Ik zeg; "dipje"

Terwijl gisteren een aantal lopers van onze loopgroep op Terschelling de Berenloop liepen, liep ik mijn rondje in de buurt van Leeuwarden. Geen boot, geen dagje weg gevoel, geen rondje over een eiland en geen gezellig glas wijn na de tijd in restaurant de Brandaris. Nu dat ene rondje om mezelf weer in beweging te krijgen.

Na de marathon van Zwolle zit ik in een lichte dip. Iets anders kan ik er niet van maken. Even geen doelstelling meer en ik kan van alles bedenken om even niet te gaan lopen. En als ik dan toch loop en ik kan links af om een korter rondje te doen, pak ik dat ineens met beide handen aan. Hoe raar....

Maar als ik dan op dinsdag de interval training bij de Loopgroep loop, loop ineens de sterren van de hemel. Het voelt goed en ik kan gewoon weer mee met de snelle lopers zonder er erg diep voor te hoeven gaan. Dat geeft dan weer die voldoening die ik nodig heb om de volgende training weer vol goede moed op te pakken. En die loop ik dan gewoon weer als een spreekwoordelijke krant. Zware benen, vermoeid en kijk uit naar het einde van de training. Onbegrijpelijk, het verschil tussen de ene en andere training. 

Ik zit dus weer in die jaarlijkse loopdip. Normaal gesproken heb ik die na de Adventure run op Ameland. De laatste wedstrijd van het jaar. Maar dit jaar heb ik hem een stuk eerder. Maar ik heb mijn doelstellingen gehaald, ook al heb ik straks nog die halve marathon op Ameland. Ik heb eindelijk het idee dat ik van mijn marathon complex af ben. Waarom loopt iedereen zo hard op die afstand en lukt het mij maar niet? Een gedachte waar ik jaren "gefrustreerd" van kon worden. Nu is die druk er af en denk ik stilletjes aan die 3.30 uur. Want ik weet nu dat ik het kan en er zelfs meer in zit. Alleen die misselijkheid nog wat meer onder controle krijgen. Maar de druk is er af en daar heb ik dit jaar zoveel mee gewonnen. Alles draaide dit jaar om die marathons, geen snelle 10, Engelse Mijl of Halve marathon. 

Die snelle Halve marathon zou ik straks nog "moeten" lopen. Straks op Ameland, tenminste...als ik mezelf weer herpak me weer door de dip heen loop. 

En dat dacht ik zondag weer te doen. De planning was om 15 kilometer te lopen en het werd 16,5. Prima dus, de kilometers zitten weer in de benen. Maar echt lekker gelopen heb ik nog niet. Pittig om tempo te houden, maar die snelheid komt wel weer. Nu eerst weer rustig opbouwen, vooral naar mijn lichaam en weer plezier krijgen in mijn sport....

En wie weet waar ik dan straks op dat Friese eiland nog toe in staat ben....

Zwolle marathon

Zondag 30 september zou het moeten gebeuren, mijn 10e marathon en mijn 2e in 2012. En alles aan deze marathon druist in tegen mijn vorige marathons. Normaal liep ik mijn lange duurlopen altijd in een laag tempo, liep ik minimaal 4 keer in de week, zat de laatste week aan de pasta-salades (koolhydraten stapelen), liep de spanning behoorlijk op en bovenal ik zei altijd dat ik niet meer dan 1 marathon per jaar zou lopen. Na de Slachte voelde ik me zo goed dat ik toch voor die 2e marathon koos en dat werd Zwolle. En liep ik mijn lange duurlopen in een veel hoger tempo incl. blokken, trainde zelden 4 keer per week, niks koolhydraten stapelen en spanning was er niet in de laatste week.

Want wat had ik te verliezen. Tijdens de Slachte liep ik zo'n PR dat de rest van het loopjaar eigenlijk al niet meer stuk kon. Hierdoor zag ik de marathon van Zwolle eigenlijk als een soort cadeautje. Het maakte mij niet meer zoveel uit hoe ik hier zou presteren, de druk was er al vanaf. En natuurlijk ga ik wel voor een tijd, aard van het beestje. Dan is het ineens zondagochtend 30 september en komt toch die spanning en alle twijfels over mijn voorbereiding. Heb ik wel voldoende kilometers gemaakt, rust gehouden en goed gegeten? En is mijn strijdplan nu niet te hoog gegrepen? Ik zal het wel zien, mijn strijdplan pas ik niet aan, ik ga er gewoon voor en kapot ga ik toch....als het alleen maar niet te vroeg in de wedstrijd is.

Dit keer geen enorme groep Loopgroepers, maar we zijn met z'n vijven: Hans Breuker, Roelof Houttuin, Rudolf Das, Rob Dijkstra en ik. Start is in het PEC Zwolle stadion om 10.30 uur en echte afspraken hebben we niet gemaakt. Ieder voor zich en dood of de Gladiolen. En aangezien ik dit ook wel had verwacht, had ik dit keer besloten om met mijn Ipod te lopen. Want als ik het moeilijk zou krijgen, heb ik in ieder geval wat afleiding van de muziek. In Itunes een mapje Looptunes aangemaakt met wat pittige muziek; The Cult, Black Keys, Oasis, Peter Fox en nog wat losse nummers. In totaal 4.01 uur aan muziek, langer mag ik er niet over doen.

Al met al is het een kleine marathon (voor het eerst georganiseerd) met 397 marathonlopers en wat estafette teams en dat was in het stadion ook wel te zien. Even voor 10.30 uur liepen we het startvak in en stonden bijna vooraan. Niks bruto-netto tijden (waar ik erg goed in ben....), want bruto zal bij deze marathon nagenoeg netto zijn. Na het startschot een ronde over het voetbalveld en dan naar buiten door een haag van toeschouwers. Rob en ik lopen nog een paar kilometer gezamenlijk maar al gauw vind ik het tempo net wat te hoog, we moeten immers nog zover. Na 3 kilometer loop ik al alleen en dan is muziek eigenlijk best wel prettig. Op 5 kilometer merk ik een grote groep lopers achter mij, de Pacers van 3.30 uur. Aanhaken en kijken hoever ik kom.

Het tempo schommelt behoorlijk. Tegen de wind in (die behoorlijk aanwezig was) rond de 11,7 en met de wind mee gaat het tempo omhoog tot soms in de 13 p/uur. Waarschijnlijk om toch op dat gemiddelde van zo'n 12 p/uur uit te komen. Dan is er onderweg genoeg twijfel of het wel verstandig is om bij deze groep te blijven. Maar alleen lopen is ook nog geen optie, zeker met de stukken vol in de wind. Dus, maar binnen de groep van zo'n 20 lopers blijven en zo strategisch mogelijk mijn plekje zoeken. Zolang het gaat, gaat het.

29 kilometer net na het pittoreske plaatsje Zalk (welbekend van van Klazien) een zwaaimomentje naar Elles en Anne. Kort daarna zie ik Roelof aan de linkerkant van de weg lopen. Toch heel veel last van zijn enkel/hak gekregen en besluit om rustiger aan te doen. De volgende van ons groepje doemt op, Hans. Ook bij hem gaat het tempo naar beneden. En net op het moment dat ik me juist nog goed voel. En dat geeft me vleugels. Vanaf dat moment kijk ik bewust niet meer op mijn klokje. Ik wil niet weten waar we zijn, hoeveel kilometer we nog moeten en denk alleen nog maar aan de finish.

Als we voor de 2e keer met een, wat mij betreft veel te grote en hoge, brug over de IJssel gaan en bij Rob aansluiten beginnen mijn benen ook tegen te werken. Ik loop nog geen halve meter bij Rob vandaan maar krijg het niet eens voor elkaar om te vragen hoe het met hem gaat. Ik heb geen andere keus dan de groep te laten gaan en zal het laatste stuk alleen moeten doen. Zolang ik nog boven de 11 p/uur kan blijven lopen gaat het nog goed. Aan een PR denk ik eigenlijk nog niet. Luister naar de muziek, let op je houding, blijf hardlopen en ga vooral niet wandelen. Dat lukt tot ik het plaatsnaambord van Zwolle voorbij loop, ik word misselijk. Besluit om een souvenir achter te laten en begin weer te lopen. Ik heb geen idee hoeveel fietstunnels ze in Zwolle hebben maar tijdens het laatste deel van een marathon zeker te veel. De tweede tunnel door en er zit niks anders op om nog een stop te maken. "Kom op Donald" en Hans loopt me weer voorbij. Het tempo gaat er onderhand wel af en ik hoor iemand roepen dat ik nog maar anderhalve kilometer hoef. Oke, dat is te overzien. Jemig nog een fietstunneltje, rechtsaf door de haag van toeschouwers en dan weer het stadion in, een volle hoofdtribune die juicht en klapt, nog 1 grote bocht en op de speaker hoor ik "en daar komt Donald Koster, liep tijdens de Slachte marathon nog 3.41 en nu 3.37" en dan besef ik pas dat ik weer een PR en 4 minuten van mijn tijd heb gelopen. Yesss!!!

Een nieuw shirt

Ik heb mezelf getrakteerd om een nieuw shirt. Niet dat ik er één nodig heb. De kast puilt onderhand uit met shirtjes of eigenlijk loopkleding in het algemeen. Maar terwijl ik in Italië mijn 1,4 kilometer lange pad op en neer liep om op mijn 28 kilometer lange duurloop uit te komen en niks anders deed dan denken (wie zegt dat hardlopen geen denksport is) wist ik het. Ik wil een marathon shirt voor mezelf. En ik dacht terug aan Berlijn. Aan die avond dat we met een deel van onze groep de gelopen marathon aan het vieren waren in een (volgens mij) Ierse Pub, stond daar een andere loper met een t-shirt vol met zijn gelopen marathons. En dat maakte best wat indruk. Want ik heb het niet over een paar marathons...

En dat wou ik nu ook. Ik ben bij lange na niet op het aantal van hem. Maar ik loop op 30 september mijn 10e marathon. En dat vind ik zelf wel een traktatie waard. Toen ik in 2004 mijn eerste marathon liep was mijn eerste gedachte; "dit doe ik nooit meer". Maar nu weet ik wel beter. Vanaf dat moment liep ik jaarlijks  1 marathon en dit jaar voor het eerst 2 in een jaar. En dan in no-time heb je een persoonlijk 'jubileumpje'.

