Is
6 weken voorbereiding voldoende om een 37 kilometer trail in
Gaasterland te gaan lopen? Dat bedacht ik me na zo'n 2 maanden
blessureleed aan de rechterknie. Na weken rust en behandeling door
Rutger (Fysio058) en zijn altijd positieve benadering ; "t komt wel goed
juh, dou hest genoeg kilometers in dien benen"...(lees in het plat
Leeuwarders), vond ik dat het wel kon. Een gokje en natuurlijk heb ik
veel kilometers in de benen na alle marathons. Insteek, het is immers
geen wedstrijd. Gewoon genieten van de natuur en de omgeving die ik
eigenlijk helemaal niet ken. Tijd is totaal onbelangrijk. En ik had
immers alweer 13 kilometer pijnvrij gelopen....
Zaterdagochtend
15 oktober is het dan zover. Richard (Jonkman) en ik vertrekken om 9.00
uur richting het pittoreske Harich. Als je het in het Engels
uitspreekt, verwacht je een plaats op een ander continent. Natuurlijk
zonder navigatie, want hoe groot moet Harich zijn. Eenmaal in Harich,
geen leven en auto's. Dat zou je rond 10.00 uur (een uur voor de start)
toch wel verwachten. Navigatie toch aan en de startplaats (manege)
blijkt ruim buiten het dorp te zijn.
De
verwachting was een lange rij hardlopers voor de inschrijving. Niks van
dit alles. Samen met Jochum, Walter, de Hesters en Richard staan we
voor de inschrijftafel om de startnummers en de prachtige trailsokken op
te halen. En dan altijd weer het dilemma...de kleding. Lange of korte
mouw. De één in het lang, Jochum (natuurlijk) in een hemdje, Hester
eerst in het kort en daarna toch in het lang. Na een moment buiten te
zijn geweest, ben ik er zelf wel uit…een dun thermoshirt + t-shirt.
Mocht het alsnog te warm zijn, dan is de rugzak gewillig.
Alles mee? Gelletjes, reepjes en sporttape (mocht ik weer blaren op mijn teen krijgen). Menno weet me met zijn opbeurende
woorden nog even moed in te spreken; “het blijkt loodzwaar te zijn,
vooral de ruiterpaden”. Thanks Menno. Even voor 11.00 uur richting de
start. Gingen we tijdens de Slachtemarathon vanuit een schuur, dit maal
vanuit een paardenbak. Met onze sport kom je nog eens ergens.
Lichte
spanning, want hoe zou het voelen en is 6 weken training echt niet veel
te weinig ? We zullen het wel zien. Het zal mijn eerste lange
georganiseerde trail boven de 20 kilometer zijn. De laatste was de st.
Thomastrail in Nijehorne, maar was met 18 kilometer a
anzienlijk
korter. Rond 11.00 uur met zo’n 100 andere traillopers aftellen van 10
naar 0 en lopen we richting het bos. De singletrack verplicht ons om als
een lang lint de eerste kilometers te lopen. Prachtig, gelijk genieten.
Het
is in eerste instantie de bedoeling om zolang mogelijk met z’n vieren
(Richard, Jan, Ruud Hans en ik) te lopen. Na enkele kilometers komen
Jochum en Walter ons gezelschap houden. Eenmaal op de dijk bij het
IJsselmeer komen daar nog enkele tientallen schapen bij. Hoewel dit wel
in scene was gezet door een fotograaf die de schapen in actie stuurt.
Bij de twee fotografen is het tijd voor een mooie pose. Ode aan een iets
snellere loper.
Nu
ben ik gewend om bij een marathon snel een beker vocht achterover te
gooien. Vooral niet teveel tijd verliezen. Hier is het compleet anders. Niks tijd, niks bij je groep(je) zien te blijven, niks de helft van je beker naast je mond gooien i.p.v. erin. Er is rust en het is bi
jna gezellig. En het lijkt weer een beetje op onze verzorgingsposten tijdens de lange duurlopen voor de marathon. Fruit, koek, zoute chips, water en sportdrank. Bijzonder goed geregeld. Na een korte plaspauze, de fantasieën daarover (Jochum) en een vetermoment (Jochum) gaan we weer verder met onze route. De pijltjes en lintjes zijn goed te vinden en foutlopen is bijna onmogelijk. De route is prachtig. Afwisselend door de weilanden, bos en af en toe langs een vennetje. Op zo’n 15 kilometer
valt ons groepje wat uiteen. Jochum heeft de diesel aangezet, Walter is
niet te houden en langzaam lopen wij bij Jan en Ruud Hans vandaan.
Even later komen ons de eerste 20 kilometerlopers achterop. Niet snel daarna volgen er meer en halen wij ook de laatste 10 kilometerlopers in. Het is gezellig druk op het parcours. Walter zit op een bankje zijn tenen in te tapen. Hij toch blaren, 
maar in no-time loopt hij weer bij ons vandaan. Luuk schiet voorbij, loopt de middenafstand. Een hele kleine conversatie, hoe de benen voelen. Wij halen op onze beurt Barbara weer in. Fotomomentje en weer verder. Bij 20 kilometer kunnen wij de finish letterlijk en figuurlijk ruiken.
