Blessureleed

Een heel seizoen blessure vrij lopen blijkt toch wel teveel gevraagd. Is het de manier van trainen, intensieve klappen op je lijf, veel hard willen lopen en willen presteren of gewoon "ouderdom"? Het hele jaar ben ik zo goed als pijnvrij door gekomen. Nauwelijks trainingen overgeslagen omdat ik iets voelde. Zeker in training voor een marathon is dat voor mij vrij bijzonder. In totaal 7 marathons gelopen met bezoek aan een fysiotherapeut en dit jaar kwam ik er door heen.

Nog 1 wedstrijd in het vooruitzicht; De Adventurerun op Ameland. Omdat het op Terschelling uitzonderlijk goed ging en ik zelfs hier (tijdens een van de zwaartste halve marathons van Nederland) een PR liep, kon mijn jaar al niet meer stuk. Tijdens de Adventurerun zou ik Froukje hazen op de halve marathon. Helaas liep zij tegen een zware blessure op (Berenloop) en zal de halve marathon op het Friese eiland moeten missen.
Voor mij dus nu nog één kans om dit jaar een snel halve marathon te lopen. En dat zal dus moeten op 17 december.

Afgelopen dinsdag trainden we onder andere 400 en 600 meters. Tijdens de 3e 400 meter begon ik mijn hamstring te voelen. Soort verkramping. Ik weet dat ze daar zitten, maar had ze nog nooit echt bewust gevoelt. Tempo er af en niet denken dat de "pijn" minder werd. Geert Jan gaf aan dat ik niet de enige was. Ook Jochem en Elles hadden het zelfde probleem. Vreemd, was het kou op de spieren? Maakt niet uit, ik zat er mee en baalde er van. Een heel jaar blessure vrij lijkt bijna onmogelijk dacht ik nog. Toch niet weer de fysiotherapeut bellen? Hij zal wel denken....

Een aantal dagen wat last gehad. Je let er op. Zit het er nog? Wordt het minder? Tik van iedere hardloper/sporter? Donderdags een training overgeslagen en vrijdag voelde ik eigenlijk al niks meer. Zondag weer rustig proberen of val ik dan in de beginnersfout? Ik loop tenslotte al een tijdje mee en moet toch beter weten. Nog een weekje extra rust is wellicht veiliger. Toch zondag, aan het einde van de dag, mijn loopschoenen aangetrokken en voorzichtig beginnen. Als ik iets zou voelen, zou ik gelijk weer rechtsomkeert  maken. En het ging, het voelde goed en ondanks dat ik volledige gefixeerd was op de hamstring liep ik pijnvrij. Onderweg kwam ik Jan Hooghiemstra tegen en hebben we samen zelfs 12 kilometer gelopen. Het ziet er naar uit dat de blessure een kleine verkramping o.i.d. was en het gelukkig mee valt. Nu nog even geen extreme interval trainingen, maar rustig op tempo lopen. Geen risico's.

Zal het dan toch nog lukken? Een jaar zonder fysiotherapeut bezoek....

Wat heeft een Keniaan wat ik niet heb...

Vorige week stond er op de laatste pagina van de Pers een mooi verslag over hardlopende Kenianen. Niet verwonderlijk natuurlijk als die zondag daarvoor een Keniaan in New York de marathon won. En een maand daarvoor Patrick Makau de marathon van Berlijn in een nieuw wereld record. De Kenianen heersen dit jaar op de marathon en zijn verantwoordelijk voor de 20 snelste tijden en ook nog eens gelopen door 16 verschillende lopers. Haile Gebresalassie was in 2008 de laatste niet-Keniaan die de snelste tijd noteerde.

Wat hebben die Kenianen wat wij niet hebben? Ze hebben in ieder geval de juiste mentaliteit. Ze zijn gedreven en elke Keniaan denkt dat hij wereldkampioen kan worden. Vaak is het voor hun ook de enige uit weg naar een "betere" wereld, een ontsnapping aan de armoede. Natuurlijk wordt er ook gefluisterd over doping, maar de winnaar wordt toch altijd op doping gecontroleerd? Dan zou er allang wat gevonden moeten worden. Ook een uitspraak die Lance Armstrong ooit deed om zijn verdachtmakingen tegen te gaan.

In ieder geval is één ding aangetoond. Een 16-jarige Keniaan heeft 18.000 mijl voorsprong op een leeftijd genoot uit de Westerse wereld. Gewoon, door naar school te lopen of door op het land een avondmaal te verzamelen. Ze hebben geen zittende levensstijl. Geen files van auto's voor de school, door ouders die hun kinderen naar school brengen.