En natuurlijk ben ik daar zelf wel trots op. Want hoeveel mensen dromen van een marathon. Hebben zelf niet de discipline, de tijd, de motivatie of werkt wellicht hun lichaam niet mee. Misschien is dat het juist. Dat ik iets doe wat andere mensen niet zo snel doen of kunnen. En dan heb ik het niet over mijn loopvrienden om me heen. Daar lopen genoeg bij die mij allang voorbij zijn met het aantal marathons (en dan heb ik het nog niet eens over Ritchie...). Maar op mijn werk en in mijn vriendengroep is het vrij uniek en dat geeft natuurlijk een goed gevoel. Iets presteren waar anderen tegenop kijken. En nee....ik bedoel niet patserig of opschepperig of hoe je het ook maar mag noemen. Het geeft mij een stukje extra zelfvertrouwen.

Het kan mij dus even niet zoveel schelen wat een ander er van vind. Het is iets van mij, voor mezelf, over mezelf. Iets waar ik zelf trots op ben.

I can't run a marathon everyday, but everyday I know...I did. En ik hoop dat ik mijn shirt volgend jaar weer kan aanvullen met de volgende marathons.....

Denksport

Vorige week liep ik tijdens de training met de loopgroep naast Roelof. En zoals vaak gaat het over lopen, trainingen, rust, doelstellingen, de komende marathon eind september, enz. Loopditjes en datjes zeg maar. Tot we op het gesprek komen; denk jij niet elke dag aan hardlopen? Oké, daar heb ik nog nooit zo over nagedacht en ik loop (letterlijk) al een tijdje mee. En als ik er zo over nadenk heeft hij eigenlijk wel een punt. Want ja, ik denk iedere dag aan hardlopen. Al is het maar heel even. Denken aan die training die ik die avond zou doen, hoeveel kilometer ga ik lopen, waarheen, welke tempo. Of vandaag even geen lopen, ik heb een rustdag. En als ik een looptraining oversla bij de loopgroep, denk ik wel weer even aan het tijdstip. "Ik had anders nu gelopen". Kleine momentjes, maar ik denk er wel aan. Maak plannen voor het komende jaar. Welke wedstrijdjes ga ik doen.Of lees blogs, loopsites of denk na over een looptraining die ik over moet nemen bij de Loopgroep. 

Ja dus, ik ben er iedere dag mee bezig. Met lopen. Maar valt dat onder obsessie? De letterlijke vertaling is; geobsedeerd zijn, gedachten niet uit je hoofd kunnen zetten, bezetenheid. Is dit het waar het onder valt? Nee, ik ben er niet dwangmatig mee bezig. Ik kan niet zonder lopen, maar eens een training overslaan is voor mij geen probleem. Zeker na een marathon ben ik wel even klaar met de lange duurlopen en kan ik best genieten van een poosje juist geen lopen. Obsessie is dus niet het goede woord. Klinkt en is ook een negatief woord. En daar valt mijn lopen absoluut niet onder. 

Is het fanatisme. Maar ook dat klinkt zo negatief. Ik ben inderdaad gedreven, wil tijdens een wedstrijd wel het onderste uit de kan halen. Doe mijn best tijdens de trainingen, maar kan tegenwoordig gelukkig ook met de rem erop lopen. In gedachten houden dat rust ook training is. En onderhand heb ik ontdekt dat dat bij mij werkt. Al kan ik er dan best af en toe moeite mee hebben dat andere lopers muchos harder lopen dan ik. Maar goed ieder zijn talent en niet iedereen kan dezelfde belasting hebben. Maar de wil om te presteren is zeker aanwezig. Fanatisme....is zeker wel aan de orde.

Ik noem het maar gewoon enthousiasme. Klinkt lekker positief, voelt goed. Want ik heb plezier in het lopen. Kan genieten van de vele kilometers die ik kan maken, het idee dat sommige mensen er niet eens aan denken om dezelfde afstand te moeten fietsen. Genieten van het buiten bezig zijn, lopen door de natuur en welk jaargetijde maakt niet uit. Elke periode heeft wel weer wat. Ik kan er naar uit kijken om een bepaalde training of wedstrijd te lopen....en dan, dan denk ik alweer vooruit en denk weer aan die sport waar ik zoveel plezier aan kan beleven.

Je begrijpt wel waar ik nu mee bezig ben, als ik zo achter mijn laptop bezig ben en denk....

Lange duurloop in Toscane

Toscane, Italië, het stranddorpje Vada. Eindbestemming voor 2,5 week vakantie. 1450 km rijden maar dan heb je ook wat. Verzekerd van mooi weer, zee, prachtige pitoreske dorpjes/steden, heerlijk eten en mooie wijnen.

Maar er zal ook gelopen moeten worden, want er staat als het goed gaat, nog een marathon op het programma. Maar zoals ik al eens eerder aangaf vind ik het geen straf om in een ander land te lopen. Een groot nadeel is wel de wekker zetten tijdens de vakantie, 8.00 uur voor de normale trainingsrondjes (16 kilometer) en 7.00 uur voor de lange duurlopen (je moet er wat voor overhebben). Maar later weg is geen optie. Rond 10.00 uur zit het kwik al rond de 30 graden.
Zondagochtend de laatste lange duurloop voor de terugreis naar huis. Om 7.15 uur loop ik al richting het pijnboombos aan de overkant van de camping. Om die tijd denk je de enige te zijn, maar er is al volop leven. Wat doen die Italianen zo vroeg?

Het eerste bos door en dan door een klein dorpje waar ook al een en al leven is. De markt wordt opgebouwd en de eerste badgasten gaan al richting het strand. Of dat nu voor een ochtendduik of een plekje reserveren op het strand is weet ik niet. Stukje strand over en dan kom ik in het bos waar ik de meeste kilometers af moet/wil leggen.


Doelstelling vandaag om 28 kilometer te lopen en het pad is 1,4 kilometer. Saai maar wel zo prettig i.vm. de (grootste deel) schaduw. Ik ben niet de enige. Tientallen hardlopers en wandelaars zijn al op pad. Daar gaan we, tempo rond 11,5km per uur, blik oneindig en niet teveel nadenken hoe vaak ik dit stuk nog op en meer moet.

De eerste kilometers zijn gezellig. De dennennaalden op het pad voelen aan als een zacht tapijtje en er is genoeg bekijks, maar dat geldt ook andersom. De ene na de andere loper zit me van top tot teen te bekijken. Misschien niet heel vreemd hoe ik er bij loop vergeleken de hardlopende Italianen. Zonnebril op, compressiekousen aan en het meeste bekijks heb ik met mijn belt met een paar SIS gelletjes. Ergens heb ik sterk het idee dat hier in de buurt geen sport laat staan hardloopwinkels zijn. Op een enkeling na loopt niemand op echte hardloopschoenen. Erger, ik kom ze tegen op teenslippers. Geen fijne loophemdjes of shirtjes. Zijn wij nu zo gefixeerd om op of met het juiste materiaal te lopen of zijn we gewoon verwend met de mogelijkheden die wij in de toepasselijke (hardloop)schoenen geworpen krijgen? Ik zie in ieder geval een mogelijkheid voor Rene (run2day) of John (runningcenter).

Lopen gaat goed. Denk nog even aan Ritchie die zijn 24 uur ook in (in mijn ogen geestdodende) rondjes heeft afgelegd. Hoe makkelijk het ook organiseerbaar is met voeding, er moet een knop om gaan en niet teveel nadenken dat een zelfde afstand in een grote ronde zoveel mooier is om te lopen dan in "mijn" bos. Maar bij mij staan aan het begin en eind ook waterkranen om me af te koelen en flesjes te vullen. Ook voor mij goed georganiseerd dus.


Terwijl ik de 1,4 km's aan het aftellen ben steekt een grote groep oude vrouwtjes in bloementjesjurken (waar ik mijn oma's ook nog in voor me zie) het pad over om richting het strand te gaan. Uitje van de Zonnebloem? Na mate de kilometers voorbij gaan, begin ik het rechte pad steeds minder leuk te vinden. Vermoeidheid slaat toe, de temperatuur schiet omhoog en onderhand ben ik nog een van de weinigen die nog steeds aan het hardlopen is. Ik ben blij dat ik mijn IPod mee heb. Bowie, Moss, Black Keys, Richard Ashcroft, Luka Bloom, enz. helpen mij bij de laatste kilometers. Ik heb het gehad. Laatste stuk nog terug naar de camping en met een goed gevoel over de 28 gelopen kilometer de poort door.

Vandaag voor de rest lekker rust en hoeven we alleen maar naar het strand te lopen....Lopen?

Rozijnen als sportvoeding

Hardlopers die tijdens een training of wedstrijd extra energie willen binnenkrijgen hebben net zo veel aan een paar doosjes rozijnen dan aan een prijzig product uit de sportspeciaalzaak. Sportwetenschappers van de University of California in Davis hebben goed nieuws voor zuinige - en gezondheidsbewuste - hardlopers.

In 2007 publiceerden onderzoekers van San Diego State University een onderzoek waarin rozijnen net zoveel positief effect hadden op de prestaties van wielrenners dan sportgels. Dat was verrassend, want rozijnen hebben een lagere glycemische index dan gels. Kennelijk zijn snelle koolhydraten, die snel in het bloed komen en de insulinespiegel omhoog jagen, toch niet zo goed voor duursporters als producenten van sportvoeding ons vertellen.

Sportwetenschappers van de University of California deden dat onderzoek uit 2007 nog eens over - maar dit keer met hardlopers in plaats van wielrenners, en met Clif Shot Bloks in plaats van een sportgel. De onderzoekers lieten 11 getrainde lopers 3 keer achtereen eerst 80 min rennen op een treadmill met een intensiteit van 75 procent van hun maximale zuurstofopname. Onmiddellijk daarna moesten de lopers zo snel mogelijk een afstand van 5 km afleggen.

Op het moment dat de proef begon en na elke 20 min kregen de proefpersonen of een beetje water, of 3 Clif Shot Bloks, of 30 gr rozijnen. Zowel de portie Clif Shot Bloks als de portie rozijnen leverden 100 kcal en 24 gr koolhydraten. De koolhydraten in de rozijnen bestonden voor de helft uit glucose en voor de andere helft uit fructose, in Clif Shot Bloks zaten maltotriose [een trisaccharide met een glycemische index van 67], maltose [de razensnel opneembare disaccharide in bier met een glycemische index van 105], glucose en fructose.  

