Trainingslogboek 2014

Hij is er weer het nieuwe trainingslogboek voor 2014. Ideaal overzicht om per training en wedstrijden je kilometers, tijd en omschrijving aan te geven. Maar ook op welke schoenen je liep. Zo kan je op een simpele manier bijhouden hoeveel kilometers je op je schoenen hebt gelopen.

Het trainingslogboek berekent automatisch de kilometers van de laatste 7 dagen maar ook per maand. Alle resultaten worden bijgewerkt in overzichtelijke grafieken.

Voor degene die het logboek nog niet kent en zit te klungelen hoe je de getrainde tijd in moet vullen; 1:30:00 is anderhalf uur hardlopen. De rest spreekt voor zich.

Het trainingslogboek is te downloaden via de onderstaande link of vanuit de linkerkolom.
http://www.gavertrimmers.be/trainingsblad.php#log

Marathon van Luxemburg

Vrijdagavond, we waren nog niet koud in de stad Luxemburg en de eerste geluiden in de bus zijn al hoorbaar. "Dit kon wel eens een zware worden". Toch maakte ik me nog geen zorgen. Ik had immers hard getraind, kilometers gemaakt, liters Bietensap weggewerkt, Cor-stability en buik/rugspieroefeningen en zelfs heuveltraining op een loopband. Want ja, ik had mijn huiswerk gedaan en op diverse forums was te lezen dat het behoorlijk heuvelachtig is. En hoe train je dat in een provincie als Friesland? Sportschool dus. Ik was dus nog positief.

Zaterdag en het was prachtig zonnig weer. Zelfs warm.  Niet bepaald ideaal om een marathon te lopen, maar de start zou pas om 19.00 uur zijn. De temperatuur zou dus wel afnemen en  alle tijd om even rustig het centrum te verkennen en tussen de middag een lekker bord pasta te eten. De hekken stonden al in

rijen klaar om geplaatst te worden, een muziektent werd opgebouwd en de verzorgingspost werd al bevoorraad. Steeds meer werd duidelijk hoe de route 's avonds door dit deel van de stad zou lopen. En steeds meer maakten we ons zorgen over de hoogte verschillen en hoe we door deze marathon heen zouden komen. Een snelle tijd zat er echt niet in en alle doelstellingen werden bijgesteld. Overleven, genieten en uitlopen.

Na een stressvolle middag met een vastgelopen bus (in de zachte grond), taxi en vervoer met de auto naar de start (i.p.v. de bus), stonden we rond 16.30 uur in de sportexpo. Niks zon meer, maar het kwam nu met bakken naar beneden. Dikke regendruppels, hagel en onweer. Hoe zou het bij de start zijn? Maar om 19.00 uur was het droog en de zon weer aanwezig. Dat de bui voor verkoeling had gezorgd kon ik niet echt zeggen. De startvakken waren afgezet met een touw, maar nergens controle. Omdat de halve marathon tegelijk begon met de hele stond een groot gedeelte van onze loopgroep in het zelfde startvak. Terwijl de een het hoogste woord had, werd de ander steeds stiller. En ik was een van die laatste. Spanning en concentratie. Hoe zou het gaan, hoe hoog zijn die heuvels, hoe voelen de benen en wanneer krijg ik het zwaar? Ik hou niet van dat moment, het wachten voor de start.

Nog een paar minuten. Twee grote luchtballons worden opgeblazen. The black eyed peas, "tonight it's gonna be a good night". Weer zo'n nummer dat me later doet denken aan een marathon.  De 10.000 lopers komen in beweging. Eerst nog schuifelend maar net voor de startlijn mag je het tempo al hardlopen noemen. De klokjes worden aangezet, laatste succes wensen en op weg voor die 42,195 meter.

