Zon, zee en strand

Afgelopen weekend er even er uit met mijn gezin naar Center parcs in Zandvoort. Zon, zee en strand of is dat de ideale situatie? In ieder geval de loopspullen mee en als het even kan wil ik daar graag gebruik van maken. Zoals ik zovaak zeg of schrijf, niks leukers dan in een andere omgeving je kilometers maken.

Zondagochtend was het zover. Zee en strand waren aanwezig, maar zon? Integendeel. Het water kwam met bakken uit de hemel, de temperatuur was gevoelsmatig rond het vriespunt en er stond een pittige wind. Niks zomerse taferelen. Toch lopen, want dat is leuk. Helaas dacht ik daar na een kilometer al heel anders over. Rechtsaf langs 'circuit Zandvoort' liep ik vol in de wind. De regen voelde aan als ijswater en mijn eerste gedachte was al snel “waarom heb ik nou niet die handschoenen aangedaan”. Maar na enkele kilometers kwam er toch wel een soort berusting en kon ik ook wel genieten van de omgeving. Duinen aan de ene kant en de ruige zee aan de andere kant. Bij Bloemendaal aan zee even kijken of het zou lukken om over het strand weer terug naar Zandvoort te lopen. Dit was niet het geval. Er was nog een klein stukje strand over en nog mul zand ook. Niks geen geluid dus van het kapot lopen van schelpen op het verharde strand en genieten langs de vloedlijn. Er zat niks anders op dan de verharde paden op zoeken. In de Kempense duinen kwam ik nóg een hardlopende idioot tegen. Net als ik al volledig doorweekt. Een korte groet en we liepen beiden weer verder.

Op de weg terug liep het een stuk beter. Wind in de rug en meer tijd om naar de omgeving te kijken. Prachtig gezicht, die meeuwen die zweven op de wind. Op de parkeerplaatsen staat her en der een enkele auto. Dan te bedenken dat het hier in het hoogseizoen, bij erg warm weer, hut aan mutje staat. Je dan waarschijnlijk zolang aan het zoeken bent naar een parkeerplaats dat de zon bijna weer onder is. Een viskraam “geef het door, eet vis van Floor”. Om 11.00 uur lagen de bakken al vol met stapels kibbeling, visfriet en andere visversnaperingen die waarschijnlijk alleen nog maar opgewarmd dienen te worden in de frituur. Hoezo verse vis…. Na paar kilometer kom ik zelfs dezelfde kraam tegen. Je kan er  niet om heen om hier je vis te kopen (mocht je erg behoeftig zijn).

Eenmaal weer terug in Zandvoort, tel ik 26 strandtenten. Enkele worden nog opgebouwd.

Ik heb ze niet allemaal geteld hoor. Ze hebben naast de namen zoals Club Nautique, Maribaya en andere exotische namen, allemaal een nummer. Best handig. De boulevard doet me meer denken aan een boulevard in het Oost blok. Niet dat ik daar ooit geweest ben, maar ik heb er zo’n voorstelling van. Grauw, grijs en beige. Veelal slecht onderhouden appartementen en hotels. Jammer van de skyline van Zandvoort. Maar ik moet ook eerlijk zijn, ziet alles er met dit trieste, regenachtige weer er niet troosteloos uit?

Al met al toch wel lekker gelopen en voldaan onder de hete douche. Wellicht lukt het later in het jaar...zon, zee en strand.

Een leven vol sport

Vandaag is het exact 42 jaar geleden dat ik voor het eerst het daglicht zag. Niet dat ik me dat nog kan herinneren, maar er wordt vandaag wel weer even bij stil gestaan.  

42 jaar “sporten”, natuurlijk niet altijd even bewust, maar ik kan me het beeld zo voorstellen dat ik als klein mannetje naast mijn ouders loop. Ouders met grote passen de wereld in en ik met mijn kleine pootjes, haast rennend er naast.  Wellicht dat hier mijn roots liggen voor de lange duursporten.