De rozijnen [Raisin] zorgden voor de scherpstetijden tijdens de 5 km-loop, maar het verschil met de tijden na inname van Clif Shot Bloks [Chews] was niet statistisch significant. Zowel rozijnen als Clif Shot Bloks zorgden voor betere tijden dan water, en voor een wat hogere hartslag [HR].

Je verbrandt na inname van rozijnen wat meer lichaamsvet en wat minder ingenomen koolhydraten dan na inname van Clif Shot Bloks, aldus de onderzoekers.

Tijdens de 80 min-loop steeg na inname van de rozijnen de concentratie creatine-kinase in het bloed ietsiepietsie meer dan na inname van de Clif Shot Bloks. Dat wijst op een beetje meer spierschade. De onderzoekers tasten in het duister over de oorzaak daarvan.

De proefpersonen merkten daar trouwens niets van. Ze rapporteerden evenveel spierpijn na de test met Clif Shot Bloks als na de test met rozijnen.

"Ingestion of a natural food product, raisins, had similar performance effects as a commercial sports product in chews and both products improved running time trial performance over water only", concluderen de onderzoekers.

Nu werk ik toevallig in een groothandel waar we wel "iets" met rozijnen doen.....dat worden dus top  tijden de komende tijd....

Bron: J Int Soc Sports Nutr. 2012 Jun 15

Het record van vandaag, is de motivatie voor morgen

Ik kan nog wel eens lui zijn na een marathon. Dat verwachten veel mensen uit mijn omgeving niet, die denken dat ik alleen maar met lopen bezig ben en elke minuut van de dag wil lopen. Not. Na een marathon heb ik wat last van laten we zeggen..."een overdosis". Na vele weken trainingsarbeid is de doelstelling behaald. Of ik nu een PR heb gelopen of niet, maar de marathon zit in de knip. Dus, klaar. Ik hoef even niet meer en er is ook nog wat anders naast een marathon voorbereiding. Dat heet; gezin. Misschien heeft het er ook wel wat mee te maken hoe ik uit de marathon kom. Ik kan nog wel eens last hebben van wat zere en vermoeide bovenbenen en voor ik weer echt lekker loop ben ik minimaal een maand verder.


Ze zeggen wel eens, een winnaar is nooit moe. Goed, dat weekje vermoeidheid heb ik wel gehad maar dat had wellicht meer te maken met slaapgebrek. Maar is er ook zoiets als, een winnaar heeft nooit pijn? Oke, ik was geen winnaar van de Slachte maar wel een persoonlijke winnaar. Ik liep immers 17 minuten van mijn PR. Zoals ik in mijn vorige verslag ook al aangaf heb ik na deze marathon geen last van mijn benen. Hoe raar. Dan hou je je even wat rustig tijdens de trainingen, want natuurlijk ben ik nog niet volledig hersteld. Dus, trainen met de rem er op. Tot deze week. We zijn zo'n drie weekjes verder en ik vond het wel weer eens tijd om te kijken waar ik "sta", hoe mijn benen echt zijn en hoe het met de conditie is. En, it feels good.


Dinsdag, tijdens de intervaltraining, weer behoorlijk volle bak gegaan en donderdag weer in de rust. Zondag serieus begonnen met de voorbereiding voor de Marathon van Zwolle. Zoals ik in de eerste alinea schreef, normaal zoek ik na een marathon nog wel eens naar een reden om niet te lopen. En die reden lag nu wel voorhanden, want ik kan me zo niet herinneren dat het die dag echt droog is geweest. Maar nu hemdje aan, belt om, drinken en een SISje mee. En regen? Duhh.....op weg voor de eerste 23 kilometer. En ik genoot, want het voelde goed en had vooral zin in die kilometers. Niet dat kleine rondje wat ik anders had gedaan om alleen maar in beweging te blijven. Dit keer serieus getraind in blokken van 11.5 , 12.5 en 13.5 kilometer per uur. Want dat lopen we straks met dat "kleine" groepje dat naar Zwolle gaat ook. Roelof, Hans, Elles, Peter, Rudolf en Jochum liepen al eerder dit jaar deze blokken voor de Slachte en om ze straks bij te kunnen houden ben ik hier alvast wat mee begonnen. Nog geen blokken van 20 minuten maar nu nog van 10. En eigenlijk voelde dat wel goed. Al heb je na het blok 13.5 per uur terug na 11.5 wel het gevoel, met de auto van 140 terug te gaan naar 100. Wennen dus en lastig om dan te lopen met die rem er op.


Maar ik ben dus weer goed bezig...vind ik zelf. Nog niet eerder mijn trainingen zo snel en gemotiveerd weer opgepakt na een marathon. De komende tijd zal ik waarschijnlijk de lange duurlopen nog in mijn eentje blijven doen. Want na de Slachte is er ook weer een gezin en net zo belangrijk als het lopen van de kilometers voor een marathon.


Maar de spreuk; het record van vandaag, is de motivatie van morgen....gaat dit keer zeker op...

Marathon Zwolle

Nog geen twee weken na de Slachtemarathon en ik voel me goed en sterk. Geen vermoeidheid meer waar ik vorige week nog wel iets last van had. Fysieke vermoeidheid, maar wat wil je als je zaterdag 4.15 uur naast je bed staat, een marathon loopt, 's avonds het blarenbal en zondagochtend ook weer om 7 uur op moet om op weg te gaan naar een relax dagje tennis kijken tijdens de Unicef Open in Rosmalen. Niet uit kunnen slapen dus en daar had ik de hele week wat last van. Maar nu ben ik er weer helemaal. Het rare is dat ik na de marathon helemaal geen tot nauwelijks last heb gehad van mijn benen. Ik kan me marathons herinneren dat ik achterwaarts de trap af moest vanwege erg pijnlijke bovenbenen. Nu voelde het of ik een zeer snelle halve marathon had gelopen. Iets zware benen, maar dat was het dan ook. Een nieuw fenomeen voor mij dus.

En wat doe je dan als je je zo goed voelt en met een geweldig gevoel terug kijkt naar je laatste marathon?Dan denk je alweer aan een volgende. Goed, ik was er al wat eerder mee bezig en samen met Roelof hebben we er wel eens over gesproken welke marathon dan in aanmerking zou komen. Niet al te ver weg om nog wat na te liften op de vele trainingsarbeid voor de Slachte. Die conditie houden we nog wel even en het zou toch zonde zijn om pas in het najaar nog een marathon te lopen en we weer helemaal van vooraf aan de trainingskilometers op zouden moeten pakken.

Zwolle, dat zal hem worden. Deze marathon wordt op 30 september gehouden en start in het FC Zwolle stadion. Route via Zwolle, Kampen, Hattem en een (lijkt mij) prachtig stuk langs de IJssel. Omdat er ook een duo (2x een halve)- en quatro (4x 10km en een beetje) marathon wordt georganiseerd verwacht ik over het hele parcours genoeg lopers en toeschouwers. 

En dit keer pak ik het volledig anders aan dan de afgelopen 4 jaren. De laatste 4 marathon heb ik de clinics gedaan, verslagen geschreven en routes bedacht. Dat kost tijd en hoe leuk ik dit ook vind om te doen (want het is ergens wel mijn dingetje), ik ga nu even voor mezelf. Lopen wanneer ik dat wil en als ik op donderdagmiddag een lange duurloop wil doen, dan pak ik hem dan. Past het in het gezin beter om zaterdags een stukje te lopen, dan loop ik op zaterdag. Niet nog een intensieve trainingsperiode zodat mijn gezin mij weer weken achter elkaar op zondagochtend moet missen. Maar onherroepelijk zal ik ook met een aantal van onze groep af en toe een blok om gaan. Zeker de 30, 32 en 35 kilometer is fijn om dat gezamenlijk te doen. 

Ik ga dus voor het eerst in mijn marathon "carrière", 2 in het jaar lopen. En ik besef dat de tweede echt niet zo goed hoeft te gaan als de Slachte, maar ik heb nu het gevoel dat er meer in zit. Misschien nog wat harder starten? Ik kreeg het toch pas wat zwaarder op 40 kilometer? Wat, stel, als....hoe raar is dat bij een sporter/loper. Natuurlijk ben ik meer dan tevreden met de Slachtemarathon en kan mijn loopjaar eigenlijk al niet meer stuk, maar toch altijd weer zoeken naar de volgende grens...

We zullen zien, eerst maar nog wat verder herstellen en lekker kilometers blijven maken...

It finally happened

Zaterdagochtend om 4.15 uur is voor mij geen favoriete tijd om wakker te worden. Zeker niet als ik op dat moment het gevoel had dat ik net in slaap was gevallen. Niks een goede nachtrust voor een marathon. Voor mijn gevoel had ik ieder uur op het klokje gekeken en iedere regendrup horen vallen. En er kwam wat na beneden die nacht..... Niet veel later stond ik beneden mijn witte broodjes met appelstroop weg te happen, mijn flesjes en bidon te vullen en het startnummer voor de Slachtemarathon op te spelden. Het was D-day, de dag waar we maanden naar toe hadden gewerkt, de kilometers voor hadden gemaakt en de laatste week de nodige pasta voor weg hadden gehapt. Nog een paar uurtjes en dan gingen we op weg voor die 42.195 meter. De avond van te voren hadden we nog besproken dat je ongeveer in de zelfde tijd met de auto in Maastricht kon zijn en kon je nog onderweg een kop koffie drinken ook. Denk eens in dat je in die zelfde tijd aan het hardlopen bent….

Om 5.15 uur stond mijn taxi voor de deur en even later reden we in een ware stoet over de A32 richting Raerd. Auto parkeren op het drassige veld en de eerste druppels vielen alweer naar beneden. Hopelijk zou het daar bij blijven. Net even voor 6.30 uur liepen we met een behoorlijke groep richting het startvak. Plekje zoeken bij het hek en de eerste SIS gel naar binnen werken (kon ik alvast aan de overheerlijke substantie wennen). En dan toch wel die zenuwen. Hoe zal het gaan, hoe voelen de benen, ik wil weg, lopen.

