I'm walking on sunshine....

No way...Weer of eigenlijk nog steeds geen zon. Wanneer komt nu die mooie zomer, die warmte, lange avonden buiten zitten met de vuurhaard of barbeque aan. De laatste dagen alleen maar regen en af en toe lijkt het zelfs wel herfst. Net als afgelopen zondag. Een lange duurloop door Bakkeveen en omstreken. Altijd een momentje om naar uit te kijken. In plaats van dat hemdje en vlinderbroekje nu een jasje, short tight en compressie kousen tot net onder de knie (al heeft dat niks met de warmte of kou te maken). Wederom regen en harde wind en dat in juli.

Geef mij toch maar die warmte, zon, zweten en dat hemdje. Liters water naar binnen werken om het verloren vocht weer aan te vullen. Nu moet ik er om denken om af en toe die fles te vullen. Ik sta er veel minder bij stil met deze temperaturen.

Maar denk eens aan de mensen die nu op een camping staan. In een tent, vouwagen of caravan zitten. Alles vochtig en klam.

Nog even en dan loop ik door Zuid Frankrijk. Warmte, zon, zweten en dat hemdje....I'm walking on sunshine...

I feel good....

I feel good, zong James Brown ooit. En zo voel ik me de laatste week ook. Lopen gaat heerlijk en voelt weer zoals het moet voelen. In de flow zullen we maar zeggen.

Tijdens de interval op dinsdag liep ik eindelijk weer mee vooraan en op donderdag kon ik geruime tijd Jacob (vd Leij) bij houden. Oke, hij liep niet voluit en gaf aan dat we ongeveer zijn halve marathontempo liepen. En dan hebben we het over 16 a 17 kilometer per uur. Je hebt dan het idee dat je kan hardlopen maar wordt weer net zo hard met je beide benen op de grond gezet. Net zoiets als Dolf Jansen altijd schrijft in zijn colums; “even een rustig duurloopje van 16 per uur”.  Hmmm....

Toch probeer ik nu op mezelf te letten. Drink liters water, eet weer meer fruit en zit weer aan de magnesium pillen tegen verkramping. En loop niet meer alle intervaltrainingen voluit mee en kies mijn momenten. Neem meer rust. En dat alles in verband met de voorbereiding voor Keulen. Vorig jaar liep ik rond deze tijd al met een kuitblessure en die bleef aanwezig tot de marathon van Amsterdam.  Het bleef toen tot het laatst spannend of ik de marathon kon lopen. Dat wil ik nu echt voorkomen. Heel blijven en nu eens echt alle marathontrainingen lopen. En niet halverwege terug moeten vallen op een fysiotherapeut, een stap terug moeten en weer achter de feiten aan lopen. Maar hoe goed je je best ook doet om je rust te pakken, naar je lichaam te luistert en minder explosief traint een ongelukje zit in een klein hoekje of een overbelasting is dichterbij dan je denkt. Maar daar gaan we nu maar niet van uit.

De afstanden tijdens de lange duurlopen worden nu groter. Afgelopen zondag alweer 28 en volgende week naar Bakkeveen voor de eerste 30 kilometer. Het gaat nu hard, maar ik vind dit de mooiste tijd van de marathonvoorbereiding. Het idee dat je op een zondagochtend “even” 30 kilometer loopt. Blijft toch altijd bijzonder.

Ik weet dat er pieken en dalen zijn in het lopen. Soms kan je de hele wereld aan en kan je je niet voorstellen dat het weer eens minder gaat. Het voelt nu lekker en ik doe er alles aan om dit vast te houden. Laten we duimen dat dit nog een paar maanden zo blijft voelen en ik straks fit in het startvak in Keulen sta....

Sporthelden

De eerste week is alweer voorbij. De Tour de France. Een mooie sportperiode. De sfeer, het landschap, de historie en vooral het respect voor de wielrenners die gedurende 3 weken zich de longen uit het lijf rijden en enorme hoogtes en afstanden afleggen. Ik blijf er bij dat dit niet eens zonder EPO te doen is. Al krijgen ze na de wedstrijd een uitgebreide massage, eten ze en slapen ze. Gistermiddag keek ik met ontzag naar Johnny Hoogerland. De hele etappe super gereden. Op de fiets blijven en wellicht was er dan naast de Bolletjes trui zelfs nog kans op een ritzege. Vreselijk om te zien hoe hij door een auto het prikkeldraad ingereden werd. En wat voor bikkel moet je dan zijn en doorzettingsvermogen hebben om ondanks de enorme snij wonden toch de rit uit te rijden….een sportheld.

