Voorjaarsmoeheid?

Voor mijn gevoel heb ik er jaren geen  last meer van gehad. Hooikoorts. Voor velen was het, wat het weer betreft, afgelopen weekend een feestje. Ik heb de omzet van de Tempo zakdoekjes weer even opgeschoefd. Waarschijnlijk regende het de laatste jaren op het moment dat “mijn” bloemen, bomen en planten toe waren te verstuiven, zodat ik het gevoel had er overheen gegroeid te zijn. Dat blijkt namelijk te kunnen. Maar nu snotterend het weekend door en zondag languit op het strand bij Julianadorp om weer te herstellen. Daar zijn namelijk geen bloemen, bomen en planten....op wat helmgras na dan....

Afgelopen weken stond het lopen op een laag pitje. De hooikoorts, maar vooral mijn werk heeft even de nodige impact. Lange dagen werken, op dinsdag en donderdag op cursus naar Etten Leur (niet echt om de hoek van Leeuwarden) en dus niet mee trainen met de loopgroep. Een investering. Straks is er weer alle tijd om de “schade” in te halen. In juni zullen de marathontrainingen voor Keulen weer beginnen en daar moet ik maar naar uit kijken.

Maar je verwacht dat op het moment dat je weer tijd hebt om te lopen het weer net zo lekker gaat als voor de drukke- en hooikoorts periode. Niks van dit alles. Maandag voor mezelf rond de 12 kilometer gelopen en het ging als een spreekwoordelijke krant. Gisteren, na een aantal weken weer met de loopgroep, was het hangen en wurgen om een beetje mee te komen. Komt dit nu echt omdat ik twee weken even niet of minder heb gelopen? Die conditie hou je toch wel wat vast? Al met al was het even redelijk demotiverend en moet ik het plezier in het lopen weer even terug zien te vinden. Er is altijd een oorzaak en dat zal nu wel in de vermoeidheid zitten.

Misschien is het wel voorjaarsmoeheid en aangezien het nu toch al als zomer aanvoelt, ben ik er volgende week misschien alweer vanaf.

Lange- en korteafstandlopers

Er is weer hard gelopen door veel lopers van onze groep tijdens de marathon van Rotterdam (vorig weekend) en de marathon van Enschede (gisteren). Ondanks de warmte tijdens deze marathons hebben velen hun PR behoorlijk scherper gezet. Johnny liep zelfs op een minuut na het loopgroep record (3.14 uur). Geweldige prestatie.

Toch is het ook altijd wel wat frustrerend om al deze tijden te lezen. Waarom lukt het mij nou niet op deze afstand. Tijdens de kortere wedstrijden tot de halve marathon loop ik mee met de snelsten van onze loopgroep en laat ik lopers die op de marathon een kwartier sneller lopen dan ik, ver achter me. Maar op een of andere manier is de marathon toch niet mijn afstand. Ook andere lopers begrijpen niet waarom ik deze afstand niet sneller kan lopen dan die 4 uur. Bij neer leggen zou je zeggen. Tenminste dat denk ik vaak zelf en zeg ik ook tegen anderen. Kijk niet teveel naar andere lopers en geniet van wat je wel kan. Je loopt tenslotte een marathon en in een toch respectabele tijd? Hoeveel mensen dromen daarvan? Toch is het wel eens slikken als je tijden van andere lopers van je groep ziet, ook al gun je het ze zo.

Wat maakt het verschil tussen een lange- en de kortere afstandloper. Nou weet ik dat een deel van het antwoord zit in de spiervezels. Je hebt langzame (rode) en snelle (witte) spiervezels. Het verschil zit in de doorbloeding en zuurstof in de spier. Hoe hoger de zuurstofopname capaciteit van de vezel hoe langer je door kan gaan op duurniveau.
Dan is het ook nog en fenomeen training. Ook al trainen we allemaal op dezelfde manier, het wil  niet zeggen dat die manier de juiste voor je is. Je zou moeten weten wat je omslag punt en drempelsnelheid is. Hierdoor kun je gerichter trainen. Maar goed, ik heb altijd enorm veel plezier in mijn trainingen bij de loopgroep en doe lekker mee. Ook al doe ik het wellicht net niet op de juiste manier (al luister ik tegenwoordig wel meer naar mijn lichaam). Ik zou dus ook moeten accepteren dat ik dan op de langste afstand (en dan heb ik het niet over die extreme afstanden van de ultra lopers, zoals Ritchie) niet die tijd loop waar ik al tijden van droom. Of zit het tussen mijn oren? Ik heb al eerder geschreven dat ik mezelf teveel druk opleg. En dat geldt zeker voor de marathon. Ik loop er "maar" één in het jaar en dan moet het op dat moment gebeuren. Maar het is zo lastig om je gedachten, wensen en doelen uit te schakelen.

