Kom maar op...

Kom maar op, kom maar op, kom maar op! Regels uit de songtekst“Vrij” van Marco Borsato en Lange Frans. Ik heb met beide heren helemaal niks. Niet met de muziek in ieder geval. Ik ken ze niet persoonlijk en kan verder geen oordeel vormen. Doe ik dus ook niet. Maar deze regels zijn nu van toepassing over hoe ik tegen de Slachtemarathon aan kijk. “Kom maar op, kom maar op, kom maar op….ik ben er klaar voor”.

De kilometers zijn gemaakt en tussen de oren zit het goed. Afgelopen zondag liepen we de laatste lange duurloop. In het schema stond 36 kilometer. De route gaf op afstandmeten 35,6 kilometer aan. Ik wist dat het Drachsterplein er uit lag en we een stukje om moesten lopen. Maar ik kwam (incl. achterblijvers “stofzuigen”) uit op 39,6 kilometer. Oeps, iets teveel dus. Maar ik liep lekker. Geen zware momenten en kon tot de laatste kilometer nog versnellen. Dan zijn die extra kilometers zo slecht nog niet. Normaal trainen we tot die 36 kilometer en is er nog dik 6 kilometer onbekend terrein voor mijn lichaam. Nu is dat naar enkele kilometers teruggebracht. Die laatste 3 moet nu toch zeker lukken….

Nu is het zaak om heel te blijven. Aanstaande zondag is Loop Leeuwarden. Nog een halve marathon en wat is dan wijs? Lekker op tempo (zeker geen PR) of maar met de rem er op ? Ik weet het nog niet. Ik heb op dit moment maar één doelstelling waar ik onderhand al weken voor train en die is op 16 juni en niet op aanstaande zondag. Maar alles voelt nu zo goed. Ik heb nog een paar dagen om er over na te denken.
De komende weken wat rustig door blijven trainen. Nog wat kilometers maken en vooral rust. Want rust is ook training. Dat tapering bevalt me wel. Nog twee keer naar de fysiotherapeute om me recht te zetten en los te maken en dan moet ik het zover zijn....

Kom maar op.....

Prestatiedrang

Hoever zijn we, nog een week of 4 en dan is het alweer zover. Slachtemarathon, en 17 weken trainingsarbeid  achter de rug. En hoe dichterbij we komen, des te meer zin krijg ik er in. Natuurlijk is dat een goed teken. De kilometers worden gemaakt en je bent alleen maar bezig met de ene doel op die ene datum. Bij elk wedstrijdje hou je je misschien toch iets in of probeer je bewust te voelen hoe de benen zijn. Wordt ik sterker? Kan ik het tempo langer volhouden? 

Afgelopen weken weer even twee wedstrijdjes gelopen. In Stiens de halve marathon. Doelstelling was om weer op het beoogde marathontempo te lopen. Dus, 11.5 kilometer per uur. Dat zou nu toch goed aan moeten voelen? Pittig windje, 14 man op sleeptouw en het voelde goed. Geen verzuurde benen en het doel om 1.49 te lopen werd op 10 seconden na gehaald. Vorige week tijdens de Bulleloop besloten om toch nog één keer op tempo te lopen. Een laatste keer voor de marathon, kijken of ik nog op snelheid kan lopen. Of ik de andere snelle lopers nog enigszins bij kon houden. Eigenlijk ging het nog wonderbaarlijk goed. Een groot deel op kop in de wind gelopen en de 17 kilometer in 1.15.10 uur. Meer dan tevreden. Zondag, prachtig weer en heerlijk 35 kilometer gelopen. 

En dan de onderrug en heup. Om de twee weken breng ik nog een bezoek aan de fysio. Eigenlijk hoeft het niet echt meer, maar ze willen er voor zorgen dat ik straks in ieder geval fluitend aan de start verschijn. Mooie doelstelling van een fysiotherapeut en ik ga daar graag in mee. Enkele weken terug had ik niet het gevoel dat ik nu alweer zover zou zijn en hoopte eigenlijk alleen maar dat ik de Slachte kon lopen. Een tijd had ik alweer uit mijn hoofd gezet. Overleven en uitlopen zou het worden. Ik kon immers niet meer alle kilometers lopen die ik juist zo graag wil lopen voor zo'n afstand. Alles gaat nu eenmaal om kilometers maken tijdens de voorbereiding. 