Ik ben opgegroeid met sporten. Turnen (vandaar dat weelderige lichaam), voetballen (ja, ook ik…..), windsurfen en 16 jaar badminton. Badminton een prachtige intensieve sport, maar ook een sport waar ik altijd letterlijk achter de feiten aan liep. Ik was niet van dat kaliber wat 3 slagen vooruit dacht en zo kon anticiperen op wat de tegenstander zou doen. Ik moest het van de kracht, conditie en doorzettingsvermogen hebben. Tussen al deze sporten door was er altijd een rode draad, lange duursporten in de vorm van fietsen (iedere zaterdag of zondag zo’n 100 kilometer), in de winter kilometers schaatsen en natuurlijk toen al hardlopen. Eigenlijk lagen die lange duursporten me veel meer. Ik ben niet van de interval, springen en sprinten.

Sinds mijn val tijdens het schaatsen waarbij ik mijn enkelbanden had afgescheurd en fibula brak ben ik alleen nog aan het hardlopen. Schaatsen lukt nog wel maar diep zitten is niet meer voor me weggelegd. Lopen is absoluut geen uitvlucht. In tegendeel, ik geniet hier van! Natuurlijk heb ook ik jaarlijks mijn dipje als ik alle wedstrijden weer heb gelopen en even geen doel meer heb. En laat dat nou altijd in december en januari zijn.

Het is bekend dat na je 30^e je lichamelijke vermogens langzaam afnemen. Dit is vooral het geval bij lenigheid en snelheid. Het spierweefsel wordt omgezet in vet (vooral dat is jammer) en je zal er harder aan moeten trekken om op niveau te blijven. Toch vertraagt hardlopen het effect van het ouder worden op het lichaam. Is dat weer een voordeel. Niks geen zalfjes, Oil of Olaz,  enz. om het verouderingsproces tegen te gaan. Ik ben nu “pas” 42. Ik wil  nog niks weten over dat proces en volgens mij speelt dat ook nog niet (je ziet het hooguit aan mijn haarkleur, toch?). Ik voel me nog steeds sterk en in topvorm, loop nog altijd mijn records en loop mee met de snelste lopers van onze loopgroep. Vroeger liep ik al jaarlijks de Recreanaloop (rondje om de rondweg van Leeuwarden). Deze wedstrijd liep ik toen in ongeveer 41 minuten. Nu zeker 20 jaar verder, bestaat de Recreanaloop niet meer maar loop nog steeds even hard. Oke, 20 jaar terug liep ik hem ongetraind en nu train ik minimaal zo’n 3 keer in de week. Maar een kniesoor die daar op let.

Gisteravond liep ik weer met de groep (en gelukkig weer heerlijk gelopen). Met een groepje,ook 40 plussers haalden we even herinneringen op. Series als Q & Q, Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer, spelprogramma's als Ren je Rot en Stuif es in (voor de "jongeren" onder ons,  kijk maar eens op http://www.seriesvanvroeger.nl/ ),  en snoep zoals Treets en Raiders....ik had bijna het idee uit het zwart-wit tijdperk te komen.

Lopen is een deel van mijn leven, geen obsessie en loop niet dwangmatig. Het is heerlijk om lange duurlopen te kunnen doen, met geweldige lopers van de groep of alleen, soms met muziek of alleen rustig genietend van de omgeving, op tempo of juist lekker rustig aan. Dit is waar ik van geniet…..op naar de volgende loopjaren…

Doortrainen of juist rust

Er heerst weer griep. Het staat in de kranten, je hoort het op de radio en je merkt het om je heen. Hoestende mensen en schoolklassen die maar half gevuld zijn. Zoals Peter Fox in zijn nummer Stadstaffe zingt; "du bist nicht fit" geldt helaas nu ook voor mij. De hele week al wat half. Dinsdag en donderdag wel gelopen maar op een zeer laag tempo. Tja, en wat is dan verstandig? Thuis blijven of toch rustig door trainen? Sporten versterkt toch juist je afweersysteem?

De eerste vraag, heb je griep of een verkoudheid. Verkoudheid is een infectieziekte die door verschillende virussen veroorzaakt kan worden. Deze ziekte kenmerkt zicht door moeheid, loopneus, keelpijn of schorre keel. Griep is ook een virusinfectie, maar wordt veroorzaakt door een bepaald soort virus, namelijk het infuenzavirus. Het leidt tot hevigere symptonen die meestal ook het gehele lichaam treffen, zoals koorts (39-40 graden), een gevoel van algehele vermoeidheid en echt ziek zijn, rillingen, spierpijn, hoofdpijn, hoesten.