Ik heb iets met muziek en zeker als ik in het startvak sta en het startschot heeft geklonken. Die muziek die op dat moment te horen is blijft mij hangen en hoort bij mij bij die marathon. Bloed, zweet en tranen, Hazes - Amsterdam, You never walk alone, Towers live - Rotterdam, Conquest of Paradis, Vangelis - Berlijn, enz. Momentjes waar ik vaak aan terug denk als ik die muziek weer hoor. En in Raerd bleef het stil, geen muziek. Was het vanwege  het tijdstip? Later lees ik in het verslag van Hans dat Anneke Douma het volkslied aan het zingen was.

Zo'n 7 minuten te laat komt alles langzaam op gang, er zal een startschot zijn geweest. Over de matten, klokje indrukken en het ritme zoeken. Afgesproken om dit keer met Almer te lopen. Beiden wilden we richting die 3.45 uur. Een tijd waar ik onderhand al 8 marathons mee bezig ben. En nooit wil het lukken.Velen vragen zich af waarom. En niet alleen velen, ook ik. Ik loop tenslotte de halve marathon in 1.33 en reken dan maar uit wat de marathon tijd zou moeten zijn. En toch, het lijkt een obsessie te worden. Ik wil zo graag. Ik moet het toch ook kunnen of is de 42 kilometer gewoon te ver voor mij? Is het de druk die ik mezelf opleg?

Strategie is om dit keer sneller te vertrekken en dan maar kijken waar het schip strandt. Ergens een angstig gokje. Ik weet tenslotte hoe ik me kan voelen die laatste kilometers. Het duurt even voor ik in de cadans kom. Dat heeft bij mij altijd tijd nodig en is dus nog geen reden om ongerust te worden. Terwijl Almer op alles wat beweegt reageert en bijna constant praat, probeer ik me te concentreren en mijn ritme te vinden. Dat lukt pas als we al even boven de 10 kilometer zitten. Het tempo schommelt tussen de 11.5 en 12 en gaat eigenlijk bijzonder goed. We lopen zelfs langzaam in op de balonnen van de pacers van de 3.45 uur die even eerder gestart waren dan wij. Rond de 21 kilometer konden we aansluiten bij de Pacers en rustig mee laten slepen met de op dat moment nog grote groep.

Nou heb ik al vaker aangegeven dat de Slachte niet tot mijn favoriete marathons hoort. Gras, weinig toeschouwers onderweg en dan ook nog stukken onverhard. Dat onverhard was dit keer vrij radicaal. Vanwege de vele regen was het glijden en vooral geconcentreerd lopen. Letterlijk je pad zoeken. Links van ons gaan twee lopers onderuit en zien er uit of ze een modderbad hebben genomen. "Onze" pacer blijft tenauwernood staan om een glijpartij richting de sloot te voorkomen. Eenmaal terug op het asfalt had je het idee nog een halve slachtedijk onder je schoenen te hebben

Vlak voor het "lawaaipunt" van de loopgroep, lopen we om de pacers heen. Een momentje "Alpe D'huez". We lopen door een haag van oranje toeschouwers heen, fotografen die op het midden van de weg staan om foto's te maken en op het laatste moment weer terug stappen. Zo moeten die wielrenners zich dus ook voelen. Daar kan geen EPO tegen op.

En dan begint die twijfel. Ik zit zit toch boven die 32 kilometer? Waar blijft die man met die hamer? Lopen we niet te hard, moeten we iets in tempo terug? Benali schreef in zijn boek, de marathon is een duurloop van 32 kilometer en een wedstrijd van 10. Maar Benali had dit keer fout. Het ging nog steeds, geen verzuring en niet meer twijfelen.

Herbaijum door, zwaaimomentje naar Froukje en richting de brug. De Slachtetille. En ik begrijp die naam nu ook. Damm, wat is dat ding stijl en hoog. Maar waar is die persoon die ons eroverheen moet tillen? Aan de andere kant een enthousiaste Louis die ons bijna naar de finish schreeuwt. Nog een zo'n 4 kilometer en we kunnen de finish bijna zien. Nog 2 kilometer en dan begint toch mijn maag nog op te spelen. Terwijl Almer zijn laatste versnelling heeft ingezet, leg ik nog een souvenier neer en ga ook ik de laatste kilometer in.

Een paar honderd meter voor de finish, mijn familie en vrienden en besef ik dat ik een dik PR heb gelopen. Ik wijs nog een keer op mijn horloge. "I did it". Met een dikke smile kom ik over de finish. Eindtijd blijkt 3.41.52 uur. Dik 17 minuten van mijn PR afgelopen.

En als ik dit verslag nog even een keer terug lees voor het plaatsen, is die smile weer terug....

It finally hapened, I did it..

Nog 2 nachtjes slapen

En nog maar eens op de site accuweather.com kijken. Een site die ik de laatste dagen een aantal keer per dag bekijk. Wat wordt het weer zaterdag tijdens de Slachtemarathon? Op de site kan je per uur bekijken wat de vooruitzichten zijn. En zoals het er nu uit ziet, mooi loop weer. Tussen de 14 en 16 graden en vanaf 10.00 uur mogelijk wat regen. Belangrijk, de wind vanuit het zuid-zuidwest.

Ik ben er dus onderhand wel mee bezig. Geen zenuwen, maar het laat je op een of andere manier ook niet los. Luuk zei dinsdag; "je staat er mee op en gaat er mee naar bed". Ergens hoort dat er natuurlijk ook wel bij. Je hebt er tenslotte 17 weken voor getraind en je bent er klaar voor. Je moet er naar toe leven. En als ik dan 's morgen in het startvak sta, zit het er dik in dat ik dan wel gespannen ben. Ook al wordt het mijn negende marathon, weet ik wat er gaat komen en hoe mijn lichaam langzaam tegen gaat stribbelen. Gespannen voor de wedstrijd. Hoe zal het gaan, kan ik het tempo lang vasthouden, kom ik de man met de hamer tegen, haal ik die tijd die ik al zo lang graag wil lopen?

Maar eerst andere dingen aan mijn hoofd.....hemdje of t-shirtje, vergeet ik niks, eet ik voldoende, kom ik op tijd aan de start. Pfff...waar doe ik dit in godsnaam allemaal voor. Al die drukte in je hoofd. En waarom? Ik moet gewoon lekker lopen, alles op me af laten komen en vooral genieten. Maar ja, als je de mensen om heen vragen hoe het gaat, wanneer ik verwacht binnen te zijn, de twitter berichten leest over de route en waar ze staan, komen weer die kriebels...

Ik heb mijn kilometers gemaakt, mijn fysiotherapeute mij op tijd weer op weg gekregen na een heupblessure (thanks Carien) waardoor ik eigenlijk bijna niks heb hoeven missen, ik voel me fit. Zaterdag moet het gebeuren.

Nog twee nachten slapen...heb er zin in...

Loop Leeuwarden

En dan is het alweer 3 juni, zo’n 15 weken trainingsarbeid achter de rug en nog een wedstrijdje van 21 kilometer; Loop Leeuwarden. Een weekje twijfelen wat te doen. In de rust of gaan met die banaan en kijken waar het schip strandt. Bij navraag bij andere lopers zijn daar ook de meningen over verdeeld. Ach, je kan nog gerust volle bak lopen, je hebt immers nog twee weken rust? Een ander geeft het tegenovergestelde aan, rustig lopen en geen risico’s nemen. En misschien ben ik wel laf. Ik heb er dus voor gekozen om niet voluit en voor een PR te gaan.  Zo vlak voor een marathon word ik toch altijd weer voorzichtig en durf ergens niet meer. Het zou tenslotte toch zonde zijn om het te verknallen tijdens een wedstrijdje die in het trainingsschema zit. Juist nu het zo lekker gaat en dan 15 weken voor niks. Mijn doelstelling is niet op 3 juni maar op de 16^e. Dus…..rustig lopen, kilometers maken en lekker op gevoel.

Roelof was niet fit en besloot om maar niet voor een PR te gaan. We besloten om weer samen te gaan. Altijd leuk. We liggen elkaar, zelfde pas en tempo. Vorig jaar stonden we nog in het (bleek later) wedstrijd vak. Dit jaar ergens rond de groene ballon van 1:50 uur. Even een handje schudden met Pacer Thierry. Erg leuk, we kennen elkaar alleen van Social Media, nog nooit gezien en gesproken. Waar Social media niet goed voor is. Startschot en rustig met de massa mee. Niks doelstelling, niet teveel op het klokje kijken, genieten van de sfeer  en toeschouwers en gewoon lekker lopen.  Al met al kwamen we uit op een tijd van 1:43 uur. Mooi op tempo en dat zonder moe te worden of iets te forceren.

Maar dan….dan hoor je van de andere lopers de tijden en PR’s. Prachtige tijden en menigeen liep minuten van zijn of haar PR af. Had ik dan misschien toch richting die 1:30 gekund? Het was ook tenslotte ook prachtig loopweer. Zo’n 14 graden en niet teveel wind. Had ik dan misschien toch….? Niet meer aandenken. Ik ben heel gebleven, heb mijn kilometers gelopen, heb genoten en ben klaar. Ik hoop op dit moment maar op één PR en hoop daar over 2 weken vol enthousiasme over te kunnen schrijven….

Kom maar op...

Kom maar op, kom maar op, kom maar op! Regels uit de songtekst“Vrij” van Marco Borsato en Lange Frans. Ik heb met beide heren helemaal niks. Niet met de muziek in ieder geval. Ik ken ze niet persoonlijk en kan verder geen oordeel vormen. Doe ik dus ook niet. Maar deze regels zijn nu van toepassing over hoe ik tegen de Slachtemarathon aan kijk. “Kom maar op, kom maar op, kom maar op….ik ben er klaar voor”.

De kilometers zijn gemaakt en tussen de oren zit het goed. Afgelopen zondag liepen we de laatste lange duurloop. In het schema stond 36 kilometer. De route gaf op afstandmeten 35,6 kilometer aan. Ik wist dat het Drachsterplein er uit lag en we een stukje om moesten lopen. Maar ik kwam (incl. achterblijvers “stofzuigen”) uit op 39,6 kilometer. Oeps, iets teveel dus. Maar ik liep lekker. Geen zware momenten en kon tot de laatste kilometer nog versnellen. Dan zijn die extra kilometers zo slecht nog niet. Normaal trainen we tot die 36 kilometer en is er nog dik 6 kilometer onbekend terrein voor mijn lichaam. Nu is dat naar enkele kilometers teruggebracht. Die laatste 3 moet nu toch zeker lukken….