Nu voelt het goed, ik zit weer lekker in mijn vel. Geen pijntjes en merk dat ik weer heel makkelijk loop. En wat doe ik dan? Ik ga mezelf alweer druk opleggen. Hoe stom eigenlijk. Waar gaat het om, je loopt voor jezelf en voor niemand anders. Is het halen van de finish van een marathon al geen prestatie genoeg? Het zal de prestatiedrang zijn, het competitieve, een beetje mee kunnen doen met de snelle lopers binnen onze groep, ook zo graag die snellere tijden loop op de marathon en haal dat er maar eens uit. 

Straks na de marathon kan ik wel weer relativeren. Of ik mijn tijd heb gelopen of niet, dan komt wel weer het besef  dat het al een prestatie is om een marathon te lopen. Weer eentje bij mijn lijstje kan toevoegen. Maar nu ben ik eerst bezig met het klokje en ga er weer voor.... 

Lopen en Denemarken

Kilometers, kilometers, kilometers....daar draait het nu allemaal even om. Zoveel mogelijk lopen, zodat ik straks op 16 juni goedbeslagen en vooral verstandig aan de start sta van de Slachte. Maar die kilometers is zijn geen straf, ik mag (over het algemeen) graag lopen. Die kilometers in je eigen omgeving ken je dan zo langzamerhand wel. Elke ronde, elk pad of weg heb ik in de buurt zo onderhand wel gehad. En wat is dan mooier en leuker dan in een andere omgeving te lopen....buitenland.

En dat is nou net wat ik afgelopen week heb gedaan. Rennen in Denemarken. En een goede voorbereiding is het halve werk. Wat doe je dan: je gaat een route uitzoeken op afstandmeten. Want er stond tenslotte 30 kilometer in het schema. En om dan 15 kilometer heen en dezelfde weg weer terug te lopen, das zonde.

En het zou mooi weer worden, vlinderbroekje, hemdje en t-shirt mee in de tas. Dat zou voldoende moeten zijn.

Zaterdag richting Denemarken (aan de Oostkant net iets boven de Duitse grens), regen van onderen en van boven. Wie zei er dat de wegen in Duitsland zo goed waren? Hoe verder we bij de eindbestemming waren, des te kouder dat het werd. We eindigden op 5 graden. Twijfel, want dat was nou net niet waarop ik gerekend had. Geen lange tight en trui mee in de tas.

Terwijl de rest van de groep op zondagochtend de kilometers in Nederland zou maken, zou ik het zelfde doen zo'n 550 kilometer naar het Noord-oosten. Een zonnetje, droog en de wind was iets gaan liggen. Het kon dus toch, hemdje en het vlinderbroekje. En dan....op weg door Teletubbieland. Zo noemen mijn kinderen de omgeving. Heuvelachtig, groen en het enige wat ontbreekt zijn die vreselijke poppen en een stofzuiger (sorry kids, Tinky Winky bestaat niet). 

En of het heuvelachtig is,...er is geen 100 meter vlak. Toch liep ik lekker en in mijn hoofd zat de route die ik thuis al had uitgezocht. En ik genoot, ik genoot van de omgeving, het weer, van mijn benen en onderrug die mee wouden werken. "I feel good", zong James Brown ooit. Door de heuvels vol geel gekleurd Koolzaad en de oude dorpjes met boerderijtjes van 1700 en wat ouder. "AE Sprøjthuys" (de brandweer Kazerne van 200 jaar terug. Prachtig! Foto maken en weer door.

Al met al kwam ik uit op 31 kilometer, maar door de heuvels. Zou dit qua intensiviteit gelijk zijn aan 33/34 kilometer? I don't mind.....deze mooie kilometers zitten in de pocket. Wat is lopen toch mooi....