.

Doel van de dag was te genieten van alles om me heen en kilometers maken. Froukje en ik hadden besloten om samen te lopen en proberen rond de 10 kilometer per uur aan te houden. Proberen, want het is lastig met zoveel mensen om je heen waardoor je al snel mee gaat in de stroom. Het tempo was daarom al vanaf het begin net boven de 10 K p/uur, maar het voelde bij beiden goed. En wat een feest onderweg. Al die versierde tuinen, flessen wijn op tafel (jummie) en je liep van muziek naar muziek. Een en al gezelligheid.
Halverwege ging het tempo omhoog richting de 11,5 K p/uur en de laatste kilometers zelfs boven de 12K p/uur. Hoezo Negative split. Eindtijd 1:28 uur hoog en dat terwijl de gehoopte eindtijd voor Froukje rond de 1:36 uur was. Geweldig gelopen dus. Het gemiddelde tempo lag rond mijn beoogde marathontempo op 2 oktober. Een prima training dus.

Hopelijk voelt het over twee weken net zo aan en lukt het mij om dit zelfde tempo die 42 kilometer vol te houden. Het positieve gevoel is er. Nu nog twee weken rustig door lopen en herstellen van de afgelopen maanden training.

Laatste lange duurloop voor Keulen

De langste duurloop zit er op. Afgelopen zondag 36,6 kilometer gelopen en hoe. Ik zag er best tegen op. Zal mijn kuit het houden? Conditioneel zat ik niet over in. Dit zat wel goed. De laatste tijd goed door kunnen trainen en zelfs in Zuid Frankrijk heb ik gewoon mijn kilometers kunnen maken. Aan mijn voorbereiding kan het dus dit jaar niet liggen. Maar die kuit. Ik vind het lastig om het uit het hoofd te zetten. Je kan gedachten niet zomaar uitschakelen. Dus...onderweg maar veel kletsen met iedereen, dan ben je er toch minder mee bezig.

Maar zondag ging het goed. Bij andere duurlopen kon hij er nog wel eens zijn. Dat zeurende gevoel. Maar nu bleef het weg. Totaal niet aanwezig geweest en dat geeft vertrouwen. Ik kon aan het eind zelfs nog versnellen en was niet kapot toen we aan kwamen. Het zou toch wat zijn als ik me straks in Keulen op die afstand nog net zo voel....Nu nog twee weekjes rustig door lopen. Geen versnellingen meer met explosieve afzetten. Geen risico's. Rustig door lopen, meer hoef ik niet meer te doen.

Ik ben er klaar voor en heb er zin in. Op naar de marathon van Keulen.

Herzog Compressiekousen

Geert Jan zei wel eens: "veel van de pijntjes zit tussen de oren". Ergens geloof ik dat ook wel. Zeker zo vlak voor het einde van de voorbereiding van een marathon let je meer op je benen dan normaal. Voel ik wat, begint die spier nu weer op te spelen? Je begeeft je immers richting die grens van je lichaam en overbelasting ligt dan op de loer. Zoals ik al vaker heb beschreven blijven mijn kuiten mijn zwakke plek. En dan eigenlijk ook alleen maar de linker. Rechts loopt lekker mee met de rest van mijn lichaam en protesteert niet als ik even wat verder loop.  Links denkt daar af en toe heel anders over.

Maar dit pijntje zit niet tussen mijn oren. Waarom voelt een fysiotherapeut anders exact waar hij moet zitten en legt hij letterlijk de vinger op de zere plek? Mijn kuit schiet af en toe in de verkramping. En een nadeel als je eenmaal met een blessure rond loopt is, dat je het gevoel hebt de achterstand in te moeten halen en hierdoor wellicht weer te snel of te veel gaat trainen. Je moet immers kilometers maken en vooral die laatste weken zijn voor je gevoel zo belangrijk. En juist die linkerkuit verlangt af en toe naar rust.

Vorig jaar heb ik in de voorbereiding van de marathon van Amsterdam compressiekousen aangeschaft. Nee, niet omdat ze zo mooi zijn. Maar de compressie in de kousen met voet stimuleert de doorbloeding en geeft extra stabiliteit aan spierweefsel en pezen in de onderbenen. Spiercellen krijgen zo meer energie in de vorm van zuurstof. Afvalstoffen worden op hun beurt sneller afgevoerd. Daarnaast geeft de compressie stabiliteit aan de zware kuitspier. "Schudden" van de kuiten neemt sterk af.

Fabeltje? Zit dit tussen mijn oren? Ze hebben me vorig jaar in ieder geval weer op weg  geholpen. Ik liep toen met een behoorlijke kuitblessure. Mede op aanraden van andere lopers en de fysiotherapeut heb ik ze maar aangeschaft. Onder het motto....baat het niet, dan schaadt het niet.

Afgelopen zaterdag heb ik bij Rene de nieuwe Herzog Compressiekousen gekocht. Het nieuwe model is bij de tenen en hak aanzienlijk steviger geworden. Nu moet mijn kuit het nog een paar weken volhouden. Aan de kousen ligt het niet....het blijft spannend tot de laatste dag, maar het gaat goed komen.

Water drinken

Het is zo belangrijk, water drinken. Ik weet het en probeer daar juist nu we zover zijn met de marathontrainingen extra aan te denken. Op mijn bureau altijd staat altijd een fles water en probeer die twee liter per dag te drinken. Fit zijn en blijven, doen we tevens door de consumptie van water. Onze lichamelijke opmaak bestaat immers voor 2/3 uit water. Een tekort aan water resulteert in uitdroging. En aangezien wij nu door de lange duurlopen en meerdere trainingen meer transpireren is het natuurlijk nodig om dit aan te vullen.