Een snelle manier om erachter te komen of doortrainen wel of niet verantwoord is, is de zogenaamde neck-check. Zijn de ziekteverschijnselen uitsluitend boven de nek gelokaliseerd (zoals neusverkoudheid, keelpijn en geen koorts), dan is sporten toegestaan. De eerste 2 tot 3 dagen wel op een lager pitje. Indien de ziekteverschijnselen (ook) onder de nek gelokaliseerd zijn, zoals hoesten, kortademigheid, koorts (meer dan 38 graden), spierpijn in armen en benen e.d., dan is het advies om niet te sporten.

Vuistregel, voor iedere ziektedag 2 dagen niet sporten. Het idee om de ziekte er uit te zweten is een fabeltje. Wel doortrainen  is het effect van de training te verwaarlozen. Er bestaat zelfs kans overtraind te raken omdat je zieke lichaam de trainingsarbeid nog niet aan kan.
(bron: dr. Fred Hartgens, sportarts Maastricht)

Van bovenstaande wil een loper eigenlijk niks weten. Het zit nou eenmaal in het systeem van om toch die training te willen volgen, kilometers maken en sterker of sneller worden.
Niks rust of uitzieken. Past niet in mijn schema. Dit geldt ook voor mij. Toch donderdag weer gaan lopen, het valt allemaal wel wat mee en het gaat wel weer. En dat viel tegen. Nu toch maar verstandig zijn en even een paar dagen rust.....dan volgende week weer rustig de trainingen oppakken....

De flow...

In de flow. Ik zit er al een tijdje in. Het lopen gaat heerlijk en voel me sterk. Vorige week zondag nog super gelopen in Apeldoorn en nu was het tijd voor een locale wedstrijd: de Kleine Wielenloop. Een jaarlijks terugkerende wedstrijd, georganiseerd door SV Friesland, vanaf het sportcomplex van Rood/Geel.

Op de fiets merkte ik al de harde wind en de kou. Dit zal anders voelen dan in Apeldoorn. Toen was het prachtig loopweer en kon ik de korte broek weer eens aan. Dat zat er nu niet in. De meeste lopers van onze loopgroep deden de 10 kilometer en ik wist alleen van Johnny dat hij ook de 15 kilometer zou gaan doen. Hij had alleen als doel om onder het uur te lopen en dan is het voor mij geen optie om mee te lopen. Dan maar alleen en kijken hoever ik zou komen.

Om 11.00 uur de start en de eerste helft zal tegen de wind in zijn. Al gauw kom ik in een groepje terecht. Aanklampen en niet al teveel alleen willen doen. Na een paar kilometer kom ik Johannes tegen. Hoe is het mogelijk dat ik hem in haal….”geniet er maar van, ik doe een rustige duurloop” hoor ik nog in het voorbij gaan. Het tempo ligt voor mijn gevoel net iets te laag en besluit er om heen te gaan. Al snel vraag ik me af of dit wel verstandig was. De volgende groep loopt zo'n 30 meter voor me en ik moet nu alleen vol in de wind. Afzakken en weer achter de andere groep duiken wil ik niet. Dan maar proberen langzaam naar de andere groep te kruipen. Over het schelpenpad lopen we richting de eerste verzorgingspost. Ik zie al snel het grote Loopgroep spandoek en Geert Jan en Marc delen de bekertjes water uit. Achter een enorme telelens herken ik Paparazzi Richard. 10 kilometer linksaf en 15 kilometer rechtsaf geeft Geert Jan voor de zekerheid nog even aan.  Om de bocht kan ik eindelijk bij de andere groep aansluiten. De verharde paden worden nu ingeruild voor onverhard. 5 kilometer in 21 minuten en nog wat. Sneller dan vorige week. Iemand naast hoor ik nog zeggen; "het gaat hard". Klopt, maar ik wil niet lossen. We moeten nog een stuk in de wind en alleen lopen is wellicht nog zwaarder dan dit tempo lopen. En eigenlijk voelt het ook best wel goed. Ondanks dat ik laat op bed lag i.v.m. een borrel met oud collega's (al zat ik wel vol met Cola Light), doen mijn benen wat ik van ze verlang.  Een loper met grote passen wil naast me lopen en het is al zo smal. Ik  mopper een keer en hij veronschuldigt zich maar gaat toch irritant voor me lopen.