Afgesproken om het eerste deel samen met Roelof te lopen. We zouden wel zien hoe het zou gaan. Zo'n onbesproken regel tijdens een marathon om vooral niet op elkaar te wachten, maar loop voor jezelf. Kies je tempo, je cadans en probeer dat zolang mogelijk vol te houden.  In het ritme komen was moeilijk.
Het was druk om ons heen. Veel, heel veel lopers die volgens mij in een ander startvak thuis hoorden. Hoe kon het dat wij met vak C lopers met vak F in haalden? En dan groepjes die gezellig keuvelend, het liefst naast elkaar, de rest ophielden. Zigzaggend er tussendoor, remmen en weer versnellen. Rechts, stoep op en ruimte zoeken. En naarmate de eerste kilometers verstreken kwam ik in mijn ritme. "Ga maar Donald", hoor ik Roelof roepen. Ik twijfel of het wel verstandig is. Ik neem de gok, wens Roelof veel succes en voer het tempo op.

De eerste heuvels zijn prima te doen, al vraag ik me wel steeds vaker af hoelang het zo zal blijven gaan. Maar het beoogde tempo van 12,5 of iets meer zit er allang niet meer in. Omhoog klauteren en naar beneden herstellen. Niks tijd in halen op de neergaande stukken van het parcours. Zo strategisch en wijs mogelijk blijven lopen. Onderweg nog steeds erg veel halve marathonlopers en teamrunners om me heen. Zij met een kaart achter op de rug met de te lopen afstand, de marathonlopers zonder. Handig. En dit houdt me best bezig en geeft afleiding. Net als de reclame's en teksten achter op de t-shirts. Hoe zal het zijn na de splitsing, als de halve marathonlopers ons gaan verlaten. Het zijn er zoveel, wat houden wij over?

Onderweg massa's publiek en drumbands. Prachtig wat een sfeer. Vooral in het centrum staan ze ons in rijen dik aan te moedigen. Natuurlijk heeft dit met het mooie weer te maken. Maar ik geniet er van. Door alle korte stukken en bochten gaan de kilometers gevoelsmatig maar langzaam voorbij. Af en toe kijk ik op mijn klokje een steeds weer een teleurstellende gedachte. De verwachting dat we al veel verder zouden zijn. En dan op een groot plein de splitsing. Halve marathonlopers links, marathonlopers en estafette rechts. Het plein vol mensen dat staat te klappen en te schreeuwen. Ik, rechts en dan.....is het stil. Geen publiek meer en voor me niet meer dan zo'n 10 andere lopers. Dit voelt anders en ik ben nu volledig op mezelf aangewezen. Niks op handen gedragen door het publiek, tenminste....nu niet.

Last van mijn maag en duik na lang twijfelen toch die dixie in. Er zit niks anders op, anders blijf je je alleen maar op het verkeerde concentreren. Eenmaal er uit zie ik Roelof. Wat hebben we achter elkaar gelopen? Enkele honderdenmeters, hooguit een kilometer. Blij sluit ik me aan. Het voelt nog steeds redelijk, maar de heuvels beginnen hun tol te eisen. Wat had ik verwacht. Ongeveer 2 of 3 procent stijging? Was het maar zo, gemiddeld misschien maar genoeg stukken die vele malen meer stegen. Zo'n stijgingspercentage waar een fietser wellicht zou afstappen.

30 kilometer. We overleggen even hoe het gaat en aan beide kanten gaat het niet. Het wordt zwaar terwijl we nog zo'n 12 kilometer te gaan hebben. Concentreren en doorlopen. Weer omhoog, bruggetje over, korte bocht naar links, korte bocht naar rechts, omhoog, nu weer een lange straat in  en jawel...omhoog. Na enkele kilometers een plaspauze en Roelof loopt door. Zit in zijn cadans. Ik blijf hem nog lang zo'n 50 meter voor me zien en dan ben ik mijn haas definitief kwijt. Gelukkig is er weer meer publiek en...Cola. Heerlijk dat bevalt me wel. Voor de drukte van de stad een kort moment wandelen om toch dat souvenir achter te laten en dan verder voor de laatste kilometers. Nog 2 x 2 kilometer, nog 2 x 1.5 kilometer, nog...deel de kilometers in kleine stukjes. Alles wat mentaal helpt haal ik uit de kast. Blijf lopen, niks meer wandelen. Ik haal zelfs na 40 kilometer nog estafettelopers in. Feels good en geeft vleugels. Nog 1 kilometer, tenminste ik dat neem ik maar aan. Ik loop tenslotte onder een boog door. Kijk eens op mijn klokje en zie dat ik nog rond de 3.50 uur zit. Rechts zie ik de sportexpo en het is straks alleen nog maar naar beneden. "Kom op, Donald". Ja, jongens ik heb jullie echt wel gezien en gehoord. Rechtsom en wordt nog eens toegeschreeuwd door Geert Jan en familie. "Mooie tijd, Donald". Een vuist omhoog, yes natuurlijk ben ik blij en dan de hal in. Richting een van mijn mooiste finishen. De hal vol mensen, donker om ons heen, behalve het blauwe tapijt waar wij overheen lopen, de spotlights alleen om ons gericht. Ik hoor nog een keer mijn naam en geniet van de laatste meters. Mijn klokje; 3:56:23 uur....niet verwacht, zo'n mooie maar zware marathon en toch onder die 4 uur.