Er zo zijn er zoveel voordelen om water te drinken:

•  Gewichtsverlies (afname van behoefte aan voedsel)

•  Energie niveau op peil houden
•  Gunstig voor de nieren, huid, hersenen en maag
•  Reguleert de lichaamstemperatuur
•  Afvoer  van nicotine (als je gestopt bent met roken)

En voor mij een hele belangrijke: minder spierkrampen (i.v.m. mijn kuiten).

Maar er is ook een nadeel om veel water te drinken:

Toilet bezoek......

So far, so good...

So far so good. Nog 6 weken en dan is de marathon van Keulen (2 oktober). 5 lange duurlopen waarvan nog 2 boven de 30 kilometer (32 en 36K). Het gaat goed, conditie gaat omhoog, ben gemotiveerd en gelukkig geen blessures. Vorig jaar stond ik er rond deze tijd veel minder voor. Had al vanaf de marathon van Leeuwarden last van mijn kuiten. Sommige weken voelde ik niks en dan in eens was het er weer. Constant weer die kuitkrampen. Tijdens de Visserijdagenloop in Harlingen ging het echt mis en kon geen stap meer doen. Vanaf dat moment wekelijks naar de fysiotherapeut. Niks ideale voorbereiding. Toen zag ik het allemaal even niet zo zitten en was blij met uitlopen. Tijd deed er al helemaal niet meer toe. Nu geen last. De Herzog compressiekousen doen hun werk. Geen keiharde kuiten na het lopen en steken. En kan mij aan het schema houden. Niks achterstanden inhalen omdat je denkt dat je wel de kilometers moet lopen.

Vanaf nu in de veilige modus. Vorige week nog hardgelopen tijdens de trainingen. Ik kon het toen toch niet laten. Kies nu mijn momentjes en neem geen risico’s meer. Heel blijven en zonder kleerscheuren aan de start staan. Meer hoeft even niet. Later kunnen we wel weer knallen en proberen de tijden op de kortere afstanden te verpulveren.

So far so good…..

Lopen in Zuid Frankrijk

Zo'n 1500 kilometer was het rijden naar ons vakantieadres. St. Cyprien nog Frankrijk maar dichtbij de Spaanse grens. Je moet er wat voor over hebben om in het mooie weer terecht te komen. Althans....zelfs hier was het af en toe "wisselvallig". Terwijl de thuisblijvers of degene die nog niet op vakantie waren op zondagochtend de 21 kilometer liepen deed ik dit in het zuiden van Europa. Ik probeerde me toch aan het schema te houden.  In het buitenland is het altijd gokken waar je langs moet. Je bent er vaak niet bekend en ik betrap me er wel vaak op dat ik toch al bij aankomst op de omgeving en potentiele paden en wegen let.

28 kilometer:

's Morgens 7 uur de wekker om voor de warmte weer terug te zijn. Net na het verlaten van de camping kwam ik al de eerste lopers tegen. Bonjour, bonjour, bonjour....is het arrogantie? Geen of nauwelijks een knikje. Na een paar kilometer begreep ik ook wel waarom. Er liepen zoveel lopers dat het bijna ondoenlijk was om iedereen goedemorgen te wensen. Dus ook ik werd een van die arrogante lopers die alleen maar met zich zelf bezig was. Wel opvallend dat er veel vrouwen om deze tijd hard liepen. Hebben ze meer discipline? Zijn ze meer met hun shape bezig? Maar het is gezellig lopen met zoveel andere lopers om me heen..

Na een aantal kilometer kwam ik op de boulevard van St. Cyprien plage. Je verwacht dan nog enige rust, maar rond 8 uur was er al volop bedrijvigheid . Het strand werd geprepareerd, de eerste mensen deden een "goedemorgen" duik in zee, zaten al op het terras en de standjes voor de wekelijkse braderie werden al opgebouwd.

Over de dam naar Canet en Roussillion. Een dam van ongeveer 3 kilometer met alleen maar parkeerplaatsen aan een kant. Nu waren de plaatsen nog leeg, later op de dag zou er een file zijn met naar parkeerplaats zoekende automobilisten. Canet en Roussillion is een echte toeristenplaats aan het strand. Een en al hotels, restaurantjes en souvenierswinkeltjes. Niet zo'n gezellig Frans oud dorpje met sfeer. Halverwege de boulevard zat ik op 14 kilometer en dus tijd om de zelfde weg terug te lopen. Het ging lekker. Het was bewolkt en niet al te warm. En toch boven verwachting al meer kilometers gelopen dan gepland. Volgende week ook maar die 30 lopen, dacht ik nog....


30 kilometer:

Na 3 erg warme dagen zou het bewolkt worden. En laat dat nu net de dag zijn dat ik de 30 kilometer zou lopen. Toen de wekker om 7 uur af ging, was het al warm. Bewolkt? Niks van dit alles. Ook de Franse Piet Paulisma kan maar moeilijk voorspellen. iPod op, belt om met water en een flesje met een halve liter in de hand toch maar onderweg. Zelfde route als de 28 maar dan 1 kilometer verder. Halverwege merkte ik al dat het niet zo lekker liep als die week daarvoor. Het zweet liep me bij het lichaam neer. Zuinig zijn met drinken en blijven lopen. 15 kilometer, een Squeezy momentje en weer terug. Langs de boulevard staan her en der douches waar ik gretig gebruik van maakte om me wat af te koelen. Halverwege de dam, nog 10 kilometer. Ik was moe en wou dat ik er al was. Keek alleen maar voor me waar ik naar toe moest en niet meer naar de mooie omgeving. Op de boulevard in St. Cyprien lagen er mensen te slapen op het strand en ik liep hier kapot te gaan. Wat deed ik mezelf aan. Nauwelijks nog water bij me en ik moest nog zeker 6 kilometer. Kijken of er nog een euro in mijn tasje zat om wat te kopen bij een winkeltje...grrr, ook niks. Volgende keer zeker aan denken. Wandelen, dat mag toch wel even? Ik vond het wel prima en besloot ook om niet de zelfde route terug te lopen maar een stukje af te snijden. Ik zou op deze manier alleen maar afbreken i.p.v. opbouwen.  Al met al kwam ik uit op wederom 28 kilometer. Om 10.30 uur aan de cola....drinken....