Teleurgesteld heb ik zondag mijn marathon van Amsterdam shirt aangetrokken en gefrustreerd een lange duurloop van 18,5 kilometer gelopen. Nee hoor, geintje. Ik heb zondag heerlijk gelopen. Het was prachtig weer, bijna bladstil. Rustig mijn afstand afgelegd in zone 2. Niet alleen goed voor het trainen van het uithoudingsvermogen, maar zeker zo goed voor de vetverbranding. En dat was wel goed na heerlijk te hebben gegeten bij de Japanner op zaterdag....en zo verenig je het ene goede weer met het andere. Misschien moet ik niet teveel met tijden bezig zijn en me vergelijken met anderen, maar gewoon genieten van het lopen....schrijf ik nu!

Nieuwe hardloopschoenen

Hardloopschoenen, wanneer is het tijd om de oude te vervangen voor nieuwe? Ze lopen immers nog zo lekker, voelen nog zo goed aan, ze zien er nog prima uit en lijken nog niet versleten. Toch is het verstandig om na zo'n 1200 a 1500 kilometer nieuwe aan te schaffen. Loopschoenen zijn immers onderhevig aan slijtage en veelvuldig opvangen van de klappen van je lichaam hebben invloed op de dempende eigenschappen. En zelfs als je ze twee jaar of langer helemaal niet aan hebt gehad is het toch tijd om naar nieuwe te kijken. Afgelopen week was het voor mij weer tijd voor nieuwe. Oke, mijn teen kwam al door het bovendek heen en ik loop er al een maand of 10 en een volledige marathontraining op (ik zit dus zeker boven de 1500 kilometer). Ik wissel wel af met 2 paar andere schoenen, maar ik heb mij favoriete paar.

Net als andere "luxe" voorwerpen wordt er ook in de loopwereld doorontwikkeld. Sterker nog, de loopschoen is de meest doorontwikkelde sportschoen die er bestaat. Als je denkt je perfecte paar te hebben gevonden is de schoen het jaar daarop op een aantal punten wellicht weer compleet anders geworden. Ik vraag me soms wel eens af waarom het nodig is. Het vorige paar liep zo lekker, niks meer aan doen zou je zeggen. Maar de ideeën over de ideale schoen wordt steeds bijgesteld en ontdekken ze weer nieuwe grondstoffen of vormen van de  loopschoen. En iedere loper heeft zo zijn of haar eigen voorkeuren en wensen. In de winkel wordt gekeken naar je lichaamsgewicht, stabiliteit van je lijf, afwikkelpatroon van je voeten en eventuele klachten.

Tegenwoordig gaat de vooruitgang door in de loopschoenen. Denk aan de Nike free+ schoenen, met de gedachte om blootvoets lopen te benaderen. Nog een stap verder is barefoot running. Alleen een zooltje met een paar tenen. Meer is het niet voor je gevoel. Maar barefoot running zou positief moeten zijn voor minder eelt, minder enkelletsel, versterkt voetspieren, verlaagt risico op shinsplits en minder rugpijn.

Ik zelf loop al vanaf 2003 op de Asics Kayano. Een van de topmodelen van Asics. Ik zit niet vast aan de Kayano en probeer in de winkel wel eens wat anders. Luister wel naar ervaringen van andere lopers uit mijn groep en neem steeds weer in overweging om eens een andere schoen te proberen. Afgelopen week was ik in de winkel van Rene (Run2day). Een loopfilmpje laten maken om te kijken of ik onderhand op neutrale schoenen zou kunnen lopen. Kan, maar wel met een zooltje. Een aantal andere schoenen geprobeerd, maar kwam weer met de Kayano naar buiten. Misschien is het angst op blessures, neem ik niet het risico, heb ik niet het lef om eens wat anders te proberen en val ik weer terug op de zekerheid. Maar het voelt zo vertrouwd en weet ik wat ik heb aan mijn schoen. Wellicht ben ik net zo concervatief als de kleurstelling van de Kayano's. Tot voor kort waren de kleuren altijd redelijk saai te noemen, t.o.v. andere merken. Maar eindelijk doet de Kayano 17 mee in de ,onderhand, kleurrijke wereld van de loopschoen. Ook al zijn de meningen in huis verdeeld....ik vind ze geweldig. En het zal me weer niks verbazen als ik over enkele maanden met de Kayano 18 de winkel uit loop...