Een smile van oor tot oor....

Bietensap

Nog twee weken. En geen twee weken doorzetten maar nog twee weken genieten. Want zo voelt deze hele voorbereiding voor mijn 11e marathon. Niks vermoeidheid, pijntjes (al was de start even anders) of demotivatie. It feels good en juist dat geeft vleugels. Nog twee weken dus en daarin nog één wedstrijd. Loop Leeuwarden, maar.....met de rem er op. Nog twee weken op mezelf passen, rust en mezelf niet voorbij lopen. Nog twee weken....bietensap.

Net als onderhand vele andere lopers zit ook ik aan de bietensap. Na drie weken testen of er geen bijverschijnselen komen,  twee weken rust (even geen bietensap) gehad. Rust, niet omdat het moet maar het is niet mijn hobby. Vooraf al genoeg geluiden dat je eraan moet wennen. De aardse geur en smaak. Op het moment dat je de fles opentrekt komt het je al tegemoet. Je moet er aan wennen dus. Dan verwacht ik een soort Paradontax (tandpaste voor de niet kenners). Ook aan die smaak moet je wennen. Nu wil ik niks anders meer. Ik ken mensen die vinden het heerlijk, die bietensap. Ik moet er aan wennen dus, aan die aardse geur en smaak. Maar dat lukt niet echt. Onlangs hoorde ik dat je eigelijk de bietensap ook nog door je mond rond moet laten gaan voor het doorslikken. No way, dat lukt me niet. In drie slokken, iedere dag een glas is voor mij voldoende.

En waarom ik het dan drink? Omdat het een nieuwe mogelijkheid is om goed en sterk door die marathon heen te komen. De stof waar het in bietensap allemaal omdraait is nitraat. Na het innemen zetten bacteriën dit om in nitriet. Vervolgens zet het lichaam de nitriet weer om in stikstofmonoxide. Zo zorgt stikstofmonoxide voor een verwijding van de bloedvaten en hierdoor verbetert de doorbloeding van de spieren waardoor het zuurstofaanbod toeneemt. En zo zou stikstofmonoxide er voor zorgen dat de energiecentrales efficienter gaan werken. De inname van bietensap zou prestatieverhogend zijn voor duursporters. Kortom.....een natuurlijke doping dus. Er zijn voldoende studies met een positief resultaat waardoor ik denk...baat het niet, dan het schaadt niet. Al zou het placebo werkend zijn. Ik ga er voor.

Twee weken terug liep ik op woensdagavond de Twirreloop. De afstand 14,4km. Twee jaar terug liep ik 1.01.50. Een tijd waarvan ik nu niet had verwacht deze weer te kunnen lopen. Na het startschot niet meer op mijn klokje gekeken, maar gewoon lopen en kijken waar het schip standt. Het voelde goed en kon op tempo doorlopen tot over de finish. Niks helemaal kapot over de finish. Tijd 59.59. Net binnen het uur. Was het die bietensap? Of komt het puur alleen door die vele kilometers die ik nu maak en/of het trainen van de romp, buik en rug in de sportschool.

Wat ik wel weet, is dat dit weekend de fles bietensap opengaat voor de laatste twee weken. Ik zal er aan moeten wennen...