Nu is het zaak om heel te blijven. Aanstaande zondag is Loop Leeuwarden. Nog een halve marathon en wat is dan wijs? Lekker op tempo (zeker geen PR) of maar met de rem er op ? Ik weet het nog niet. Ik heb op dit moment maar één doelstelling waar ik onderhand al weken voor train en die is op 16 juni en niet op aanstaande zondag. Maar alles voelt nu zo goed. Ik heb nog een paar dagen om er over na te denken.
De komende weken wat rustig door blijven trainen. Nog wat kilometers maken en vooral rust. Want rust is ook training. Dat tapering bevalt me wel. Nog twee keer naar de fysiotherapeute om me recht te zetten en los te maken en dan moet ik het zover zijn....

Kom maar op.....

Prestatiedrang

Hoever zijn we, nog een week of 4 en dan is het alweer zover. Slachtemarathon, en 17 weken trainingsarbeid  achter de rug. En hoe dichterbij we komen, des te meer zin krijg ik er in. Natuurlijk is dat een goed teken. De kilometers worden gemaakt en je bent alleen maar bezig met de ene doel op die ene datum. Bij elk wedstrijdje hou je je misschien toch iets in of probeer je bewust te voelen hoe de benen zijn. Wordt ik sterker? Kan ik het tempo langer volhouden? 

Afgelopen weken weer even twee wedstrijdjes gelopen. In Stiens de halve marathon. Doelstelling was om weer op het beoogde marathontempo te lopen. Dus, 11.5 kilometer per uur. Dat zou nu toch goed aan moeten voelen? Pittig windje, 14 man op sleeptouw en het voelde goed. Geen verzuurde benen en het doel om 1.49 te lopen werd op 10 seconden na gehaald. Vorige week tijdens de Bulleloop besloten om toch nog één keer op tempo te lopen. Een laatste keer voor de marathon, kijken of ik nog op snelheid kan lopen. Of ik de andere snelle lopers nog enigszins bij kon houden. Eigenlijk ging het nog wonderbaarlijk goed. Een groot deel op kop in de wind gelopen en de 17 kilometer in 1.15.10 uur. Meer dan tevreden. Zondag, prachtig weer en heerlijk 35 kilometer gelopen. 

En dan de onderrug en heup. Om de twee weken breng ik nog een bezoek aan de fysio. Eigenlijk hoeft het niet echt meer, maar ze willen er voor zorgen dat ik straks in ieder geval fluitend aan de start verschijn. Mooie doelstelling van een fysiotherapeut en ik ga daar graag in mee. Enkele weken terug had ik niet het gevoel dat ik nu alweer zover zou zijn en hoopte eigenlijk alleen maar dat ik de Slachte kon lopen. Een tijd had ik alweer uit mijn hoofd gezet. Overleven en uitlopen zou het worden. Ik kon immers niet meer alle kilometers lopen die ik juist zo graag wil lopen voor zo'n afstand. Alles gaat nu eenmaal om kilometers maken tijdens de voorbereiding. 

Nu voelt het goed, ik zit weer lekker in mijn vel. Geen pijntjes en merk dat ik weer heel makkelijk loop. En wat doe ik dan? Ik ga mezelf alweer druk opleggen. Hoe stom eigenlijk. Waar gaat het om, je loopt voor jezelf en voor niemand anders. Is het halen van de finish van een marathon al geen prestatie genoeg? Het zal de prestatiedrang zijn, het competitieve, een beetje mee kunnen doen met de snelle lopers binnen onze groep, ook zo graag die snellere tijden loop op de marathon en haal dat er maar eens uit. 

Straks na de marathon kan ik wel weer relativeren. Of ik mijn tijd heb gelopen of niet, dan komt wel weer het besef  dat het al een prestatie is om een marathon te lopen. Weer eentje bij mijn lijstje kan toevoegen. Maar nu ben ik eerst bezig met het klokje en ga er weer voor.... 

Lopen en Denemarken

Kilometers, kilometers, kilometers....daar draait het nu allemaal even om. Zoveel mogelijk lopen, zodat ik straks op 16 juni goedbeslagen en vooral verstandig aan de start sta van de Slachte. Maar die kilometers is zijn geen straf, ik mag (over het algemeen) graag lopen. Die kilometers in je eigen omgeving ken je dan zo langzamerhand wel. Elke ronde, elk pad of weg heb ik in de buurt zo onderhand wel gehad. En wat is dan mooier en leuker dan in een andere omgeving te lopen....buitenland.

En dat is nou net wat ik afgelopen week heb gedaan. Rennen in Denemarken. En een goede voorbereiding is het halve werk. Wat doe je dan: je gaat een route uitzoeken op afstandmeten. Want er stond tenslotte 30 kilometer in het schema. En om dan 15 kilometer heen en dezelfde weg weer terug te lopen, das zonde.

En het zou mooi weer worden, vlinderbroekje, hemdje en t-shirt mee in de tas. Dat zou voldoende moeten zijn.

Zaterdag richting Denemarken (aan de Oostkant net iets boven de Duitse grens), regen van onderen en van boven. Wie zei er dat de wegen in Duitsland zo goed waren? Hoe verder we bij de eindbestemming waren, des te kouder dat het werd. We eindigden op 5 graden. Twijfel, want dat was nou net niet waarop ik gerekend had. Geen lange tight en trui mee in de tas.

Terwijl de rest van de groep op zondagochtend de kilometers in Nederland zou maken, zou ik het zelfde doen zo'n 550 kilometer naar het Noord-oosten. Een zonnetje, droog en de wind was iets gaan liggen. Het kon dus toch, hemdje en het vlinderbroekje. En dan....op weg door Teletubbieland. Zo noemen mijn kinderen de omgeving. Heuvelachtig, groen en het enige wat ontbreekt zijn die vreselijke poppen en een stofzuiger (sorry kids, Tinky Winky bestaat niet). 

En of het heuvelachtig is,...er is geen 100 meter vlak. Toch liep ik lekker en in mijn hoofd zat de route die ik thuis al had uitgezocht. En ik genoot, ik genoot van de omgeving, het weer, van mijn benen en onderrug die mee wouden werken. "I feel good", zong James Brown ooit. Door de heuvels vol geel gekleurd Koolzaad en de oude dorpjes met boerderijtjes van 1700 en wat ouder. "AE Sprøjthuys" (de brandweer Kazerne van 200 jaar terug. Prachtig! Foto maken en weer door.

Al met al kwam ik uit op 31 kilometer, maar door de heuvels. Zou dit qua intensiviteit gelijk zijn aan 33/34 kilometer? I don't mind.....deze mooie kilometers zitten in de pocket. Wat is lopen toch mooi....

Respect

Jemig, loop jij marathons? Wat knap....Gisteravond hielp ik Roelof met het vervolg van de Start to Run groep. Lopers die een paar weken terug voor het eerst 3 kilometer liepen en nu gaan voor de 5 kilometer tijdens Loop Leeuwarden. Misschien om een stok achter de deur te hebben, misschien om beter of verstandiger te lopen. Nadat ik door Roelof was voorgesteld als een marathonloper en ook marathonclinics gaf, lijkt het of mensen dan ineens tegen je op gaan kijken.

Maar waarom. Ik denk dat het tegendeel waar is. Ik loop al jaren. Train niet echt meer gericht voor een halve marathon maar doe dat al gauw op basisconditie. Niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik veel loop en mijn lichaam de afstanden gewend is. Het gevoel voor afstand wordt anders als je langere afstanden loopt. Ik vind een marathon voldoende. Dat is mijn max. Als ik met Ritchie (Ultra-loper) praat geeft hij aan dat ook ik verder kan lopen als je het maar verstandig en rustig aanpakt. Voor hem is een marathon een trainingsloopje, zoals een halve marathon voor mij is.

Ik heb meer respect voor iemand die nog nooit heeft gesport of terug komt van een hele zware blessure. Begint met lopen en dat (weer) vanaf de grond moet doen. Langzaam uitbouwd en de eerste weken in minuten denkt i.p.v. kilometers. Je hebt daar discipline voor nodig. Ook als je slecht weer hebt, toch door gaat met lopen om enkele weken later voor het eerst een 3 of 5 kilometer kunnen lopen. Enkele malen per week in de wijk dat  "kleine" rondje loopt. Het wordt pas leuker als het makkelijker gaat, je de ronden groter kunt maken en je de wijk kunt verlaten. Daar kom je niet zomaar. Daar gaan weken aan vooraf. En dat is al lastig genoeg.

Gisteravond sprak ik een vrouw. Toen ik zei dat het goed ging, zei ze dat het nog zo langzaam gaat. Moet je eens naar de anderen kijken. Als ik 's avonds loop doe ik dat in het donker. Maar hoe jammer is dat. Waarom mogen de buren niet zien dat jij aan het sporten bent? Zij die languit op de bank hangen, moeten die een negatieve mening over een sporter/loper hebben? Wees trots op wat je kan en wat je al doet en vraag je niet af wat een ander denkt. Jij bent een doorzetter...zij zijn, laat maar.

Ik loop dus marathons. En vind ik niet (meer) zo bijzonder. Als je begint met een basis, dan merk je die 2 kilometer die je per week extra loopt echt niet. Oke, tijdens de marathon denk ik daar na 35 kilometer anders over en heb ik het erg zwaar. Maar ik maak mijn grotere ronden en dat is leuk. En natuurlijk geniet je er van als je beseft dat je 30 kilometer loopt, die andere mensen nog niet op de fiets zullen doen.

Maar wat denk je, dat ik dat van de ene op de andere dag doe? Ook ik ben ooit begonnen. Niet met Start to run, maar ook ik heb het ooit rustig aan opgepakt.

Ik heb dus respect voor de beginnende of na een zware blessure terugkerende loper. Niks...loop jij marathons, maar wees trots op jezelf.

