Zondag 30 september zou het moeten gebeuren, mijn 10e marathon en mijn 2e in 2012. En alles aan deze marathon druist in tegen mijn vorige marathons. Normaal liep ik mijn lange duurlopen altijd in een laag tempo, liep ik minimaal 4 keer in de week, zat de laatste week aan de pasta-salades (koolhydraten stapelen), liep de spanning behoorlijk op en bovenal ik zei altijd dat ik niet meer dan 1 marathon per jaar zou lopen. Na de Slachte voelde ik me zo goed dat ik toch voor die 2e marathon koos en dat werd Zwolle. En liep ik mijn lange duurlopen in een veel hoger tempo incl. blokken, trainde zelden 4 keer per week, niks koolhydraten stapelen en spanning was er niet in de laatste week.
Want wat had ik te verliezen. Tijdens de Slachte liep ik zo'n PR dat de rest van het loopjaar eigenlijk al niet meer stuk kon. Hierdoor zag ik de marathon van Zwolle eigenlijk als een soort cadeautje. Het maakte mij niet meer zoveel uit hoe ik hier zou presteren, de druk was er al vanaf. En natuurlijk ga ik wel voor een tijd, aard van het beestje. Dan is het ineens zondagochtend 30 september en komt toch die spanning en alle twijfels over mijn voorbereiding. Heb ik wel voldoende kilometers gemaakt, rust gehouden en goed gegeten? En is mijn strijdplan nu niet te hoog gegrepen? Ik zal het wel zien, mijn strijdplan pas ik niet aan, ik ga er gewoon voor en kapot ga ik toch....als het alleen maar niet te vroeg in de wedstrijd is.
Dit keer geen enorme groep Loopgroepers, maar we zijn met z'n vijven: Hans Breuker, Roelof Houttuin, Rudolf Das, Rob Dijkstra en ik. Start is in het PEC Zwolle stadion om 10.30 uur en echte afspraken hebben we niet gemaakt. Ieder voor zich en dood of de Gladiolen. En aangezien ik dit ook wel had verwacht, had ik dit keer besloten om met mijn Ipod te lopen. Want als ik het moeilijk zou krijgen, heb ik in ieder geval wat afleiding van de muziek. In Itunes een mapje Looptunes aangemaakt met wat pittige muziek; The Cult, Black Keys, Oasis, Peter Fox en nog wat losse nummers. In totaal 4.01 uur aan muziek, langer mag ik er niet over doen.
Al met al is het een kleine marathon (voor het eerst georganiseerd) met 397 marathonlopers en wat estafette teams en dat was in het stadion ook wel te zien. Even voor 10.30 uur liepen we het startvak in en stonden bijna vooraan. Niks bruto-netto tijden (waar ik erg goed in ben....), want bruto zal bij deze marathon nagenoeg netto zijn. Na het startschot een ronde over het voetbalveld en dan naar buiten door een haag van toeschouwers. Rob en ik lopen nog een paar kilometer gezamenlijk maar al gauw vind ik het tempo net wat te hoog, we moeten immers nog zover. Na 3 kilometer loop ik al alleen en dan is muziek eigenlijk best wel prettig. Op 5 kilometer merk ik een grote groep lopers achter mij, de Pacers van 3.30 uur. Aanhaken en kijken hoever ik kom.
Het tempo schommelt behoorlijk. Tegen de wind in (die behoorlijk aanwezig was) rond de 11,7 en met de wind mee gaat het tempo omhoog tot soms in de 13 p/uur. Waarschijnlijk om toch op dat gemiddelde van zo'n 12 p/uur uit te komen. Dan is er onderweg genoeg twijfel of het wel verstandig is om bij deze groep te blijven. Maar alleen lopen is ook nog geen optie, zeker met de stukken vol in de wind. Dus, maar binnen de groep van zo'n 20 lopers blijven en zo strategisch mogelijk mijn plekje zoeken. Zolang het gaat, gaat het.