Ps. wil het zelf ook proberen. Test het eerst ruim voor een wedstrijd. Bietensap kan maag en darmklachten veroorzaken en bij een lage bloeddruk (mannen lager dan 110 en vrouwen lager dan 100) kan het mogelijk lijden tot flauwvallen!

Duurloopje in Denemarken

Het is weer mei vakantie en net als vorig jaar vieren we dit in Denemarken. Nu niet aan de oost kust van Jutland maar nu aan de andere kant. Blavand Ho, een plaatsje aan de zuid-west kust. Ik vergelijk het maar als een mengeling van het toeristische van Julianadorp en de natuur van Schiermonnikoog.
Prachtige omgeving met bos, heide en duinen. En daar moet natuurlijk in gelopen worden....

In het schema voor Luxemburg staat een 30 kilometer lange duurloop gepland. En het mooie van afstandmeten.nl is dat je ook in andere landen je routes al mooi uit kunt zoeken. Met die route in het hoofd begon ik op maandagochtend 7.30 uur aan mijn duurloop. De belt met drinken en SIS-gelletjes mee en Kronen (want je weet maar nooit). Het vakantiepark af en linksom richting het strand. Het weer, belabberd. Het was koud, harde wind en regen. In het bos een paar reetjes tegen die totaal geen aandacht voor mij hebben. Je zou toch een schrik reactie verwachten na het zien van zo'n hardlopende idioot in de vroege morgen. Nou dacht ik altijd dat je alleen in de skie gebieden een boomgrens had. Maar ook hier houdt van het ene op het andere moment de bebossing op en loop ik door een open vlakte richting de duinen. De wind vol in het gezicht en ik vraag me stilletjes af hoe het strand erbij zal liggen.

Ruzie met mijn flesjes. Ze wiebelen enorm irritant  aan mijn belt en al schuivend van voren naar achteren  op zoek naar de ideale stand bedenk ik me dat het misschien toch eens tijd wordt voor een Camelback voor tijdens mijn "eenzame" duurlopen. Op het strand komt de wind van zij en het ligt er prima bij. Goed beloopbaar in ieder geval. Witte schuimkoppen op de golven en ik loop als een soort strandjutter te zoeken naar....ja, waarnaar eigenlijk? Mijn enige vrienden van dit moment zijn een groepje meeuwen, die met me mee vliegen. Zwevend op de wind boven me hangen als aasgieren, wachtend tot ik er bij neer val.

Het strand af en ik kom gelijk weer in de bebouwde wereld. En dat wil zeggen, in een wereld met vakantiehuisjes. Want daar zijn er nogal wat van in Denemarken. Voor mijn gevoel is het een groot vakantiepark. Houten of stenen, prachtige of vervallen, groot of klein en huisjes waarvan je je afvraagt welke Gaudi ze in godsnaam heeft ontworpen. En daar verschijnt ook (na de reetjes en meeuwen) het eerste leven. Nog steeds ruzie met mijn flesjes....Bij de bakker in Blavand staat een lange rij te wachten tot ze aan de beurt zijn. Op mijn rug hoor ik het bekende geluid van een herinnering uit mijn telefoon. Het zal 9.00 uur zijn, Financieel overleg,...ha, not. Ik probeer de route weer voor de geest te krijgen, dorpstraat door en dan moet de weg met een grote boog weer richting het oosten gaan. Maar als ik bij de vuurtoren aan kom, houdt de weg op. Zal ik iets gemist hebben? De route toch niet goed in het hoofd? Niks weg afbuigend naar rechts. Er zit niks anders op dan terug te lopen en de route aan te passen. Ik ga nu niet gokken met alle kans dat ik te ver loop, 30 kilometer vind ik wel voldoende.

De ruzie met de flesjes wordt minder. Twee zijn leeg en doen niet meer mee met het irritante gedoe. Wederom de dorpstraat door. Ik kom een andere hardloper tegen. Een korte handgebaar en beiden vervolgen onze weg. Bij de splitsing in Blavand besluit ik linksaf te gaan. Rechtsaf is nog exact 7 kilometer en dat zou 4 tekort zijn. Geen zin om bij de eindbestemming nog 2 kilometer door te lopen en die zelfde kilometers weer terug om op de beoogde afstand te komen. Linksaf dus, hopelijk komt het wat uit.