Nu zijn we weer thuis. Tijd om weer op het eten en drinken te letten. Geen tapas, kaasjes, wijn en bier meer maar weer water, fruit, bruin brood. En dat is ook wel weer goed, maar nog zo'n 320 dagen....en dan weer naar Italië. Nee, eerst naar Keulen....

I'm walking on sunshine....

No way...Weer of eigenlijk nog steeds geen zon. Wanneer komt nu die mooie zomer, die warmte, lange avonden buiten zitten met de vuurhaard of barbeque aan. De laatste dagen alleen maar regen en af en toe lijkt het zelfs wel herfst. Net als afgelopen zondag. Een lange duurloop door Bakkeveen en omstreken. Altijd een momentje om naar uit te kijken. In plaats van dat hemdje en vlinderbroekje nu een jasje, short tight en compressie kousen tot net onder de knie (al heeft dat niks met de warmte of kou te maken). Wederom regen en harde wind en dat in juli.

Geef mij toch maar die warmte, zon, zweten en dat hemdje. Liters water naar binnen werken om het verloren vocht weer aan te vullen. Nu moet ik er om denken om af en toe die fles te vullen. Ik sta er veel minder bij stil met deze temperaturen.

Maar denk eens aan de mensen die nu op een camping staan. In een tent, vouwagen of caravan zitten. Alles vochtig en klam.

Nog even en dan loop ik door Zuid Frankrijk. Warmte, zon, zweten en dat hemdje....I'm walking on sunshine...

I feel good....

I feel good, zong James Brown ooit. En zo voel ik me de laatste week ook. Lopen gaat heerlijk en voelt weer zoals het moet voelen. In de flow zullen we maar zeggen.

Tijdens de interval op dinsdag liep ik eindelijk weer mee vooraan en op donderdag kon ik geruime tijd Jacob (vd Leij) bij houden. Oke, hij liep niet voluit en gaf aan dat we ongeveer zijn halve marathontempo liepen. En dan hebben we het over 16 a 17 kilometer per uur. Je hebt dan het idee dat je kan hardlopen maar wordt weer net zo hard met je beide benen op de grond gezet. Net zoiets als Dolf Jansen altijd schrijft in zijn colums; “even een rustig duurloopje van 16 per uur”.  Hmmm....

Toch probeer ik nu op mezelf te letten. Drink liters water, eet weer meer fruit en zit weer aan de magnesium pillen tegen verkramping. En loop niet meer alle intervaltrainingen voluit mee en kies mijn momenten. Neem meer rust. En dat alles in verband met de voorbereiding voor Keulen. Vorig jaar liep ik rond deze tijd al met een kuitblessure en die bleef aanwezig tot de marathon van Amsterdam.  Het bleef toen tot het laatst spannend of ik de marathon kon lopen. Dat wil ik nu echt voorkomen. Heel blijven en nu eens echt alle marathontrainingen lopen. En niet halverwege terug moeten vallen op een fysiotherapeut, een stap terug moeten en weer achter de feiten aan lopen. Maar hoe goed je je best ook doet om je rust te pakken, naar je lichaam te luistert en minder explosief traint een ongelukje zit in een klein hoekje of een overbelasting is dichterbij dan je denkt. Maar daar gaan we nu maar niet van uit.

De afstanden tijdens de lange duurlopen worden nu groter. Afgelopen zondag alweer 28 en volgende week naar Bakkeveen voor de eerste 30 kilometer. Het gaat nu hard, maar ik vind dit de mooiste tijd van de marathonvoorbereiding. Het idee dat je op een zondagochtend “even” 30 kilometer loopt. Blijft toch altijd bijzonder.

Ik weet dat er pieken en dalen zijn in het lopen. Soms kan je de hele wereld aan en kan je je niet voorstellen dat het weer eens minder gaat. Het voelt nu lekker en ik doe er alles aan om dit vast te houden. Laten we duimen dat dit nog een paar maanden zo blijft voelen en ik straks fit in het startvak in Keulen sta....

Sporthelden

De eerste week is alweer voorbij. De Tour de France. Een mooie sportperiode. De sfeer, het landschap, de historie en vooral het respect voor de wielrenners die gedurende 3 weken zich de longen uit het lijf rijden en enorme hoogtes en afstanden afleggen. Ik blijf er bij dat dit niet eens zonder EPO te doen is. Al krijgen ze na de wedstrijd een uitgebreide massage, eten ze en slapen ze. Gistermiddag keek ik met ontzag naar Johnny Hoogerland. De hele etappe super gereden. Op de fiets blijven en wellicht was er dan naast de Bolletjes trui zelfs nog kans op een ritzege. Vreselijk om te zien hoe hij door een auto het prikkeldraad ingereden werd. En wat voor bikkel moet je dan zijn en doorzettingsvermogen hebben om ondanks de enorme snij wonden toch de rit uit te rijden….een sportheld.

Zo'n 9 jaar terug zaten we op een camping in de Elzas (ook Frankrijk). Ook toen was ik al aan het lopen en had mijn loopschoenen mee genomen op vakantie. We zaten tegen de Grand Ballon aan.