Daar gaan we weer, discussies over sporten

Gisteren is bij de marathon van Rotterdam een jongen van 14 jaar overleden. Hij liep mee met de 10 kilometer loop. Na de finish onwel geworden en later in het ziekenhuis overleden aan een hartstilstand. Vreselijk. Vorig jaar september kreeg hij ook al een hartstilstand tijdens een training op het hockeyveld. Maar daarna weer volledig gezond verklaard. En gaan we er allemaal niet vanuit dat het ons niet zal overkomen? Daar moet je ook zeker niet vanuit gaan, maar toch wel weer even een momentje om over ambities en belastbaarheid van een lichaam na te denken.

Natuurlijk zullen nu de discussies wel weer komen. En vandaag hoorde ik het al op mijn werk. "Zie je,  marathonlopen of lopen is niet goed voor je". Aaarchh...Daar moet ik niet op reageren. Maar niks doen, hangen op de bank, elke dag dat vierkante kastje (tv) aan en het woord beweging niet eens kunnen spellen. Dat is pas goed voor je. Ik kan tig redenen opnoemen waarom sporten, en laten we het nu even over hardlopen hebben, goed voor je is. Enkele jaren terug had ik een behoorlijke (maar op leuke manier) discussie met een directeur van een leverancier van ons. Hij anti-sporter, ik sportfanaat. "Wie gaat het betalen, als een van mijn werknemers thuis komt te zitten met een gebroken been met voetbal"; zei hij. Heeft hij een punt. Maar zijn sporters niet minder vaak ziek, energieker, minder gestresst. Ik bedenk tijdens het lopen vaak de meest indrukwekkende oplossingen/exceloverzichten voor mijn werk. Zeg niet dat sporten niet goed voor je is...

Natuurlijk moeten we verstandig met ons lichaam om springen. Als we een marathon goed voorbereiden, beetje gezond leven en dan is het prima te doen. Ieder op zijn of haar eigen niveau. Je hebt uitdaging, een doel en vooral doorzettingsvermogen nodig. Is dat niet gelijk aan het arbeidsleven? Als je iets wil bereiken zal je er voor moeten gaan.

Ik heb sport nodig en zal dat blijven doen. En laat me niet demotiveren met zulke trieste en ellendige berichten van gisteren....

Er is weer voortuitgang

Heup blessure. Toen mijn fysiotherapeut vertelde dat het een veel voorkomende loperblessure was, wist ik niet wat ik hoorde. Typische loperblessures, dat zijn toch achillespees, hielspoor, shin plints en hamstrings? Nog niet eerder had ik van iemand gehoord dat hij of zij hier ook last van had. Maar onderhand weet ik beter. Ik ben zeker niet de enige. Alleen binnen de loopgroep heb ik al van meerdere lopers vernomen dat ze met het zelfde probleem kampen. Dus toch, een loperblessure. En iedereen heeft z’n eigen methodes of wijsheden om er weer vanaf te komen. Maar wat bij de een helpt, hoeft bij de ander niet helpen. Ik hou het vooralsnog bij mijn fysiotherapeut. Zelf Olympisch sportster geweest en weet vast wel waar ze het over heeft. Of hou ik me daar teveel aan vast? Als je dan hoort, 2 weken geen lange duurlopen, wel doorlopen en hooguit binnen D1 en D2 versnellen, dan doe je dat. En, 2 weken is ook wel te overzien (al wil je het liefst alleen maar kilometers maken).

Maar dan toch wil je weten waar je staat. Is mijn doelstelling op 16 juni nog haalbaar, moet ik hem bijstellen of misschien wel volledig uit mijn hoofd moet zetten? Wat doe je dan, dan ga je toch een langere duurloop doen. Al is je afgeraden om al 15 kilometer te lopen, dan loop je op zaterdagochtend bijna 16,5 kilometer. Want je wil weten hoe het voelt, want je bent nieuwschierig, want je wil weer zograag. In je hoofd heb je het schema alweer gemaakt. Als het goed gaat nu 15 kilometer of iets meer. Als goed gaat, volgende week weer mee met de groep. Zij in een rustweek, ik weer in de opbouw en dus 21 kilometer. Als goed gaat die week daarop 25 of 26 kilometer, terwijl de rest van de clinic 28 kilometer loopt. Dan ben ik weer zo goed als terug....tenminste, als goed gaat.

En zaterdagochtend ging het goed. Rustig tempo en geen last meer van mijn heup, alleen nog een wat gevoelig RSI gewricht en bilspier. Ook de dag daarop geen pijn en ik had zelfs nog 1 dag extra rust voorgenomen voordat ik weer mijn loopschoenen aan zou trekken.

Dinsdagochtend weer naar de fysiotherapeut en opbiechten dat ik me niet volledig aan mijn afspraak heb gehouden. "Was je naar een fysiotherapeut gegaan, als je voelt wat je nu voelt", waren haar woorden. Nee dus. De gevoelige plek bij mijn RSI gewricht heeft te maken dat ik lange tijd iets scheef heb gelopen. Nu loopt het gewricht weer beter en dat geeft reactie op de banden. Geen probleem. Dit RSI gewricht blijven eerst nog behandelen. En zolang ik het niet extra forceer mag ik weer langzaam kilometers uitbreiden. Dus het gaat goed en alles loopt weer volgens plan.

Dinsdagavond rustig mee met de intervallen, al liep ik dit keer ver achteraan. Ik laat me de komende tijd niet meeslepen door de rest. Al is dat soms wel moeilijk en frustrerend. Het idee, dat je anders voorin meeloopt en nu achterin je eigen ding doet en eigenlijk niet harder kan of durft. Tijdelijk geen Yasso trainingen meer en de eerste weken nog maar even rustig 3 keer lopen i.p.v. 4 keer in de week. Ik heb nu eerst één doel en dat is die marathon lopen. De rest, de snelheid en het voorin lopen bij de groep komt daarna wel weer. Nu niet forceren, heel blijven en op naar de Slachte.

In de rust

Een week later en hoe snel kan je gevoel omslaan. Vorige week schreef ik nog dat het goed ging, geen pijntjes of vermoeidheid. Vermoeidheid heb ik nog steeds geen last van, maar wat wil je als je onderhand weer een stap terug moet doen. Want, jawel ik heb weer last van een pijntje. Zo heb je nergens last van, zo maak je een verkeerde beweging en krijg je last van je heup.

Vorige week dinsdag kreeg ik samen met nog 3 andere lopers van onze loopgroep, "hartslagtraining" van Frank Heldoorn. Hij is meervoudig Nederlands triatlon geweest en lange afstandsloper. Weet dus wel waar hij over praat. Rondjes van rustig inlopen tot steeds sneller. Prachtig, ik genoot er van. Is toch bijzonder om met een topatleet te mogen trainen? Rondjes linksom en laat ik nu juist een gevoelige linkerheup hebben. Het zal mee gespeeld hebben. Volgende dag toch voor de zekerheid even langs de fysiotherapeut. Kijk er even naar en geef vooral aan dat ik gewoon door kan lopen en er niks aan de hand is. Jammer....compleet anders. Het zit vast onder in mijn rug en veroorzaakt de wat (hopelijk) lichte overbelasting aan de heup. Ik ben er op tijd bij. Ik mag blijven lopen in maximaal D1 en D2, geen Anaërobe zones maar vooral 2 weken geen lange duurlopen. Auw...

Waarom is het voor mij onmogelijk om een marathon te trainen zonder blessures? Ik train nu voor mijn negende marathon, waarvan onderhand 8 met bezoek aan een fysiotherapeut. De meeste inverband met een kuitprobleem, maar sinds ik met die "prachtige, charmante" Herzog compressie kousen loop ben ik van dat probleem af. Zo kon ik vorig jaar voor het eerst genieten van een volledige training zonder enkele weken uitval. Vol goede moed ging er nu weer voor. Kilometers, hard trainen, snelheid, water drinken, buikspieroefeningen, zeg het maar. Maar helaas....het mag niet zo zijn.

Gelukkig ben ik er op tijd bij zei mijn fysiotherapeute. Afgelopen zaterdag de Condensloop gelopen. De 10 kilometer in een rustig tempo. En, pijnvrij. Ook na de tijd zo goed als geen reactie. Ik blijf dus positief en ga er van uit dat ik over anderhalve week weer gewoon door kan met de voorbereiding en ik op 16 juni die marathon loop. Maar tot dan wéér met de rem er op. Geen Yasso 800 trainingen meer en tijdens de intervalavond bij de loopgroep zul je me niet meer voorin zien.

Ik loop de Slachte!

Gemotiveerd de kilometers tegemoet

We zijn alweer 5 weken onderweg in de voorbereiding voor de Slachte Marathon. En het gaat en voelt goed. Geen pijntjes of vermoeidheid. Belangrijk, ik ben weer mega gemotiveerd. Loop dinsdag- en donderdagavond met de loopgroep, woensdagavond mijn Yasso 800 trainingen, op zondag de clinics (lange duurlopen) en af en toe op zaterdag een kleine ronde of wedstrijd . Het beheerst mijn leven niet (ik heb tenslotte ook nog een gezin), maar ben er wel mee bezig. Maar ik probeer weer genoeg te drinken, eet weer meer fruit en neem mijn rust. De clinics kosten natuurlijk ook de nodige tijd en energie. Routes uitzetten, verzorgingsposten regelen, verslagen schrijven, enz. Maar mensen die me goed kennen weten hoe ik er mee om ga, hoe ik er in sta en hoe leuk ik het vind om te doen.

Doelstelling is natuurlijk om op 16 juni de hele groep met een mooie tijd over die finish te krijgen. En natuurlijk vooral dat de voorbereiding op een gezellige, leuke maar ook serieuze manier gebeurt. We hebben allemaal ons doel. De meeste lopers van "mijn" groep hebben allemaal al minimaal 1 marathon gelopen. En allemaal hopen we straks sneller te zijn dan de vorige editie(s). Maar op de site van de loopgroep staat niet voor niks, gezelligste loopgroep van Leeuwarden. De lange duurlopen moeten een feestje zijn. Iets om wekelijks naar uit te kijken en het moet geen straf zijn om weer die kilometers weg te trappen.