Ik bedenk me dat ik nog steeds erg makkelijk loop. Geen vermoeidheid, pijntjes of what ever. De lange lichtglooiende weg is eigenlijk een prima training voor Luxemburg. Zou dit ongeveer 2% stijging zijn? Hoe lang zal ik dit volhouden voordat ik het erg gaat voelen in mijn benen? We zullen het merken op 8 juni. De ruzie met flesjes is onderhand voorbij...ze zijn allemaal leeg. Nog een keer rechtsaf en in een rechte lijn naar het vakantiehuisje. Nog twee kilometer en de zon komt erbij. Ja hoor, nu nog.

Eenmaal bij het huisje staat de teller op exact 30 kilometer, niks heen en weer lopen om uit te komen. Deze zit in de knip en wederom besef ik hoe mooi loopsport eigenlijk is.

Back on the road

De start van het nieuwe loopjaar was vol goede moed. Het heuvelachtige Luxemburg als marathon uitdaging en wat meer wedstrijden lopen dan in 2012. Toen draaide alles om de Slachte-  en Zwolle marathon. Ik was gemotiveerd, had er zin in. Begin februari de eerste wedstrijd in Apeldoorn en enkele dagen daarvoor sloeg het "noodlot" toe i.v.m. een scheenbeenblessure. Overbelasting i.v.m. wat klussen, totaal niet lopen gerelateerd. Toch de midwinter marathon nog gelopen maar daarna in heel februari niet verder gelopen dan in totaal 56 kilometer. Dag motivatie, dag wedstrijdplanning, dag Luxemburg(?). Maar na een 3 weken volledige rust kon ik de trainingen weer oppakken. In het begin nog voorzichtig. Rustig opbouwen dan moest het wel weer lukken. En het lukte. Ik kon na enkele weken weer pijnloos aansluiten bij de marathongroep en de motivatie kwam stukje bij beetje weer terug.

Op 30 maart weer een wedstrijd in Diever. De Drents Friese Wold Marathon. Om 12.00 uur met nog zo'n 100 andere lopers op weg voor 28 kilometer door de bossen van het Drents Friese Wold. Eén van de grootste natuurgebieden van Nederland. 6000 hectare bos, heide, stuifzand en beekdalgraslanden (Google dat maar eens). Niet dat je daar allemaal aan het eind van zo'n wedstrijd nog heel veel oog voor hebt, maar het is zeker een mooie omgeving om door hard te lopen. En het ging geweldig. Samen met Hans Breuker over de paden in de omgeving van Diever en omstreken. Pas de laatste twee kilometer begon ik het te voelen, dat het zwaar werd en ik minder plezier kreeg in de sport die we met z'n allen bedrijven. Maar goed, zelfs tot aan de finish hielden we het tempo erop en we kwamen als 10e en 11e binnen op 2:09:38 uur.

Een week later de Condensloop. Omdat we de volgende dag 30 kilometer moesten lopen, mezelf maar ingeschreven voor de 10 kilometer. Ook wel eens leuk, want zo vaak loop ik die niet. Eerst de start van de halve marathon en als je dan even niet oplet sta je zo ongeveer achteraan in het startvak voor de 10 kilometer. En dat gebeurde dus ook. Na het startschot eerst de rem erop, pad kiezen en pas vanaf de Centrale proberen in het ritme te komen. Vanaf dat moment was het hengelen, uitwerpen en de loper die voor je loopt binnenhalen. Eigenlijk nog wel een mooie tactiek want dat motiveert. En je moet er toch niet aan denken dat de zo pas binnen gehengelde lopers je later weer inhalen. Je blijft dus wel lopen. Laatste bocht en meters richting de finish. Eindtijd 42:24 min. Dik tevreden.

Het gaat dus weer goed, ik sta niet meer stil bij mijn blessure van februari. Loop weer zoals gepland of misschien zelfs wel meer. Voel me sterk en loop de tempo blokken tijdens de marathontrainingen met gemak. Neem mijn rust en doe voor het eerst zelfs aan kracht- en core stability training. Loop een keer in de week op de loopband met een stijgingspercentage van 2 tot 3%. Want er blijkt wat hoogte verschil te zijn in Luxemburg. Ik loop weer mijn kilometers en trek bij iedere training weer met plezier die schoenen aan. 