Aan de andere kant van het water zie ik Johnny en Dirk lopen. De afstand valt eigenlijk best nog wel mee. 

Om het meer heen krijgen we eindelijk de wind in de rug. De groep valt uiteen en alle lopers lopen nu zo'n 5 meter uit elkaar. De man met de grote passen blijft wel bij me in de buurt lopen en als we weer een onverhard pad in gaan presteert hij het weer om me voor de voeten te lopen. Bij de volgende drankpost staan Desire en een voor mij onbekende met de bekertjes. Het is maar goed dat Richard ook aan een loopsport doet want hij is weer op tijd om zijn SD kaartje vol te schieten. 
10 kilometer in 43 laag. Doorrekenen, met wat verval zou ik hopelijk uitkomen op zo'n 1.10. Onderhand is het behoorlijk gaan regenen. Hé Donald, hoe gaat het? Onder een paraplu herken ik Jan. Best roep ik, maar is dat eigenlijk wel zo? Ik ben er wel klaar mee. Op de Groningerstraatweg zie ik een aantal 10 kilometer lopers. Nog een extra motivatie om die voorbij te lopen. Linksaf weer Cammighaburen in en dan nog een lusje om de korfbalhal. Rene Sjoerdsma roept nog; "mooie tijd" en dan zie ik het ook, onbegrijpelijk.....1.04.30 uur....

Yes, dit is die flow....

Midwinter marathon Apeldoorn

Wedstrijddag. Midwinter marathon in Apeldoorn 18,5 kilometer. Ik voel me goed en heb er zin in. Vrijdagavond nog even uitgerekend wat ik zou moeten lopen om op die 1.22.30 uit te komen (zie vorige bericht). Het zou inhouden dat ik gemiddeld 13,6 kilometer per uur zou moeten lopen. Misschien toch wel erg voorbarig gezien het parcours. Veel heuvels. Maar we zullen zien. Om 8.30 uur vertrek vanaf sporthal het Kalverdijkje. Met een bus vol loopgroepers vertrekken we naar Apeldoorn.

Het is prima weer en de korte broek kon voor het eerst dit jaar weer aan. Roelof en ik hadden afgesproken om weer samen te lopen. Na een goede warming up de tactiek even bespreken en het startvak in.

11.30 uur, het startschot en alles komt op gang. We staan redelijk vooraan en kunnen gelijk aan de rechterkant van de weg op tempo lopen. Niet al te hard starten en proberen in het ritme te komen. Over het kruispunt waar in 2009 tijdens Koninginnedag het drama plaats vond. Ik zie de vreselijke beelden nog voor me. Al gauw komen we in een mooie woonwijk terecht en gaan we vals plat omhoog. Sommige lopers schieten ons voorbij. Wacht maar, ik kom je later nog wel tegen denk ik en laat ze lopen. Ik loop lekker, veel beter dan vorig jaar. Toen had ik zeker 5 kilometer nodig om in het ritme te komen. Een goede warming up is zo slecht nog niet.

Op het 5 kilometer punt komen we door in 22 minuten en een beetje. Rekenen…ik zou de laatste 13,5 in een uur moeten afleggen en de echte “heuvels” komen nog. Dat is haast niet te doen. Niet heel veel later linksom en zie ik de weg al omhoog gaan. Nu gaat het pas echt beginnen. Kleinere passen maken en niet al te hard naar boven. Het tempo gaat al snel naar beneden. Voel ik nu mijn hamstring? Daar heb ik nu geen zin in hoor….Concentreer je op andere dingen, kijk naar de diversiteit aan shirtjes….zoveel loopgroepen, atletiek verenigingen en bedrijven. Er zitten soms zulke mooie shirtjes tussen.

Boven aan de heuvel, een berg kan je het niet noemen, geeft Roelof aan even lekker te willen lopen. Maar waarom ga je dan harder? Een paar passen aanzetten en ik ben er weer bij. Het voelt nog steeds goed, de hamstring voel ik niet meer en het is tijd voor een W-Cup momentje. Op 11 kilometer roept Roelof dat ik maar moet gaan. Twijfel nog even maar kies voor mezelf. Het is tenslotte nog meer dan 7 kilometer en wie weet…blijven de koekjes in onze kast liggen.