Condensloop 2011

Zaterdag was het dan zover. De Condensloop. Ik had er zin in. Al vanaf begin van het jaar loop ik lekker en "verpulver" mijn eigen records op de 15 of 16 kilometer. Alles voelde goed. Niks geen verkoudheid of last van spieren, dus laat die halve marathon maar komen dacht ik.

Roelof en ik zouden serieus onze tijd van vorig jaar van 1:34:07 aanvallen, mits alles mee zat. En afgelopen zaterdag zat er één ding niet mee....Thor (de Griekse god van de Donder en het Weer) had het in zijn hoofd gehaald om uitgerekend 2 april 2011 de eerste warme dag van het jaar te maken. Zo blij was ik een aantal weken geleden met de eerste keer in de korte broek, nu kon zelfs het hemdje al aan. En dat begin april....

Een warming up was bijna niet nodig. Na wat sprintjes, huppelen en rekken en strekken stonden we mooi even voor 12.00 uur (ik toch iets gespannen) in het startvak. Gewoon lopen en we zouden wel zien hoe het zou gaan. Al na 5 kilometer had ik al het gevoel dat de beoogde tijd er absoluut niet in zat. Zware ademhaling en ik kwam maar moeilijk in mijn ritme. Maar ook Roelof had het zwaar en gaf na zo'n 10 kilometer aan dat ik wel mocht gaan. We liepen in een mooi groepje met 4 lopers en Hero (Running Center) als haas. Het tempo van 13,6 p/uur zat er al niet meer in en we zakten af naar 13 p/uur. Dit zou ik toch vol moeten kunnen houden tot aan de finish. Geen PR, maar altijd nog een keurig tijd die rond de 1:36 uit zou komen. Het voelde ook goed en onderweg kreeg ik een halve loopscholing van Hero; maak iets kleinere pasjes, zet af onder je lichaam, iets naar voren buigen en gebruik de zwaarte kracht, koel je hoofd en polsen met de spons en vooral....blijf lopen....

Blijf lopen, dat was nou net waar ik rond 16 kilometer moeite mee kreeg. Het leek of het groepje ging versnellen, waarom wil mijn lichaam niet mee? Ik vond het wel prima en liet ze gaan. Eenmaal los kreeg ik het alleen maar moeilijker en de benen begonnen volledig vol te lopen. Het leek wel of de energie verdampte door de warmte. Nog even achterom kijken waar Roelof was, wellicht dat we samen verder konden lopen. Roelof was in geen velden of wegen te bekennen en ik zou het alleen moeten doen. Extra tijd nemen bij de drankposten en vooral juist niet op de warmte letten. Ik had verwacht dat hele roedels lopers me wel in zouden komen halen. Maar niks was minder waar, waarschijnlijk had iedereen achter mij het net zo moeilijk. De laatste kilometers kon ik maar één ding en dat was afzien.  Na de laatste bocht zag ik Roelof staan, uitgestapt, wijs man....afgelopen week niet fit geweest en naar zijn lichaam geluisterd. De tijdregistratie waar ik normaal gesproken altijd als eerste naar kijk heb ik nu niet eens gezien. Achteraf hoorde ik 1:40:20. Na de finish een arm om me heen en een opbeurend woordje...

Deceptie? Ja, toch wel een beetje. Ik had me er wat meer bij voorgesteld, maar er zat gewoon niet meer in. Normaal gesproken vind ik het wel lekker om met warm weer te lopen, maar nu moest mijn lichaam nog zo wennen aan de warmte. En ik moet nog steeds leren om er naar te luisteren. Later dit jaar krijg ik nog wel een kans en zien we dan wel weer wat onze Thor in zijn hoofd heeft.

Zondag was het weer een stuk aangenamer om te lopen. Simon (mijn zoontje) moest weer tennissen in Veenwouden en ik heb samen met Jan van der Veen rustig 13 kilometer uitgelopen. Mijn benen voelden goed en had zelfs mijn compressie kousen thuis gelaten. Op het lage tempo zou het moeten kunnen en het ging ook prima. Niks geen pijnlijke kuiten of stijve spieren. Gewoon weer genieten van de omgeving, het lopen en even de drang om te presteren vergeten....ook dit is hardlopen.