I'm back on the road.

Toverwoord

Het woord marathon lijkt voor mij een soort toverwoord te zijn. Als ik er aan denk, er over praat of in de buurt kom van een nieuwe voorbereiding lijkt mijn lichaam al in een soort kramp te springen. Tegen te werken. Of het niet mag dat ik een volledige voorbereiding doe zonder randverschijnselen zoals.....een blessure.

Vlak voor de midwinter marathon in Apeldoorn kreeg ik last van mijn scheenbeen. Ineens, of het uit de lucht kwam vallen. Na een dag hard klussen was het er. Zaterdag nog steeds aanwezig en zondag toch die 27,5 kilometer gelopen. En eigenlijk ging dat prima. Ik voelde het wel, maar kon goed door blijven lopen. Maar hoe dom kan je zijn, ook als gevorderde loper. Toch lopen terwijl je eigenlijk wel weet dat het misschien niet verstandig zou zijn. Maandag voelde het niet goed en 's avonds zag mijn linker onderbeen er iets anders uit dan mijn rechter. Vol vocht, het leek wel een soort gelei. Wat ga ik dan doen? Googlen....beenvliesontsteking, shin splints, enz. De meeste zware blessures kwamen voorbij en alles had wel iets wat ik herkende. Dinsdag kon ik al terecht bij mijn fysiotherapeut en dan hoor je wat je eigenlijk wel weet, maar niet wil horen....rust.

Doorrekenen. Ik had immers nog 3 weken voordat we zouden starten met de marathontraining voor Luxemburg. Dat zou moeten kunnen. Maar de eerste week totaal geen herstel, tweede week ging het al beter maar auto rijden bleef gevoelig. Fysio;"wees verstandig en neem nog een extra week rust". De eerste marathontraining zou ik dus alweer moeten missen. En dan is het überhaupt nog maar hopen dat mijn scheenbeen na die derde week rust weer mee zou werken. Reken maar dat er dan van alles door mijn hoofd spookt. Het zou toch niet? Ik niet in Luxemburg kunnen lopen terwijl ik juist de marathongroep weer op sleeptouw heb. Deze stress wil ik niet, ik wil lopen, trainen, goed voorbereiden, heuvel training, lange afstanden en kilometers maken.

Die eerste training was mee op de fiets. Koud, heel koud. 's Middags vol spanning na 3 weken mijn eerste kilometers gelopen. Hoe gefixeerd ben je dan. Je voelt alles en niet alleen op de plaats waar de blessure zat. Maar gelukkig weer 8 kilometer in de benen en tenminste weer bezig. Afgelopen dinsdag nog geen loopgroep maar voor mezelf een blokje van 10 kilometer en nagenoeg geen last. Donderdag (vanavond) 3 kilometer extra en iets meer tempo, pijnloos! Ik zie het weer zitten, het komt goed. Nu niet forceren, maar rustig de kilometers uitblijven bouwen en hopelijk kan ik dan over 2 weken weer volledig aansluiten bij de marathongroep.

En laat dat toverwoord dan nu weer positief uitpakken....

Midwinter Marathon Apeldoorn

Het jaarlijkse schoolreisje met Loopgroep Leeuwarden, Midwinter Marathon Apeldoorn. Afstanden voor ieder wat wils, een bus, een lunchpakket en een stel enthousiaste loopgroepers. Allemaal ingrediënten voor een gezellig, sportief dagje weg.