Grand Ballon, het hoogste punt van het massief van de Vogezen, is ook bekend onder de naam Ballon de Guebwiller. Vanop de top (1424 meter) heeft u een ongelooflijk uitzicht over de vlakte van de Elzas, het Zwarte Woud en zelfs over Oostenrijk, Liechtenstein en de Mont Blanc.

Halverwege de berg ligt is een herdenkingsplaats voor de gevallenen tijdens de eerste wereldoorlog. Doel: te lopen naar de herdenkingplaats en weer terug.

Een weg met alleen maar haarspeldbochten de berg op. Het was heet, in de diepte dorpjes, miniatuur autootjes en een prachtig uitzicht. Echt bijzonder om hier zo alleen te lopen. Om de dag een stukje verder en weer terug. Tot dat ik besloot om door te zetten en door te lopen naar boven. Bijna alles stijl omhoog en af en toe een klein stukje vlak om te herstellen. Wat komt er na de volgende bocht…ik moet er toch wel bijna zijn….

En dan, als ik bijna boven ben...twee motorrijders. Een duim gaat omhoog…toen voelde ik me even een held….

Rustweek...

De eerste rustweek. En ik heb het er van genomen, al was het meer opgedrongen dan dat ik er bewust voor koos.  En weekje zware verkoudheid en afknappen belemmerde mijn hardloopschema.

Dinsdag was het warm, wat zeg ik heel warm. Na een dag binnen te hebben gezeten (op kantoor met airco) voelde ik pas hoe warm het was toen ik buiten kwam. Na lang twijfelen toch maar besloten om niet met de groep mee te gaan en intervallen te doen. Ik zou dan waarschijnlijk meer afbreken dan opbouwen. Rond 19.30 uur de loopschoenen aan en voor mezelf een blokje om. Het zou dan toch wel wat afgekoeld zijn? Niks was minder waar. In no-time liep het zweet me bij alles neer. Normaal kan ik prima in de warmte lopen, maar nu besloot ik zelfs om na 7,5 km even te wandelen. Flesjes leeg en doorgelopen tot aan 11 km. Wat was ik blij dat ik een stukje voor mezelf had gelopen en geen intervallen had gedaan. 

Woensdag was mijn vaste Yasso trainingsavond. Zoals eerder beschreven op mijn blog, blokken van 800 meters op snelheid en tussendoor rust. Maar in verband met een behoorlijke verkoudheid (wat wil je met die temperatuurverschillen en airco’s op het werk en in de auto) niet gelopen. Ik hoefde niet eens te lopen om het snot voor de ogen te krijgen. Tempo zakdoekjes en de Vicks snoepjes vlogen er door. Er zat niks anders op dan rust houden en kijken hoe het de volgende dag zou gaan. Donderdag ging het weer ietsje beter. Aangezien ik niet met koorts rondliep (Neck check), besloten om toch maar met de groep mee te lopen en dan maar op een rustiger tempo. En daar heb ik me aangehouden. Constant achteraan gelopen en niet mee gedaan met de versnellingen. Maar het viel me tegen, ik was blij dat we er waren.

Zaterdag een echte dag rust. ’s Morgens vroeg uit de veren voor een dagje zeevissen. Lekker relaxed de hele dag op een stoeltje naar het puntje van je hengel kijken. Tenminste dat zou je toch verwachten. Eenmaal op het water, windkracht 5 en een gevoelstemperatuur van -10 graden. Echt genieten zo met je neus in de wind en verkleumde handen. Dan verwacht je nog wat te vangen, maar na een uur of 6 spullen weer ingepakt zonder ook maar één keer beweging te hebben gezien. Tenminste veroorzaakt door een vis. En dit was natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn verkoudheid. 

Zondag toch lopen. Schor even de groep toegesproken en rustig onderweg. En het viel me niks tegen. Ik had weer lucht en de conditie was gelukkig nog aanwezig. Heerlijk de 21 kilometer gelopen en kwam weer voldaan binnen. De verkoudheid en de rustweek is weer voorbij. Deze week pak ik de trainingen weer op en gaan de kilometers weer omhoog. Ik ga er weer voor…..

Yasso training

Tweede week van de marathontrainingen. En weer lekker gemotiveerd bezig. Dinsdag en donderdag met de loopgroep getraind. Dinsdags, interval en op donderdag een duurloopje met af en toe een versnelling. Voelt goed, maar hou me bewust wel wat in. Die ellendige kuiten zitten er nog steeds (ook gelukkig maar trouwens) en ik wil niet uitvallen met weer een kuitblessure.

Op woensdag ben ik weer begonnen met de Yasso trainingen. Hierover heb ik ook al eens geschreven op het blog van Berlijn in 2009.

Yasso's 800s zijn genoemd naar Bart Yasso, een atleet die al meer dan vijftig marathons en ultramarathons heeft gelopen (www.bartyasso.com) . Hij zal er dan ook wel wat van af moeten weten, gaan we maar van uit. Het is een eenvoudig concept en waarschijnlijk daardoor zo populair bij veel marathonlopers. De methode luidt als volgt: indien je een marathon in 2.45, 3.29 of 4.11 uur wilt lopen, traint je 800 meters in (bijna dezelfde) 2.45, 3.29 of 4.11 minuten. Yasso is van mening dat je deze training, als onderdeel van uw marathontraining, een keer in de week kunt doen. Begin bijvoorbeeld met vier keer 800 en bouw dat op tot tien keer 800. Jog tussendoor net zolang als je over je 800 meter doet.

Nou is het berekenen van je tempo voor Yasso training wellicht wat lastig. Wie weet helpt onderstaande link en uitleg:

http://www.runnersweb.nl/Training/Calculators/Wedstrijdtempo.htm

Stel, je wil 3.45 uur lopen op de hele marathon. Dan loop je 3.45 min over 800 meter.