Niet meer achterom kijken en proberen dit tempo te blijven houden. Hou die armen in 90 graden en blijf rechtop lopen. Ik heb ooit met Mark in Apeldoorn gelopen en liep er iemand bij ons met sleutels of geld in zijn zak. Nu iemand naast me die enorm stampt. Het lijkt wel of hij zwemvliezen aan heeft i.p.v. loopschoenen. Vreselijk hoe raak ik deze man kwijt….ik kom hier voor mijn rust. Na enkele kilometers laat ik het gestamp toch achter me en ga de laatste kilometers tegemoet. Weer door de woonwijk met die prachtige huizen. Ik kijk allang niet meer op mijn horloge. Zie wel wat de eindtijd wordt. Ik kan er toch niet meer harder door lopen.

Nog een kilometer. In de verte zie ik de spandoeken, maar waarom die finish vlag nog niet? Wat kan een kilometer ver zijn. Meer mensen langs de weg en even later hoor ik mijn naam…een glimlach en vuist omhoog. Wat voor tijd het ook is…ik heb goed gelopen. Eindtijd 1.23.09…., weer een dik PR.

Er is in Apeldoorn erg goed gelopen door aantal lopers van onze loopgroep. Johnny liep op de 27,5 kilometer net 2.01 uur, Roelof kwam vlak achter mij binnen. Patricia een nieuw PR, Laura liep even 15 minuten van haar snelste tijd af en Froukje wou graag tussen de 42 en 43 minuten lopen op de 8 kilometer. Zij kwam uit op 42.02....prachtige tijd. Hoezo iedereen is in vorm.

En ik, geef tracteer op mijn koekjes met een smile van oor tot oor....

Verwachtigen

Schep voor jezelf niet teveel verwachtingen. Ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik loop het beste als ik in het startvak sta en me op dat moment af vraag waarom ik daar in godsnaam sta. Het idee dat ik straks 10, 21 of 42 kilometer of welke afstand dan ook moet lopen....op een of andere manier loop ik juist dan letterlijk en figuurlijk beter. Maar waarom leg je je zelf dan verwachtingen op als je je goed voelt. Het idee hebt alle pr's aan flarden te kunnen lopen en je sterk voelt. Zoals nu, ik voel me top fit en kijk uit naar de volgende wedstrijd en alles daarom heen. Morgen, morgen lopen we in Apeldoorn tijdens de Achmea Midwinter Marathon. Nee, ik loop zelf geen 42,195 meter maar loop de 18,5. Op een of andere manier loop ik hier altijd lekker. Vorig jaar samen met Roelof 1,24 en een beetje. Zou dat dit jaar ook weer lukken?

Op mijn werk weten ze dat ik morgen deze wedstrijd loop. Samen met een collega heb ik een weddenschap lopen. Ik ben daar niet over begonnen, maar hij vond het wel een leuk idee om me weer wat druk op te leggen. Als ik 1.22.30 of sneller loop, tracteert hij op koekjes en als ik langzamer loop doe ik dat. Het gaat natuurlijk niet om die koekjes....maar de wil om toch onder die tijd te komen zit wel weer in mijn hoofd.

Dinsdag trainden we met Rene weer onder de Oldehove. Net als twee weken terug korte sprintjes met stoppen en draaien. Zoals ik toen ook al schreef, niet mijn ding. Heb bewust op halve kracht gelopen om geen blessures op te lopen. En toch voelde ik woensdag licht mijn rechter hamstring. Het zou toch niet? Gelukkig donderdag geen last meer en weer met de loopgroep een rustige duurloop gedaan. In het begin was de hamstring wat aanwezig maar dat gevoel verdween gelukkig al snel. Nu twee dagen rust gehad en ben klaar voor morgen.

Voor de zekerheid ben ik vandaag naar de winkel gegaan. Koekjes kopen, want zoals Benali in zijn boek de Marathonloper schreef; je moet niet de beste wedstrijd uit je leven willen lopen, maar loop de beste wedstrijd die vandaag mogelijk is....