Voor mij weer eens kijken hoe ik het op de langere afstand zou doen. Maanden terug mezelf ingeschreven voor 27.5 kilometer. Wijs? Tja, geen idee. Trainen moet, wat werk betreft, in mijn drukste periode van het jaar. Lange werkdagen en beperkt trainen. Daar komt dan ook nog eens een behoorlijke griep tussendoor. Vorige week in, voor mijn gevoel, de herfst toch nog 24 kilometer gelopen. Voor tussen de oren zullen we maar zeggen. Gemiddelde tempo kwam toen op 11.5 kilometer per uur. En daar moest ik nog voor werken ook. En dan ga je ineens een doel stellen in Apeldoorn van tussen de 2.05 en 2.15 uur. Ach, doelen moet je hebben en ik loop eigenlijk altijd lekker in Apeldoorn. Afgelopen vrijdag kreeg ik, na een dag klussen, ineens last van een linker scheenbeen. Shin Splints? Dat kan toch niet, dat is een overbelastingblessure die langzaam erger wordt. Deze "pijn" valt uit de lucht. Het zal allemaal wel wat mee vallen, komt onherroepelijk door de rare houdingen tijdens klusdag.

Even voor 12.00 uur als een kudde dieren in het startvak. Dicht bij elkaar om zo weinig mogelijk te merken van de wind. Startschot en op weg. Zoals gewoonlijk snijden Hans, Mark, Julius en Leander als een warm mes door de boter en het is harken om ze bij te houden. Hier hou ik niet van. Laat mij maar rustig op tempo in mijn ritme komen. Maar helemaal alleen lopen gedurende zo'n afstand is voor mij ook geen optie. Als je dan na een paar honderd meter ook nog eens je gelletjes verliest en terug loopt om ze op te rapen, is de rest al enkelen 10 tallen meters weg. Gelukkig is er dan nog een wachtende Roelof. 

Druk, veel lopers om je heen door de mooie wijk van Apeldoorn. Grote, statige huizen. Na enkele kilometers geeft Roelof aan dat hij dit tempo niet vol gaat houden. Hij is behoorlijk ziek geweest en het is al een wonder dat hij zo loopt. "Ga maar" en ik gooi het tempo erop om weer bij de rest aan te sluiten. Dan denk je, zo'n gaatje van 50 meter loop je wel dicht. Maar niks van dat alles. Het duurt een paar kilometer als ik achter ze loop. Mijn scheenbeen voelt goed. Ik voel in de verte wel iets, maar waarschijnlijk had ik dat nooit gevoelt als ik er niet zo mee bezig was. Julius loopt onderhand al een paar meter voor ons en Leander is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Even na de Apenheul begint het glooiende gedeelte van de route. Heuvel op, heuvel af. Maar wat is het hier mooi. Bos, heide en een lang lint van lopers. Genieten! Hans is sterk en loopt heuvel op bij ons vandaan. Mark en ik kunnen alleen maar op gepaste afstand volgen, kilometers later sluiten we weer aan, tot hij weer langzaam bij ons vandaan loopt en dit gebeurt tot 3 keer. Tot hij na zo'n 18 kilometer definitief een gaatje slaat als we op de asfaltweg lopen. 

Gaan we omhoog? Vraag ik nog een Mark. Het lijkt of mijn schoenen aan het asfalt blijven kleven, er aan ieder been 2 kilo lood is gebonden. Het blijkt inderdaad valsplat omhoog te gaan. Ik begin mijn scheenbeen iets meer te voelen. Niet aan proberen te denken en concentreren op het lopen. Op 21 kilometer nog een laatste gelletje naar binnen werken en op naar de laatste 7,5 kilometer. Als we Apeldoorn weer in lopen geef ik nog aan dat Mark wel door mag lopen, maar ook bij hem gaat het lampje uit. Doorlopen, niet teveel aan vermoeidheid denken. Nog 3 x 2 kilometer, nog 2 x 2 kilometer. Een truckje van Rudolf Das waar ik nu dankbaar gebruik van maak. Als je het zwaar krijgt, deel de nog te lopen afstand in kleine blokjes....

Rechtsom, nog minder dan 2 kilometer. Loop maar door zeg ik tegen Mark. Een normaal mens neemt souvenirs mee, ik laat het blijkbaar liever achter. Even wandelen en gelukkig hou ik het binnen. Laatste kilometer, maaannnnnnn wat is die Loolaan lang. Niet alleen Terschelling heeft de longway.

De finish, 2.12.01 uur toch wel tevreden ondanks de zeer beperkt trainingsarbeid.