Omgerekend naar 1 kilometer is dit 1/0.8 * 3.45 min = 4.31 minuten per kilometer.

Vul dit in de calculator en je weet je tempo per kilometer (in snelheid). In dit geval 13,3 kilometer per uur (en voor mij van toepassing).

Woensdagavond dus mijn eerste Yasso training. En toch handig dat er tegenwoordig zulke vernuftige horloges zijn die snelheid, tijd en afstand aangeven. Alles dus in handbereik, of tenminste om de pols, om op de juiste manier met deze training bezig te gaan. En…het is weer eens wat anders dan het vaste rondje lopen in je comfort zone. Ik kwam uit op 9 versnellingen en rustperiodes. Misschien iets teveel voor de eerste keer maar heerlijk gelopen en doelgericht bezig geweest.

Door de week pak ik dus deze manier van mijn snelheidstrainingen op en zondag’s mijn rustige lange duurloop. Zo moet het straks toch weer lukken tijdens de volgende marathon….

De eerste trainingsweek voor Keulen

We gaan nu echt los. Na de eerste marathontraining van vorig weekend, moet ik nu ook weer door de week extra kilometers maken. Met die 2 à 3 trainingen per week red ik het niet. Dus, dinsdag, woensdag en donderdag moest er weer wat gebeuren. De grootste drukte op mijn werk is achter de rug en ik kan me nu weer wat meer op het lopen concentreren. En de Magnesiumpillen tegen kramp (in mijn geval kuitkramp) staan weer op het aanrecht.

Vorige week dinsdag ging het nog belabbert. Nu ging het weer een beter. Keurig volgens opdracht gelopen. Rondjes om en om 5 kilometer  tempo en daarna marathontempo. Vroeg me bij een aantal andere lopers af hoe hard ze dachten te kunnen lopen op een marathon.

Woensdag tijdens de zwemtraining van Larissa richting het leeuwarderbos. Een training in mijn eentje. Soms een opgave om dan de deur uit te gaan, maar er zit nu weer wat druk op de ketel en er is weer een doel. Nog geen twee kilometer later kwam ik Leo vd Laan tegen. Al pratend over de "Alpe du zes" en de "Ropa Run" vlogen de kilometers voorbij.

Donderdagmiddag, vrije middag en afgesproken om met maatje Froukje te gaan lopen. 's Avonds kon ik niet en dit was wel zo gezellig. Het water kwam 's morgens nog met bakken uit de hemel. Zou het 's middags droog zijn? Maar op het moment van lopen was het gelukkig droog. In no time was het jasje uit. Mooie route over de nieuwe brug bij Zuiderburen (eens kijken of ik hem kan invoegen in een route voor de marathontrainingen). Heerlijk gelopen.

Normaal loop ik niet op zaterdag en hou ik het op 4x lopen per week voor een marathon. Misschien net een training te weinig. Maar vaak zit de vrijdag en zaterdag volgepland met andere dingen. Maar nu had Simon weer een tennistoernooi in Veenwouden. Vier uren de tijd om zelf weer een blok om te gaan. Niet te ver want zondags stond  er weer een lange duurloop op de planning. Ondangs de regen toch genieten. Alleen door het natuurgebied, het geluid van het schelpenpad en het gefluitvogels. Een paar geweerschoten. Ik neem aan dat het jagers waren, ik zag geen CSI team. Een veld vol met lamsbiefstukjes, ik bedoel lammetjes. En weer bijna 14 kilometer op de teller.

Eindelijk even wind in de rug....

Zondag, vaderdag. Geen ontbijt op bed want papa moest "weer" lopen. 's Morgens was ik al vroeg wakker en hoorde de regen op het raam. "Nee, hé!". Om 9.30 uur was de moezonregen verandert in een zware motregen (waar komt die term vandaan?). Het ziet er niet zo uit, maar je wordt er zeiknat van. In een jasje beukend tegen de wind en de regen trotserend 23,5 kilometer gelopen. Pittige training. Mede door de wind was het moeilijk om een constant tempo te lopen. Of vol tegen de wind in waardoor we bijna stil vielen of volledig de wind in de rug waardoor we ons zelf tegen moesten houden en het tempo weer makelijk omhoog ging. Onrustige training voor mijn gevoel. Maar....de kilometers zitten weer in de pocket.

So far so good....op naar de komende week, met hopelijk weer wat rustiger weer.

Uitdagingen

Afgelopen dinsdag interval training met de loopgroep. Het leek wel of er aan ieder been 25 kg hing. Ik kon niet vooruit komen en dan ook nog eens de brug bij Cammighaburen op en af. De lange intensieve werkdagen begonnen parten te spelen. De rest van de week rust gehad (tenminste op loopgebied) en zondagochtend was het dan zover....

De marathon trainingen voor Keulen zijn begonnen. Met dinsdag nog ergens in mijn achterhoofd toch wat gespannen hoe de eerste training (21 kilometer) zou gaan. En niet alleen gespannen voor mijn eigen training, maar stiekem ook om weer de treenert (volgens Edward) te zijn voor de overige 20 a 25 marathonlopers. Onderhand heb ik natuurlijk wel de nodige ervaring na de 7 gelopen marathon en (samen met Froukje) de organisatie en trainingen voor Berlijn en Amsterdam, maar toch is er die eerste keer altijd wat spanning. Hoe zou het gaan, krijg je de groep wat in het gareel, hoe is het tempo, enz. Het is die eerste keer. Nu hoef ik gelukkig niet de betweter te spelen want het zijn (op 1 na) allemaal lopers die minimaal 1 marathon te lopen. Maar volgende week voelt het alweer "gewoon". Maar ik had er zeker zin in.