Terwijl de 37 kilometer trailers rechtdoor gaan voor nog een rondje van
17 kilometer, lopen de 20 kilometer lopers linksaf naar de manege en de
finish.
Op het parcours wordt het steeds rustiger. In
de verte zie je nog een enkele loper of groepje lopers. Zo overkomt het
Richard en mij om toch bijna verkeerd te lopen (wie schreef ook alweer dat dit nagenoeg onmogelijk was). Niet alleen op de route w
ordt
het stiller, maar ook wij zelf. Concentratie en focus op je eigen
lopen. Even later problemen met mijn waterzak. Ik kan zuigen wat ik wil
maar hij lijkt verstopt. Weer stilstaan en proberen om de waterzak op
gang te krijgen. Op dat moment lopen Jan en Ruud Hans ons weer voorbij.
Prima, het ziet er bij deze mannen ook nog goed uit. De waterzak blijft
helaas verstopt. Vocht binnen krijgen wordt vanaf dat moment lastig en
ik zal afhankelijk zijn van Richard of de laatste verzorgingspost op 30 kilometer.
Op 30 kilometer de
laatste verzorgingspost. Cola, gaat er altijd in en goed voor de maag.
Al gaat dat nu nog prima. Van een paar andere lopers horen we dat er nog
een stuk van 4 kilometer ruiterpad aan komt. Zou Menno dan toch 
gelijk krijgen? En dat is ook zo. Zwaar lopen terwijl de beentjes het eigenlijk
wel voor gezien houden. Enkele kilometers voor de finish alsnog
misselijk. Het zal toch niet? Zullen dan toch die weinig gelopen
kilometers mij nu parten spelen? Zo'n 500 meter voor de finish laat ik
toch maar een souvenir achter. Het zal wel bij mij horen. Op dat moment
komen de Hesters en Anuschka langs denderen. Gezamenlijk finishen we met
38 kilometer in de benen in 4:05 uur. Ik zeg dikke prima.
Geweldige trail, organisatie en dag. Dit kan wel vaker....maar dan wel met meer voorbereiding...
Om 12:30 uur vertrekken twee bussen met zo’n
100 lopers, die de maximale afstand afleggen, (de 18 en 28 km starten vanaf
Papendal) naar de Ginkelseheide. Daar
aangekomen worden we toegesproken. Over de route, een stukje historie en iets
wat ik niet zou vergeten. De helden kwamen aan op onbekend terrein. Ver van
huis maar hadden een missie. Wij wisten dat we ’s avonds na het behalen van het
einddoel, de brug, weer thuis zouden zijn…. 
De eerste kilometers zijn prima te doen. Zandpaden
en nauwelijks glooiend. Als het hierbij zou blijven wordt het een “ eitje” . Al
wisten we beter. Vanaf 23 tot 35 zou het serious business worden. Dus,
behoudend lopen en genieten. Onderweg toch af en toe denkend aan die dagen in
1944. Wij lopen hier rustig door de bossen. Hoe zouden deze mannen zich op dat
moment gevoeld hebben? Niet kunnen zien of de bezetters in de bossen om hun
heen zouden zitten. 
Na zo’n 7 kilometer lopen wij al alleen. In
de verte en ver achter ons nog een enkele loper. Heerlijk de rust en we genieten volop. Op 15
kilometer een grote vlakte die door de 1st Airborne Division werd gebruikt als
dropzone, waar 134 zweefvliegtuigen waren geland. Voor ons een onbemande
verzorgingspost is. Prachtig gevonden: een open kist met onze proviand met
daaraan een parachute. Zo anders zou het destijds niet geweest zijn. We drinken
wat en ik neem een handvol pinda’s waar ik de komende km’s nog van kan
genieten. Een droge mond en met drinken wordt het niet veel beter. We lopen
verder en af en toe staat er een billboard opgesteld met informatie wat er op
die plek is gebeurd. Rustig nemen de lopers de tijd om het te lezen. 
Net na Wolfheze komen we bij het spoortunneltje. De
spoorwegovergangen werden bewaakt door de Duitsers. De Britten en Polen moesten
zich gedurende de strijd terugtrekken. Door de ramen van de Jeeps in te klappen
en spullen binnen boord te houden konden
de Jeeps door de tunnel en konden de troepen weer contact maken met hun
kameraden die in de Wolfheze en Bilderbergbossen lagen. Niet voor te stellen.
Wij moesten hier gebukt doorheen. 
Het parcours veranderde van redelijk vlak naar meer
behoorlijk heuvelachtig terrein. Grote hoge bomen en meer licht in het bos. Wat
een bijzonder mooie omgeving. Omhoog, naar beneden, slingerend, af en toe
wandelend en klimmend de steile stukken
op. Uitkomend op een plateau met een schitterend uitzicht op de Rijn en in de
verte Arnhem. Niet veel later komen we uit bij de Westerbouwing. Destijds een
strategische plek vanwege de hoge ligging en het uitzicht over een relatief
groot gebied. Om deze plek is destijds hard gestreden. 