We gaan nu de goede kant ook weer op met het weer. De korte broeken liggen weer bovenop in de kast. De klok is weer een uur vooruit en 's avonds lopen we ook weer in het licht. De stap om nu naar buiten te gaan om een blok te lopen wordt alleen maar makkelijker. Maar we hebben nog een aantal weken voor de boeg. We gaan het tweede blok in naar de 30 kilometer en heel eerlijk...dan wordt het wat mij betreft alleen maar leuker. Het besef dat je op een zondagochtend een tocht aan het hardlopen bent, waar andere mensen nog niet eens over na denken om het te gaan fietsen.

Al met al, ik heb het naar mijn zin en geniet van iedere meter die ik loop. Dit gevoel moet ik vasthouden en voor ik het weet staan we aan de startstreep halverwege juni. Voor het doel waar we dan 17 weken intensief mee bezig zijn geweest.

Bonifatiusloop Dokkum 2012

En toen waren we alweer 4 weken op weg richting de Slachte marathon. Deze marathon leeft enorm binnen de loopgroep, maar wat wil je als op zondagochtend zo’n 70 lopers klaar staan voor de lange duurlopen. Een grote groep loopt de marathon voor het eerst en voor hen is het extra spannend. Voor mij is het onderhand wel een beetje gesneden koek. Ik weet hoe het voelt, wat er op me af komt en waar ik op moet letten. En dan nog, geen enkele marathon is het zelfde en elke marathon heeft z’n eigen verhaal. Je kan de ene keer nog zo goed lopen, de volgende keer loop je als een krant en vraag je je af waar je in godsnaam mee bezig bent. Deze afstand is niet te vergelijken met alle andere. Maar daarom is hij waarschijnlijk ook zo mooi. Ik weet dat ik geen echte marathonloper ben en meer uit de voeten kan op de kortere afstanden. Maar ja,…het gevoel als je straks over de finish komt….

Afgelopen zaterdag stond de halve marathon in Dokkum (Bonifatiusloop) in het schema. De doelstelling was om deze wedstrijd op marathon tempo te gaan lopen. We zitten in een rustweek van de voorbereiding op een marathon en voor mij een reden om niet volle bak te gaan lopen. Voelen hoe het marathontempo is tijdens een langere afstand. En hopelijk is dat op 16 juni rond de 11,5 kilometer per uur. In Dokkum werd het lopen met behoorlijk de rem er op en geen 13,5 gemiddeld per uur wat ik normaal gesproken op deze afstand loop.

Maar het was prima te doen. Gefocust op het klokje om mijn arm zoeken naar het ritme en dan proberen in die cadans te komen en blijven. Na enkele kilometers riep nog een loper naast ons “we zitten op een eindtijd van 1.45 uur”. Prachtig voor je, wij zien wel waar we op uit komen. Een hele andere benadering van een wedstrijd. Normaal gaat bij mij ook een knop om en is het blik op oneindig en zo snel mogelijk naar die eindstreep. Nu op "halve kracht" en rustig kilometers maken.

Met z'n zessen van de loopgroep liepen we zaterdag de meters in en om Dokkum. Een wedstrijd die ik nog nooit gelopen had. Een mooie wedstrijd en erg goed georganiseerd. Op elke afslag of verkeersovergang stonden mensen van de organisatie of zelfs politie. We hebben heerlijk gelopen op het beoogde marathontempo. Al bleek na enkele kilometers dat er toch 2 lopers van de groep om ons heen een PR konden lopen. Doelstelling iets aanpassen en wat is het dan mooi als het lukt. Dat je iemand kan helpen met het behalen van een nieuwe snelste tijd. Andre, vijf minuten er af. Dat geeft net zoveel voldoening als wanneer je zelf een top tijd loopt.

Al met al zaterdag met een gemiddelde van 11,7 behoorlijk aan de doelstelling gehouden. Het voelde goed en hopelijk lukt dit tempo (of even iets langzamer) op 16 juni tot aan de finish in Oosterbierum.

Asics Kayano



Kayano 10 (2004)

 Nieuwe loopschoenen. Ik weet nog dat ik er vorig jaar ook over schreef. En nu was ik alweer aan een nieuw paar toe. De teen kwam er doorheen en de binnenkant van de hak was zo goed als los. Oke, iets meer erop gelopen dan die 1.300 tot 1.500 kilometer, die eigenlijk voor een paar loopschoenen staan. Ik wist dat ik nieuwe moest kopen, maar omdat ik door de week geregeld afwissel met schoenen en er geen hele lange duurlopen meer op liep dacht ik dat het nog wel even kon. Maar afgelopen weekend liep ik alleen door een mistige, kleine wereld. Niet veel om om je heen om naar te kijken en hoorde alleen het neerkomen van de schoenen. Het leek of ik op zwemvliezen liep…het geluid van het neerkomen viel me gewoon op. Echt tijd voor nieuwe dus.

Vorig jaar betrof het toen de blauw/gele Asics Kayano 17 met eindelijk, voor Asics, een revolutionaire kleurstelling. Tenminste, in mijn ogen ten opzichte van de Nike en Saucony schoenen. Deze lopen wat mij betreft toch vooruit in de modieuze kleurstellingen. Maar toen ik er vol enthousiasme mee thuis kwam, was de eerste reactie; “En wat als je een rood shirtje aandoet, dat is toch geen porem…”, aldus mijn dochter.



Kayano 18 (2012)

Maar goed, ik heb nu wederom de nieuwe Kayano gekocht. Niet omdat de schoen de “Best Update Award” toegekend heeft gekregen door het toonaangevende runningmagazine Runner’s World. Niet vanwege alle mooie termen als Dynamic DuoMax Support-system (dual density-middenzool voor een vlottere en meer comfortabele loopervaring), de Guidance Line (voor efficiëntere voetafwikkeling), de samenwerking tussen de Personal Heel fit en de nieuwe Clutch counter (om de hiel een verbazingwekkend comfortable pasvorm te bieden), niet vanwege het Biomorphic Fit-systeem en de soepele 55-hardheid-toplaag, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar gewoon, omdat hij al jaren lekker zit en loopt. Ik probeer wel eens wat anders, maar val altijd terug op deze schoen. Ik voel me gewoon thuis in deze schoen.

In 2004 liep ik mijn eerste marathon op mijn eerste Kayano's. Nu 8 jaar en even zoveel marathons verder loop ik nog steeds op het zelfde type schoen en in juni weer dezelfde marathon als in 2004 (de Slache Marathon). Elk jaar heeft de Kayano zijn eigen kleurstelling. Is het dan toeval dat Kayano 10 (van 2004) dezelfde kleur had als de Kayano 18 van 2012....Oranje....?

Garmin 610

De Slachte trainingen zijn begonnen, de eerste lange duurloop is achter de rug (klinkt als een opgave maar is het zeker niet) en ik vond het tijd voor een nieuw speeltje. 

Polar RS800

Sinds jaren loop ik al met een hardloophorloge. Niet dat ik hem echt nodig heb, want onderhand kan ik altijd wel goed inschatten hoe hard we lopen en hoeveel kilometer we hebben gelopen. Maar ik kan op een of andere manier ook niet zonder. Het helpt me tijdens een wedstrijd ook om mezelf niet in het eerste deel al voorbij te lopen en beheerst te starten. Ethousiast als ik was ben ik ooit begonnen met een horloge waar je alleen maar de hartslag of calorieverbruik op kon aflezen. Leuk, maar als serieuze loper heb je daar niet heel veel aan. Daar komt bij dat ook in de sporthorloge wereld de tijd (letterlijk) niet stil is blijven staan en hier een enorme vooruitgang in is gemaakt. Tegenwoordig zijn het complete computers aan je arm waardoor je (als je daar behoefte aan hebt) heel gericht kunt trainen en je vorderingen kunt zien.

Daarom heb ik zo’n vier jaar terug de Polar RS800 gekocht. Mooi stilistisch horloge waar je tenminste wat mee kunt. Al die jaren mijn vaste trainingsmaatje ook al liet hij me ook wel eens in de steek. Een batterij heeft nu eenmaal niet het eeuwige leven. En op één of andere manier gebeurt dat altijd net voor of tijdens een wedstrijdje, als je hem het meeste nodig hebt. Sinds afgelopen week loop ik met een nieuw horloge. De Garmin 610. Het nieuwe parade paardje van Garmin met touchscreen. Niks geen batterijen vervangen meer, maar gewoon aan de stroom. Maar een van de belangrijkste redenen dat ik mijn Polar aan de wilgen heb gehangen is de footpod. Ik wissel in een week nog al eens van schoenen en om dan altijd de footpod van de Polar mee te wisselen is niet altijd even praktisch. Ook ik ben nu over op GPS. Niet altijd handig in bossen en tunnels, maar die hebben we gelukkig niet zoveel in Friesland. Maar het blijft toch ergens een wonder als je er bij na denkt dat je horloge precies weet waar je bent. Ergens krijg ik een flashback naar "the Nightrider". We praten er nog net niet tegen (maar wie weet wat de Garmin 710 straks doet).

Vanaf deze week begin ik ook weer met mijn Yasso trainingen (meer info: http://donaldsloopblog.blogspot.com/2011/06/yasso-training_27.html). Aangezien je in de Garmin ook je interval trainingen kwijt kunt, ga ik maar eens kijken hoe ik deze Yasso trainingen hierin kan verwerken. Er zit toch niet voor niks een handleiding bij van 50 bladzijden. Genoeg leesvoer dus.

Al met al blij met mijn nieuwe klokje. Hopelijk worden we weer net zulkje maatjes als ik voorheen was met de Polar RS800. Ben je enthousiast geraakt? Kijk dan nog even naar onderstaand filmpje van Running Ronald.

Snertloop

Afgelopen zondag organiseerde Loopgroep Leeuwarden voor de tweede keer de Snertloop. Rondjes van 1,6 kilometer over de wielerbaan. Afstand zelf te bepalen. Aangezien we volgende week (26 februari) los gaan met de voorbereiding van de Slachte Marathon en dan beginnen met 21 kilometer, leek het mij wel wijs om nog even zo'n 16 kilometer van te voren te lopen. Planning, 10 rondjes dus.