Samen met 20 lopers de eerste 21 kilometer gelopen en het ging prima. Ook met mij. Niet echt vermoeidheid en het tempo was goed, al ging het de laatste kilometers toch iets te hard (gezien de doelstelling). Volgende week maar wat meer aan de rem trekken. Al met al reuze tevreden.

Vanaf deze week gaan de kilometers per week weer omhoog. Dinsdags en donderdags met de loopgroep, woensdagavond voor mezelf en op zondag de lange duurlopen met de marathongroep. Er is weer een doel/uitdaging en natuurlijk heb ik het nodige ingedachten in Keulen, maar laat ik eerst maar afwachten hoe dit keer de voorbereiding gaat. Hopelijk blijven de blessures nu achterwege en wellicht dat ik binnenkort iemand ga zoeken voor preventieve massage.

Vandaag zag ik op televisie de binnenkomst van enkele groepen van de Ropa Run. Prachtig om de groepen (emotioneel en blij) binnen te zien komen. Wat een sfeer en wat een respect voor deze lopers en teams. De Roparun is een estafetteloop van ongeveer 520 kilometer van Parijs naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".


Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen. Een enorme organisatie maar wat een uitdaging en lijkt mij zelf geweldig om dit met onze loopgroep voor elkaar te krijgen....en volgens mij moet dit echt te doen zijn met zulke gemotiveerde, enthousiaste mensen van onze groep die wel van een uitdaging houden. Wie weet....2013?

Maar nu eerst de eerst komende uitdaging....op naar Keulen...

Hardlopen in Zeeland

Weer eens een weekend er uit. Na maanden zwoegen op het werk had ik dat wel verdiend. Woensdagavond al op weg in de auto naar Zeeland, vakantiepark van de Roompot. En wat een weer. Hiervoor hoef je niet naar het buitenland (cultuur even buiten beschouwing gehouden). Zomers was het en dat zou nog even zo blijven. In ieder geval tot zondag volgens Piet Paulusma. Iedere dag even lekker naar het strand, een wandeling, vliegeren of gewoon kijken naar alle gekleurde kite vliegers. Zo spectaculair om te zien en het kriebelt weer om mijn surfspullen van zolder te halen. En nou heb ik toevallig ook nog een zoontje die dat ook geweldig vindt.....

Ik had dus alle tijd om te gaan lopen. Maar op één of andere manier kon ik me daar niet toe zetten. Was het de warmte? Vermoeidheid van de afgelopen weken? In ieder geval zou het tot zondag duren voordat ik 's morgens mijn loopschoenen aan trok. Eerst wachten tot de bui voorbij was en dan hopen dat het gedurende de komende anderhalf uur droog zou blijven.

Terwijl er de afgelopen dagen tientallen kitesurfers op zee te vinden waren, was er nu geen enkele te bekennen. Maar het blijft genieten zo langs zee. Water leeft. De golven, vogels op het wad, enz.

Op het strand van de Banjaard liep ik moederziel alleen in de regen en na het zien van de flitslicht (onweer?) besloot ik maar terug te gaan. Nog even een stukje over de Delta werken en weer terug naar het vakantiepark. Al met al 16 kilometer gelopen. In het weekend las ik nog een verslag over de Zeeland marathon.

De zwaartse van Nederland...zeggen ze. Misschien nog eens een idee voor in de toekomst. Maar volgend weekend beginnen de marathon trainingen voor Keulen. Ik heb er zin in, maar als het zo voelde als zondag.....pffff...

Muziek is emotie

Ik ben gek op muziek. John Miles schreef ooit “Music was my First love, and it will be my last”. Ik rij nooit in mijn auto zonder radio, Ipod of cd’s. Ik kan niet zonder. Van Pearl jam tot Venice, van U2 tot Trance, ik heb een breed gehoor zullen we maar zeggen. Muziek is emotie. Iedereen heeft nummers waarbij je terug denkt aan een bijzonder, mooi of misschien juist emotioneel moment. Een nummer of zanger waar je een herinnering aan hebt. Zo ook in de sportwereld. Tijdens de Olympische spelen van 2004 had de NOS bijvoorbeeld, na ieder Olympisch journaal een overzicht met de hoogtepunten van die dag…met elke dag daaronder “it’s a beautiful day” van U2. Vertraagde beelden van topsporters die jaren lang trainen voor dat ene hoogte punt. En dan zulke muziek die dat gevoel van blijdschap en emotie nog eens verder aandikt. Prachtig…

Maar wat heeft muziek nu met lopen te maken? Ik loop heel af en toe wel eens met mijn Ipod. Zeker bij lange eenzame duurlopen is dat soms heerlijk. Beetje afleiding. Al heeft het wel impact op mijn tempo. Van te voren moet ik bepalen wat ik wil lopen en zal de muziek daarop aan moeten passen, anders gaat dat fout. Trance gaat nou eenmaal niet samen met een rustige duurloop…

Maar ook ik heb muziek die me terug doen denken naar bijzondere momenten in de hardloopwereld. De marathons….

Rotterdam, Coolsingel. Er staan zo’n 12.000 lopers in het startvak en Lee Towers die, elk jaar, “You never walk alone” ten gehore brengt. Ik heb verder niks met zijn muziek. Maar als je zo gespannen als een rietje bent, al die mensen om je heen die vol overgave mee zingen dan krijg je kippenvel.

Amsterdam, in het stadion vlak voor de start klinkt uit de luidsprekers “Met bloed, zweet en tranen”. Toepasselijk, Andre Hazes een ras Amsterdammer en met een lied die weer binnenkomt. Helaas is het dit keer een cd of MP3 (zal toch geen cassettebandje meer zijn?) Live zal Andre Hazes het nummer niet meer zingen voor de grote groep marathonlopers.