Vandaag een dag verder en ik voel nog steeds mijn scheenbeen. Morgen naar de fysio. Er toch even na laten kijken en hopen op goed nieuws. Even rust, een behandeling en ik kan over zo'n 3 weken starten met de voorbereiding voor de Marathon van Luxenburg.

Fingers crossed.

Douwe Kleefstraloop

Een nieuw jaar en nieuwe kansen. En nu klinkt dat of 2012 een slecht loopjaar was. Integendeel. Ik heb tot 2 keer toe een dik PR gelopen op de marathon en tijden waar ik zo’n 9 jaar lang alleen maar van kon dromen. De knop is omgegaan in 2012 en kan dan ook alleen maar terug kijken op een super jaar. Maar alles draaide vorig jaar dan ook om die twee marathons. Geen snelle wedstrijden op kortere afstanden en als ik al wedstrijden liep was dat weer op marathontempo. In december moest het nog gebeuren. Knallen op Ameland tijdens de Adventure run. Vol goede moed nog in het startvak maar ben tijdens de halve marathon niet in het ritme geweest. Op 16 kilometer ging het kaarsje uit en ben ik zelfs gaan wandelen, dacht er zelfs over na om uit te stappen. Hardlopen lukte niet meer en voelde me alles behalve fit. Achteraf bleek dat ik een virus onder de leden had en me daarna 4 weken lang niet fit voelde. Maar toch, ik mis de korte wedstrijdjes. Af en toe even knallen en kijken of het tempo er nog in zit.  

Dit jaar gaat het anders. Meer korte wedstrijden, ook in de voorbereiding van de marathon(s). De dinsdag daarop, tijdens de intervaltraining, loop ik dan met de rem erop om weer volledig van de zaterdag of zondag te kunnen herstellen. Ook al voelt het allemaal goed, meer rust en herstel.

Zondag mijn eerste wedstrijdje van 2013. Douwe Kleefstraloop, 16.1 kilometer. Pittig windje maar prachtig weer. Even na 11.00 uur het startschot en samen met Roelof en Hans op weg voor de 10 Engelse Mijl. Eerste stuk met de wind mee was nog goed te doen. Ondanks dat we rustig zouden beginnen liepen we toch rond de 14 km p/uur. Maar toen kwam de Boksumerdam, vol in de wind en het was hard werken om de twee mannen bij te houden. Dit tempo zou ik niet volhouden tot aan de finish. Langs de Zwette ontstond er dan ook al een gaatje van een paar meter, tot Roelof aangaf ook niet het hoge tempo te kunnen lopen. Op 8 kilometer begon ik in mijn ritme te komen en het gaatje tussen Hans en ons werd niet meer groter. Nog 8 kilometer te gaan, concentreren, niet op de wind letten en proberen dit tempo vol te houden. De laatste kilometers, aanklampen bij een andere (lange) loper. Niet te dichtbij anders kreeg ik een elleboog in mijn oog, maar zoveel mogelijk uit de wind lopen. Je moet tenslotte ook een beetje strategisch zijn. Laatste kilometer, ik wil niet meer, bocht om richting de atletiekbaan en daar is de finish. Eindtijd 1.11.22 uur. Niet verwacht alweer zo’n tijd te kunnen lopen. Dik tevreden en met een goed gevoel het nieuwe loopjaar in. 

2013 here I come…

Trainingslogboek

Hij is er weer het nieuwe trainingslogboek voor 2013. Ideaal overzicht om per training en wedstrijden je kilometers, tijd en omschrijving aan te geven. Maar ook op welke schoenen je liep. Zo kan je op een simpele manier bijhouden hoeveel kilometers je op je schoenen hebt gelopen.

Het trainingslogboek berekent automatisch de kilometers van de laatste 7 dagen maar ook per maand. Alle resultaten worden bijgewerkt in overzichtelijke grafieken.

Voor degene die het logboek nog niet kent en zit te klungelen hoe je de getrainde tijd in moet vullen; 1:30:00 is anderhalf uur hardlopen. De rest spreekt voor zich.

Het trainingslogboek is te downloaden via de onderstaande link of vanuit de linkerkolom.
http://www.gavertrimmers.be/trainingsblad.php#log