Vanaf 10.00 uur konden de startnummers opgehaald worden en al snel stond de hal van het Kalverdijkje gezellig vol met lopers. In totaal hadden zich zo'n 120 lopers zich opgegeven. De weersvoorspellingen waren bar slecht. Winterse buien, snertweer dus. Maar niks van dit alles. Na de start om 11.00 uur konden de handschoenen uit en gingen zelfs de mouwen omhoog. Heerlijk loop weer. Met z'n vijven (Roelof, Hans, Jacob, Mark en ik) draaiden we mooi op tempo de rondjes. Het ging prima, al had ik het in ronde 2 en 3 even wat lastig. Rustig doorblijven lopen en proberen het ritme te vinden. Na ronde 8 hielden Roelof, Hans en Jacob het voor gezien. Jacob had er op dat moment alweer 30 kilometer op zitten i.v.m. de komende marathon in Enschede. Onderhand was het parcours al zo goed als leeg en zat iedereen in sporthal het Kalverdijkje aan de snert. Nog twee rondjes en dan zat het er voor Mark en mij ook op en konden we ook aan de warme hap.

Vanaf volgende week lopen we weer wekelijks onze kilometers, met als doel de Slachte Marathon. Een voorbereiding van zo'n 17 weken. "Mijn groep" bestaat uit zo'n 20 lopers. Op een enkeling na allemaal marathon veteranen en weten wat ze te wachten staat. De eerste route en verslag staat alweer op de site van de Loopgroep (www.loopgroepleeuwarden.nl). Er volgt weer een drukke maar erg leuke tijd. Wekelijks zal ik ook op de site van de loopgroep (onder Slachte marathon clinics) de verslagen plaatsen van de voorbereiding, routes en bijzonderheden.
Ik heb er weer zin in....

Schaatsen voor het lopen

Afgelopen week stond het lopen wat op een laag pitje. Wel mijn trainingsuurtjes gemaakt op dinsdag en donderdag, maar voor de rest draaide alles om schaatsen. En net zoals in het hele land hield de Elfstedentocht mij ook bezig. Woensdagavond 20.00 uur zou de persconferentie zijn door het bestuur van de tocht der tochten.

En om 20.00 uur zat ook ik voor de tv. Met dubbele gevoelens! Want wat zou het bijzonder zijn als de tocht, na 15 jaar, weer gereden kon worden. Wat zou het mooi zijn als mijn kinderen het feest ook eens mee mochten maken. Maar er zat ook een andere kant aan. Uitgeloot, voor mijn geen mee schaatsen en zou langs de zijlijn toe moeten kijken. 

Hoe frustrerend zou het zijn om de helden van die dag te zien rijden. Die helden die er met vallen en opstaan er alles aan doen om de twee honderd kilometer uit te schaatsen, kapot over de finish op de Bonkevaart aan komen. Hoe frustrerend zou het zijn om die anti-helden te zien schaatsen die in Stavoren afstappen omdat ze de wind in de rug hadden en nu tegen de wind in moesten schaatsen. Ze het feest mee gemaakt hadden en het voorgezien hielden. Ik heb ze gezien in 1997 en ze zouden er nu ook weer zijn. Hoezo uitstappen? Hallo, het is een monstertocht en je gaat door als je moe bent. Niks afstappen, tenzij je echt niet verder kan vanwege een blessure of omdat het niet verantwoord meer is. Ik begrijp dat gewoon niet...

Maar zover kwam het niet. "Ik heb geen goed nieuws" waren de woorden van voorzitter Wiebe Wieling. Het ijs is nog te dun. Dus...geen feest en geen frustraties.

Woensdag- en vrijdagmiddag vrij genomen. Tot 2 keer toe naar Dokkum, 2 keer een tocht van zo'n 50 kilometer. Prachtig ijs, veel schaatsers (mede door de uitgezette tochten), koek en zopie, chocolade melk, mooie beelden en op vrijdag een heerlijk zonnetje erbij. Dit was genieten. Zondag met Roelof nog een tocht van zo'n 40 kilometer geschaatst, maar dit keer in wat sneeuw en het ijs werd al een stuk slechter. Het zou de laatste schaatsdag worden.

Vandaag de omslag van het weer. Het komt gelijk weer met bakken uit de hemel en het ijs is nagenoeg pulp geworden. We gaan ons weer storten op het lopen. Want daar hebben we tenslotte ook wat mee. Nog een paar weken en we starten met de voorbereiding voor de marathon. Vorige week dinsdag hadden we een informatie avond voor de lopers en trainers. In de kantine van het Kalverdijkje zaten zo'n 70 lopers aandachtig te luisteren naar de presentatie van Geert Jan. De lopers verdeeld in 4 groepen met als doel het uitlopen van een ander sport hoogtepunt in Friesland, de Slachte Marathon.

En dit keer zijn er geen rayonhoofden die zich over het doorgaan van de tocht hoeven te buigen want,....It giet oan

Centraal Beheer Achmea Midwintermarathon 2012 | Uitslag Donald Koster

Centraal Beheer Achmea Midwintermarathon 2012 Uitslag Donald Koster

Midwinter Marathon Apeldoorn

Terwijl half nederland zich bezig houdt met één of andere tocht hier in het noorden van het land (ahum), reed er een bus "vol" Friezen richting Apeldoorn. Vol was wellicht in de eerste instantie de bedoeling, maar er waren toch een aantal lopers die voor het schaatsen hadden gekozen.

De Midwinter Marathon, eigenlijk wel een beetje mijn wedstrijd. Op een of andere manier loop ik hier altijd lekker. Prachtig parcours, een afstand die mij ligt (18,5 kilometer) en prima georganiseerd. En voor mij alweer de 4e keer dat ik hem loop. Volgens de voorspellingen zou het nu extreem koud worden. Maar wat trek je dan aan?  In de schouwburg was er één en al overleg, 2 lagen, 3 lagen of meer....Ik koos voor twee. Een thermo shirt met lange mouwen en t-shirt. Te koud? Ik zou het wel zien. In eerste instantie werd ik in het startvak nog gesponsord door Komo. Een vuilniszak met de nodige gaten, om mijn hoofd en armen er doorheen te krijgen zodat ik in het startvak wat warm kon blijven. Zo laat mogelijk richting het startvak om niet te lang te moeten "blauwbekken". En eigenlijk viel het reuze mee. Het zonnetje scheen en er was nauwelijks wind. Niks erg koud.

We (Roelof, Elles en ik) hadden  ons voorgenomen om in eerste instantie rond de 13 kilometer per uur te lopen. Ondanks dat we dit keer niks aan een warming up hadden gedaan had ik vanaf de start geen moeite om dit tempo vol te houden. Het ging gewoon lekker. Wat een omgeving. Alles wit, de rust en alleen het geluid van de hardlopers om je heen. Dit was genieten. En kou? No way, wat was ik blij dat ik maar voor die twee lagen had gekozen. Op 10 kilometer nog een SIS momentje en dan de lange weg, vals plat naar beneden weer richting Apeldoorn. Roelof bleef bij Elles en bij mij nog een tandje erbij. Go with the flow en alleen nog maar lopers in halen. Eindtijd 1:23:05 uur. Weer een nieuw PR op dit parcours. En Roelof en Elles zaten achteraf maar zo'n 16 seconden achter me.

Ik had gehoopt dat ik mijn vorm van vorig jaar wat vast kon houden, zoals het er nu uit ziet.....gaan we er gewoon mee door...Yes!!

I have a dream

In augustus 1963 sprak Marten Luther King in Washington, voor een menigte van meer dan 250.000 mensen de legendarische woorden “I have a dream”. Een droom,...misschien niet het formaat van zijn droom, maar ik heb er ook één.

Zo’n 10 jaar terug draaide ik wekelijks mijn rondjes in de ijshal van Leeuwarden. Diep gebogen, gewicht achterop, handen op de rug en alles onder controle. Tot op een dinsdagavond, terwijl wij in het spreekwoordelijke “treintje” reden,  iemand aan de binnenkant van de bocht schaatste en voor mijn gevoel nagenoeg stil stond. Ik kon niet links- of rechtsom en klapte met een vaart achterop de andere schaatser. Gedraaid zijn we gevallen terwijl mijn linkerbeen, met de ijzers recht vooruit in het ijs, bleef staan. Alles wat kapot kon in een enkel, was kapot. Afgescheurde enkelbanden, enkel en fibula gebroken. De volgende dag werd ik geopereerd en bij de eerste controle (na een maandje) vroeg ik aan de chirurg wanneer ik weer kon sporten. “Sporten, het duurt zeker een half jaar voor je weer normaal kan lopen”, waren zijn woorden. Dat was mijn sportloopbaan, dacht ik toen. Maar na zo’n vier maanden kon ik alweer heel rustig beginnen met hardlopen op de loopband en daarna ging het met grote passen vooruit. Een sportmens hersteld blijkbaar snel.

Het schaatsen was vanaf dat moment gebeurt. Ik schaats nog wel en heb geen last meer van mijn enkel. Ik doe het niet meer zo fanatiek als voorheen en diep zitten lukt niet meer. De banden zijn behoorlijk ingekort. Ik heb me daarna gestort op het hardlopen en zo’n 2 jaar later liep ik mijn eerst marathon (de Slachte marathon). Ik heb mijn sport weer gevonden, maar…..”I have still a dream”.

Deze week komt er weer een koude front. Aan het eind van de week zijn de voorspellingen rond de -8 tot -10. En dan wordt er als snel weer over natuurijs en natuurlijk de Elfstedentocht gesproken. Mijn vader heeft twee maal de Elfstedentocht gereden. Helaas viel hij de eerste keer uit met bevroren ogen en de tweede keer lag er teveel water op het ijs. Beide keren kon hij bijna de muziek op de Bonkevaart horen. Het mocht niet zo zijn. Nu ligt de “druk” bij mij om het kruisje in de familie te halen. Na de laatste Elfstedentocht ben ik lid geworden van de vereniging. En vanaf dat moment was het alleen nog maar mogelijk om potentieel lid te worden. Jaarlijks is het afwachten of je wordt ingeloot om de tocht der tochten te mogen rijden. Dit jaar ben ik uitgeloot en als “hij” mocht komen, zal ik langs de kant moeten staan. En laat ik dit jaar even egoïstisch zijn….voor mij hoeft het dit jaar even niet. De kou mag weer naar het oosten en de warmte vanuit het zuiden heb ik nu even liever.

Wat mij betreft is er volgend jaar weer een nieuwe winter, met nieuwe kansen….”I have a dream”….