Prachtige omgeving met bos, heide en duinen. En daar moet natuurlijk in gelopen worden....
In het schema voor Luxemburg staat een 30 kilometer lange duurloop gepland. En het mooie van afstandmeten.nl is dat je ook in andere landen je routes al mooi uit kunt zoeken. Met die route in het hoofd begon ik op maandagochtend 7.30 uur aan mijn duurloop. De belt met drinken en SIS-gelletjes mee en Kronen (want je weet maar nooit). Het vakantiepark af en linksom richting het strand. Het weer, belabberd. Het was koud, harde wind en regen. In het bos een paar reetjes tegen die totaal geen aandacht voor mij hebben. Je zou toch een schrik reactie verwachten na het zien van zo'n hardlopende idioot in de vroege morgen. Nou dacht ik altijd dat je alleen in de skie gebieden een boomgrens had. Maar ook hier houdt van het ene op het andere moment de bebossing op en loop ik door een open vlakte richting de duinen. De wind vol in het gezicht en ik vraag me stilletjes af hoe het strand erbij zal liggen.
Ruzie met mijn flesjes. Ze wiebelen enorm irritant aan mijn belt en al schuivend van voren naar achteren op zoek naar de ideale stand bedenk ik me dat het misschien toch eens tijd wordt voor een Camelback voor tijdens mijn "eenzame" duurlopen. Op het strand komt de wind van zij en het ligt er prima bij. Goed beloopbaar in ieder geval. Witte schuimkoppen op de golven en ik loop als een soort strandjutter te zoeken naar....ja, waarnaar eigenlijk? Mijn enige vrienden van dit moment zijn een groepje meeuwen, die met me mee vliegen. Zwevend op de wind boven me hangen als aasgieren, wachtend tot ik er bij neer val.
Het strand af en ik kom gelijk weer in de bebouwde wereld. En dat wil zeggen, in een wereld met vakantiehuisjes. Want daar zijn er nogal wat van in Denemarken. Voor mijn gevoel is het een groot vakantiepark. Houten of stenen, prachtige of vervallen, groot of klein en huisjes waarvan je je afvraagt welke Gaudi ze in godsnaam heeft ontworpen. En daar verschijnt ook (na de reetjes en meeuwen) het eerste leven. Nog steeds ruzie met mijn flesjes....Bij de bakker in Blavand staat een lange rij te wachten tot ze aan de beurt zijn. Op mijn rug hoor ik het bekende geluid van een herinnering uit mijn telefoon. Het zal 9.00 uur zijn, Financieel overleg,...ha, not. Ik probeer de route weer voor de geest te krijgen, dorpstraat door en dan moet de weg met een grote boog weer richting het oosten gaan. Maar als ik bij de vuurtoren aan kom, houdt de weg op. Zal ik iets gemist hebben? De route toch niet goed in het hoofd? Niks weg afbuigend naar rechts. Er zit niks anders op dan terug te lopen en de route aan te passen. Ik ga nu niet gokken met alle kans dat ik te ver loop, 30 kilometer vind ik wel voldoende.
De ruzie met de flesjes wordt minder. Twee zijn leeg en doen niet meer mee met het irritante gedoe. Wederom de dorpstraat door. Ik kom een andere hardloper tegen. Een korte handgebaar en beiden vervolgen onze weg. Bij de splitsing in Blavand besluit ik linksaf te gaan. Rechtsaf is nog exact 7 kilometer en dat zou 4 tekort zijn. Geen zin om bij de eindbestemming nog 2 kilometer door te lopen en die zelfde kilometers weer terug om op de beoogde afstand te komen. Linksaf dus, hopelijk komt het wat uit.Ik bedenk me dat ik nog steeds erg makkelijk loop. Geen vermoeidheid, pijntjes of what ever. De lange lichtglooiende weg is eigenlijk een prima training voor Luxemburg. Zou dit ongeveer 2% stijging zijn? Hoe lang zal ik dit volhouden voordat ik het erg gaat voelen in mijn benen? We zullen het merken op 8 juni. De ruzie met flesjes is onderhand voorbij...ze zijn allemaal leeg. Nog een keer rechtsaf en in een rechte lijn naar het vakantiehuisje. Nog twee kilometer en de zon komt erbij. Ja hoor, nu nog.
Eenmaal bij het huisje staat de teller op exact 30 kilometer, niks heen en weer lopen om uit te komen. Deze zit in de knip en wederom besef ik hoe mooi loopsport eigenlijk is.
Leuk verhaal, heb ook al eens daar gelopen, mooi daar! Ben jij ook een spaarder van landen waar je hebt gelopen?
BeantwoordenVerwijderen