Daarnaast hebben Adidas en Nike loopscholen opgezet in het Afrikaanse land. Hierdoor wordt nog proffessioneler getraind, trainen ze het hele jaar door erg hard en drinken ze tegenwoordig sportdrank in plaats van water. En omdat een wegwedstrijd meer geld oplevert dan een baanwedstrijd kiezen talentvolle atleten sneller voor een carriére als marathonloper. In de kracht van hun leven kiezen ze voor een marathon, terwijl de gemiddelde leeftijd van de (marathon) lopers in Nederland richting de 40 is. We zullen er volgens mij aan moeten wennen, dat tijdens de lange duurlopen de Kenianen, maar ook Ethiopiers,  de dienst uit maken.

Mijn kinderen gaan in ieder geval vanaf morgen lopend naar school....

Berenloop Terschelling

Na maanden rustige duurlopen en ingehouden training i.v.m. de marathon van Keulen op 2 oktober, liep ik de laatste weken weer voluit. Het voelde goed, geen pijntjes of vermoeidheid. Kortom goed uit de marathon gekomen en dat is ook wel eens anders geweest. En als dan de eerste halve marathon tijdens de Berenloop op Terschelling is, dan hoop je stiekem op een mooie tijd, al zal die 1:34:07 uur en niet in zitten (het is tenslotte Terschelling)

Afgelopen zondag was het dan zover. Om 8.45 uur op de boot richting Terschelling. Altijd gezellig druk met al die hardlopers. Omkleden en op zoek naar Roelof en Jan waar ik mee afgesproken had om mee te lopen. Omdat we laat richting het startvak gingen, hadden we geen andere keus dan achteraan sluiten. Niet druk om maken, de wegen worden vanzelf breed en dan kan je eventueel wel inhalen. Maar dit is niet mijn ding, slalommend door een veld van lopers. Maar eenmaal op de weg richting Midsland kwam ik lekker in mijn ritme en het voelde goed. Jan riep na zo'n 6 kilometer dat het te gek voor hem ging. Roelof was afgelopen twee weken ziek geweest en even voor Midsland gaf ook hij aan dat het niet ging. Erg jammer, maar dan maar alleen door. En je dan afvragen, ga ik niet hard? Het voelt nu zo goed, maar ik weet wat nog gaat komen, moet ik niet iets meer gas terug nemen? Maar als je constant lopers inhaalt geeft dat op een of andere manier vleugels. Blik op oneindig en niet teveel nadenken. Dan maar kapot en eventueel het laatste stuk op een veel lager tempo verder. Als je het niet probeert...

Het strand, de meningen waren verdeeld. De één vond het erg zwaar, maar ik vond het prima te doen. Het was wel eens zwaarder geweest. Dat je tot over je enkels wegzakte in het zand. Maar natuurlijk verlies je hier tijd. Toch vind ik dit een van de mooiste kilometers van de wedstrijd. Het lange lint van lopers, de zee, strand en wind. Ik kan daar wel van genieten.

Op de duin om het strand af te komen had ik me voor genomen om mijn SIS momentje in te lassen. Hier kan je toch niet hard tegenop lopen en je kan beter gas terug nemen dan volle bak naar boven. Mooi moment om iets van koolhydraten, caffeine, enz. naar binnen te werken. Veel mensen vergeten het en denken alleen bij nog langere afstanden voeding mee te moeten nemen. Maar een lichaam heeft gemiddeld voor zo'n 45 minuten tot een uur energie. In deze tijd lopen wij geen halve marathon en moeten we het aanvullen. Op 15 kilometer had ik mijn energieboost en of die caffeine shot het ultime middel was, maar ik heb de Longway wel eens anders ervaren. In één streep richting de finish, zonder dat ik dacht dat ik leeg begon te lopen. Ik kon het tempo gewoon vast houden en kwam goed over de finish, zonder een souvenier neer te hoeven leggen. Toen keek ik pas op het klokje....1:33:37 uur...Klopt mijn klokje wel? Onmogelijk, ik heb toch niet op Terschelling een PR gelopen? Ja, dus. Precies 30 seconden van mijn snelste tijd afgelopen.

Vanaf dat moment alleen maar met een smile rond gelopen. Tot ik Geert Jan en Jildou tegen kwam en ze vroegen wat er met Froukje aan de hand was. Ze bleek achterop een motor te hebben gezeten. Na een tijdje kwam ze aanstrompelen. Vreselijk veel pijn aan haar kuit en had waarschijnlijk een spierscheurtje opgelopen. Enorm balen, ook zij ging zo lekker tot 18 kilometer. Er zat eerst niks andersop dan met een stoel onder het been in de serre tegenover de Brandaris te zitten. Kijkend naar de marathonlopers die één voor één binnen kwamen. Hopelijk hersteld ze gauw.

Dit jaar nog één wedstrijd. Zaterdag 17 december, De Adventure Run op Ameland. Zou het nog eens lukken om richting mijn nieuwe PR te lopen...?