Berlijn, 40.000 lopers. En bewust of onbewust luistert iedereen naar Conquest of Paradise van Vangelis. Ik in ieder geval bewust. Na enkele minuten het startschot en iedereen komt gestaag op gang voor de 42.195 kilometer…het nummer blijft weer hangen…

Telkens als ik één van bovenstaande nummers op de radio of tv hoor, dwaal ik weer af naar dat ene moment in het startvak en zitten de beelden weer scherp op mijn netvlies…..

In oktober lopen we de marathon van Keulen. Ik ben benieuwd wat voor (toepasselijke) muziek we zullen horen….Heino, Dennie Christian (hij komt tenslotte uit de buurt van Keulen)?….In Europa komen steeds meer grenzen te vervallen, maar wat mij betreft zijn er nog steeds bepaalde grenzen…..we shall see/hear…

Loop Leeuwarden 2011

Het is zondagochtend 7 uur. Ik kon nog zo’n twee uren blijven liggen, maar ik werd wakker en toch wat onrustig door de regen die met bakken naar beneden kwam. Als het maar niet zulk noodweer blijft. Over enkele uren begon Loop Leeuwarden. Niet leuk voor de lopers (al is een buitje niet zo erg), maar vooral niet leuk voor de toeschouwers en organisatie. Zou toch zonde zijn als maanden van voorbereiding vanwege het weer in een fiasco zou eindigen. En (voorheen) de marathon van Leeuwarden heeft wel iets met het weer. In 2007 (heb ik geweten tijdens de marathon) en vorig jaar was het extreem warm voor de tijd van het jaar.

Maar gelukkig was het droog op het moment dat ik op mijn fiets stapte. Rond 10 uur verzamelen en na wat inlopen richting het startvak. Gespannen....en waarom? Onbegrijpelijk, tijdens een wedstrijd door de week heb ik dat helemaal niet. Maar waarom voelt zo'n wedstijd nu zo anders? Is het het massale? Wederom stiekem toch de druk die ik mezelf weer op leg? Familie en vrienden langs de kant en in het achterhoofd te willen laten zien dat ik toch wel kan hardlopen? Geen idee, waarschijnlijk van alles een beetje. Dus, ja gespannen. Zeker toen we eenmaal met z'n vijven (Peter, Elles, Hans, Roelof en ik) in het startvak stonden. Ik blijf er bij dat we in het wedstrijdvak stonden. Al stond de Pacer voor 1.35 uur ook in ons vak. Even na 11.00 uur, een fluitje en "ons" vak liep rustig naar de startstreep. Achter ons bleef het hek dicht en de rest van de halve marathon moest nog even wachten. Niet meer aan denken, we zouden nu de ruimte hebben en dus snel in ons ritme kunnen komen. Doelstelling bij of voor de rode ballonnen van de pacers blijven....

Het liep lekker, eigenlijk gelijk vanaf het begin al. Terwijl ik normaal altijd enkele kilometers nodig heb om op gang te komen. We liepen keurig rond de 13,4 kilometer per uur. Toch zijn we ergens (waarschijnlijk) in het Leeuwarder Bos Hans en Peter "verloren". Het was gezellig druk onderweg. Veel toeschouwers die ons aanmoedigden. En wat was ik blij dat ik mijn hemdje aan had getrokken. Ik twijfelde nog, maar op aanraden van Froukje toch maar gedaan. Het 10 kilometer punt, 45 minuten en een beetje. Keurig. Als we rond de 1.35 uur uit zouden willen komen moesten we wel heel steady door blijven lopen. En dat Steady lopen was voor Roelof niet meer weggelegd en riep dat we maar door moesten gaan. En toen waren er nog twee...wederom dat gevoel van de 10 kleine negertjes van Agatha Christie. De sponsen namen gretig aftrek en ik was af en toe zo asociaal om er zelfs twee te pakken. Eén voor het gelijk gebruik en de andere voor later onderweg. Elles kwam nog met het verhaal van een zwager? die eens zo'n spons leeg kneep in zijn mond....terwijl iemand anders daarvoor zijn bezwete gezicht er mee had afgenomen. Heerlijke verhalen onderweg.

Op 15 kilometer gaf ook Elles aan dat ze het gevoel had wat terug te zakken. Alleen door. Althans alleen...er liepen legio mensen om me heen en ondanks dat velen het blijkbaar zwaar kregen, bleef ik op het zelfde tempo doorlopen. Hengelen dus weer. Toen ik op een rechte weg achterom keek zag ik op enkele honderden meters de rode ballonnen van de 1.35 uur Pacers. Niet meer kijken en over nadenken, doorlopen. Bij het treinstation van Camminghaburen mijn ouders. Een juichende vader....mooi moment. Later een toeschreeuwende Mohammed vanuit zijn raam en een paar honderd meter Alexandra en Larissa. Foto momentje en ze sprongen snel op de fiets om op tijd bij de finish te kunnen zijn. "Niet te hard, anders halen we het niet", riepen ze nog....

Nog twee kilometer, het voelde alle nog steeds redelijk al zat die versnelling er allang niet meer in. Om de rotonde bij de "oude Leeuwarder Courant", nog een keer achterom kijken...ballonnen. Geen honderden meters meer, maar nu misschien zo'n vijftig meter. Inhalen? No way...zal ze voor blijven. Een loper komt me nog voorbij...damm, Sieb van der Ploeg (de Kast).

De ballonnen bleven achter me en op het horloge....1.34.52 uur. Mijn tweede tijd ooit...Kapot, maar zo ontzettend blij.

En er is ook door andere mensen erg hard gelopen. Bijvoorbeeld: Elles 9e bij de vrouwen op de halve marathon, Froukje 26 laag op de 5 kilometer en 30ste van de 655 vrouwen. Mark 26ste van de 735 mannen op de 10 kilometer en ik...76ste van de 860 op de halve marathon....