Zo'n 9 jaar terug zaten we op een camping in de Elzas (ook Frankrijk). Ook toen was ik al aan het lopen en had mijn loopschoenen mee genomen op vakantie. We zaten tegen de Grand Ballon aan.

Grand Ballon, het hoogste punt van het massief van de Vogezen, is ook bekend onder de naam Ballon de Guebwiller. Vanop de top (1424 meter) heeft u een ongelooflijk uitzicht over de vlakte van de Elzas, het Zwarte Woud en zelfs over Oostenrijk, Liechtenstein en de Mont Blanc.

Halverwege de berg ligt is een herdenkingsplaats voor de gevallenen tijdens de eerste wereldoorlog. Doel: te lopen naar de herdenkingplaats en weer terug.

Een weg met alleen maar haarspeldbochten de berg op. Het was heet, in de diepte dorpjes, miniatuur autootjes en een prachtig uitzicht. Echt bijzonder om hier zo alleen te lopen. Om de dag een stukje verder en weer terug. Tot dat ik besloot om door te zetten en door te lopen naar boven. Bijna alles stijl omhoog en af en toe een klein stukje vlak om te herstellen. Wat komt er na de volgende bocht…ik moet er toch wel bijna zijn….

En dan, als ik bijna boven ben...twee motorrijders. Een duim gaat omhoog…toen voelde ik me even een held….

Rustweek...

De eerste rustweek. En ik heb het er van genomen, al was het meer opgedrongen dan dat ik er bewust voor koos.  En weekje zware verkoudheid en afknappen belemmerde mijn hardloopschema.

Dinsdag was het warm, wat zeg ik heel warm. Na een dag binnen te hebben gezeten (op kantoor met airco) voelde ik pas hoe warm het was toen ik buiten kwam. Na lang twijfelen toch maar besloten om niet met de groep mee te gaan en intervallen te doen. Ik zou dan waarschijnlijk meer afbreken dan opbouwen. Rond 19.30 uur de loopschoenen aan en voor mezelf een blokje om. Het zou dan toch wel wat afgekoeld zijn? Niks was minder waar. In no-time liep het zweet me bij alles neer. Normaal kan ik prima in de warmte lopen, maar nu besloot ik zelfs om na 7,5 km even te wandelen. Flesjes leeg en doorgelopen tot aan 11 km. Wat was ik blij dat ik een stukje voor mezelf had gelopen en geen intervallen had gedaan. 

Woensdag was mijn vaste Yasso trainingsavond. Zoals eerder beschreven op mijn blog, blokken van 800 meters op snelheid en tussendoor rust. Maar in verband met een behoorlijke verkoudheid (wat wil je met die temperatuurverschillen en airco’s op het werk en in de auto) niet gelopen. Ik hoefde niet eens te lopen om het snot voor de ogen te krijgen. Tempo zakdoekjes en de Vicks snoepjes vlogen er door. Er zat niks anders op dan rust houden en kijken hoe het de volgende dag zou gaan. Donderdag ging het weer ietsje beter. Aangezien ik niet met koorts rondliep (Neck check), besloten om toch maar met de groep mee te lopen en dan maar op een rustiger tempo. En daar heb ik me aangehouden. Constant achteraan gelopen en niet mee gedaan met de versnellingen. Maar het viel me tegen, ik was blij dat we er waren.

Zaterdag een echte dag rust. ’s Morgens vroeg uit de veren voor een dagje zeevissen. Lekker relaxed de hele dag op een stoeltje naar het puntje van je hengel kijken. Tenminste dat zou je toch verwachten. Eenmaal op het water, windkracht 5 en een gevoelstemperatuur van -10 graden. Echt genieten zo met je neus in de wind en verkleumde handen. Dan verwacht je nog wat te vangen, maar na een uur of 6 spullen weer ingepakt zonder ook maar één keer beweging te hebben gezien. Tenminste veroorzaakt door een vis. En dit was natuurlijk niet bevorderlijk voor mijn verkoudheid. 

Zondag toch lopen. Schor even de groep toegesproken en rustig onderweg. En het viel me niks tegen. Ik had weer lucht en de conditie was gelukkig nog aanwezig. Heerlijk de 21 kilometer gelopen en kwam weer voldaan binnen. De verkoudheid en de rustweek is weer voorbij. Deze week pak ik de trainingen weer op en gaan de kilometers weer omhoog. Ik ga er weer voor…..