29 kilometer net na het pittoreske plaatsje Zalk (welbekend van van Klazien) een zwaaimomentje naar Elles en Anne. Kort daarna zie ik Roelof aan de linkerkant van de weg lopen. Toch heel veel last van zijn enkel/hak gekregen en besluit om rustiger aan te doen. De volgende van ons groepje doemt op, Hans. Ook bij hem gaat het tempo naar beneden. En net op het moment dat ik me juist nog goed voel. En dat geeft me vleugels. Vanaf dat moment kijk ik bewust niet meer op mijn klokje. Ik wil niet weten waar we zijn, hoeveel kilometer we nog moeten en denk alleen nog maar aan de finish.
Als we voor de 2e keer met een, wat mij betreft veel te grote en hoge, brug over de IJssel gaan en bij Rob aansluiten beginnen mijn benen ook tegen te werken. Ik loop nog geen halve meter bij Rob vandaan maar krijg het niet eens voor elkaar om te vragen hoe het met hem gaat. Ik heb geen andere keus dan de groep te laten gaan en zal het laatste stuk alleen moeten doen. Zolang ik nog boven de 11 p/uur kan blijven lopen gaat het nog goed. Aan een PR denk ik eigenlijk nog niet. Luister naar de muziek, let op je houding, blijf hardlopen en ga vooral niet wandelen. Dat lukt tot ik het plaatsnaambord van Zwolle voorbij loop, ik word misselijk. Besluit om een souvenir achter te laten en begin weer te lopen. Ik heb geen idee hoeveel fietstunnels ze in Zwolle hebben maar tijdens het laatste deel van een marathon zeker te veel. De tweede tunnel door en er zit niks anders op om nog een stop te maken. "Kom op Donald" en Hans loopt me weer voorbij. Het tempo gaat er onderhand wel af en ik hoor iemand roepen dat ik nog maar anderhalve kilometer hoef. Oke, dat is te overzien. Jemig nog een fietstunneltje, rechtsaf door de haag van toeschouwers en dan weer het stadion in, een volle hoofdtribune die juicht en klapt, nog 1 grote bocht en op de speaker hoor ik "en daar komt Donald Koster, liep tijdens de Slachte marathon nog 3.41 en nu 3.37" en dan besef ik pas dat ik weer een PR en 4 minuten van mijn tijd heb gelopen. Yesss!!!
Zondag 30 september zou het moeten gebeuren, mijn 10e marathon en mijn 2e in 2012. En alles aan deze marathon druist in tegen mijn vorige marathons. Normaal liep ik mijn lange duurlopen altijd in een laag tempo, liep ik minimaal 4 keer in de week, zat de laatste week aan de pasta-salades (koolhydraten stapelen), liep de spanning behoorlijk op en bovenal ik zei altijd dat ik niet meer dan 1 marathon per jaar zou lopen. Na de Slachte voelde ik me zo goed dat ik toch voor die 2e marathon koos en dat werd Zwolle. En liep ik mijn lange duurlopen in een veel hoger tempo incl. blokken, trainde zelden 4 keer per week, niks koolhydraten stapelen en spanning was er niet in de laatste week.
Want wat had ik te verliezen. Tijdens de Slachte liep ik zo'n PR dat de rest van het loopjaar eigenlijk al niet meer stuk kon. Hierdoor zag ik de marathon van Zwolle eigenlijk als een soort cadeautje. Het maakte mij niet meer zoveel uit hoe ik hier zou presteren, de druk was er al vanaf. En natuurlijk ga ik wel voor een tijd, aard van het beestje. Dan is het ineens zondagochtend 30 september en komt toch die spanning en alle twijfels over mijn voorbereiding. Heb ik wel voldoende kilometers gemaakt, rust gehouden en goed gegeten? En is mijn strijdplan nu niet te hoog gegrepen? Ik zal het wel zien, mijn strijdplan pas ik niet aan, ik ga er gewoon voor en kapot ga ik toch....als het alleen maar niet te vroeg in de wedstrijd is.