's Avonds het "blarenbal" in de Stee. Barbequen en er kon zelfs nog door velen nog gedanst worden....goed voor het herstel waarschijnlijk. Al met al een top dag om weer lang met een lekker gevoel op terug te kunnen kijken.

Alle uitslagen Loop Leeuwarden 2011: http://www.racetimer.eu/uitslagen.php?v=%25252Fnl%25252Frace%25252Fshow%25252F510%25253Flayout%25253Dracetimer_eu

Bulleloop 2011

Zo liggen de wedstrijdjes bij mij wat stil, zo heb je er drie achter elkaar. Vorige week woensdag was het de beurt aan de Twirreloop in Wytgaard. Gisteravond (wederom woensdag)  naar Lekkum voor de Bulleloop. Altijd gezellig en druk bezocht, ook door onze loopgroepers.

Met Roelof (hij wordt bijna een schaduw...) afgesproken om maximaal 13 kilometer per uur te lopen. Goed doorlopen dus, maar niet maximaal om ons te "sparen" voor aanstaande zondag voor Loop Leeuwarden. Dan lopen we weer een halve marathon en hopelijk wordt het dan niet zo warm als tijdens de Condensloop.13 kilometer per uur en niet harder. Volgens mister Run2Day Rene zou dat een utopie zijn en zouden we na het startschot toch harder gaan lopen.
Ach, kent hij ons nog niet....of zouden we ons zelf nog niet kennen?

Maar na het startschot, om 19.30 uur, liepen we keurig onze geplande snelheid. Voelde goed en alle tijd om wat met elkaar te praten. Rene liep zo'n 100 meter voor ons en toch nog eens overleggen of we er naar toe zouden lopen. Afspraak is afspraak en we bleven keurig op 13K. Halverwege ging het tempo toch iets omhoog en liepen we toch langzaam naar Rene toe. Het ging lekker en het zou voor zondag toch geen kwaad kunnen om iets harder te lopen? Tempo nog iets omhoog en al met al kwamen we gezamelijk op 39.50 min over de finish. Het eerste wat we hoorden....;"Yes, het enige wat ik wou, is jullie voor blijven", aldus Rene.

Lekker gelopen maar toch weer met een gemiddelde van 13,6 kilometer per uur. Te hard, maar we hebben nu 3 dagen "rust" voor de volgende en derde wedstrijd binnen 2 weken.

http://HumPhoto.zenfolio.com/p416910022/e296c55dc

Twirreloop 2011

Woensdagavond, 11 mei, weer eens een wedstrijdje. Dit keer de Twirreloop in Wytgaard (dorpje zo’n 10 kilometer ten zuiden van Leeuwarden). De tweede wedstrijd van het Leeuwarder Kampioenschap. Vier prestatielopen bestaande uit Leeuwarden (Kleine Wielenloop), Wytgaard (Twirreloop), Bulleloop (Lekkum) en Golleloop (Wirdum). Als je drie van de vier gelopen hebt wacht er een leuke attentie....ik ben nu al zenuwachtig....

Wytgaard was voor mij de eerste keer, maar de route was wel bekend. Een van mijn vaste looproutes. Prachtige route langs de Zwette en Boksumerdam en zeker met het mooie weer.

Bij een plaatselijk loopje verwacht je wel wat mensen, maar nu deden er op verschillende afstanden in totaal zo’n 425 deelnemers aan mee op. Dat betekend topdrukte bij de inschrijving en maar rustig achteraan sluiten. Natuurlijk treft Simon het weer als we vlak voor de inschrijving staan en hij net de sporthal binnenkomt rollen.

Even warmlopen op het sportveld en om 19.30 uur de start. In het dorp is het nog zigzaggen tussen de medelopers door maar even buiten het dorp hebben we (Roelof, Hans, Elles en ik) alle ruimte en konden we het ritme zoeken. En bij mij duurt dat altijd zo’n 4 a 5 kilometer en hang dan ook vaak in eerste instantie wat achterin een groepje. Op het moment dat ik lekker begon te lopen, zakte Elles langzaam weg. Dit zelfde gebeurde op de Boksumerdam met Hans. Bij mij voelde het goed en genoot. Heerlijk loopweer. Zonnetje en een lekker afkoelend windje. Top, gaat richting het Ultieme loopweer.

Bij het 7 kilometer punt een Squeezy. Ook al is het "maar" ongeveer 15 kilometer. Mij bevalt het wel. Net dat stukje extra energie om die laatste kilometers ook goed door te kunnen gaan. Je lichaam heeft nu eenmaal maar voor zo'n 45 minuten energie en ik loop net geen 15 kilometer in die tijd. Dus, energie aanvullen. Na het bekertje water lopend en schuddend naar binnen te hebben gewerkt hoorde ik Roelof dat ik maar moest gaan. Altijd even die twijfel. Wachten of doorgaan.  Ook dit keer weer gekozen voor doorgaan. Roelof had last van de maag en bij mij voelde het nog goed. En dit bleef zo tot aan de finish. Weinig verval en een eindtijd van 1.01.50 uur. Erg tevreden.

Weer een bewijs dat deze afstanden (tot de halve marathon) mijn afstanden zijn. Die hele marathon is eigenlijk toch iets te ver. Maar ja, het gevoel en de voldoening is zo bijzonder. Eens een marathon....Dus, 12 juni begint weer de voorbereiding voor mijn volgende marathon, de Marathon van Keulen.

Maar eerst volgende week de halve marathon van Loop Leeuwarden. Betekend deze week rust (naast de avondvierdaagse) en misschien dat ik woensdagavond nog een rustige 10 kilometer loop in Lekkum.  Loop Leeuwarden here I come.....