We zijn alweer 5 weken onderweg in de voorbereiding voor de Slachte Marathon. En het gaat en voelt goed. Geen pijntjes of vermoeidheid. Belangrijk, ik ben weer mega gemotiveerd. Loop dinsdag- en donderdagavond met de loopgroep, woensdagavond mijn Yasso 800 trainingen, op zondag de clinics (lange duurlopen) en af en toe op zaterdag een kleine ronde of wedstrijd . Het beheerst mijn leven niet (ik heb tenslotte ook nog een gezin), maar ben er wel mee bezig. Maar ik probeer weer genoeg te drinken, eet weer meer fruit en neem mijn rust. De clinics kosten natuurlijk ook de nodige tijd en energie. Routes uitzetten, verzorgingsposten regelen, verslagen schrijven, enz. Maar mensen die me goed kennen weten hoe ik er mee om ga, hoe ik er in sta en hoe leuk ik het vind om te doen.
Doelstelling is natuurlijk om op 16 juni de hele groep met een mooie tijd over die finish te krijgen. En natuurlijk vooral dat de voorbereiding op een gezellige, leuke maar ook serieuze manier gebeurt. We hebben allemaal ons doel. De meeste lopers van "mijn" groep hebben allemaal al minimaal 1 marathon gelopen. En allemaal hopen we straks sneller te zijn dan de vorige editie(s). Maar op de site van de loopgroep staat niet voor niks, gezelligste loopgroep van Leeuwarden. De lange duurlopen moeten een feestje zijn. Iets om wekelijks naar uit te kijken en het moet geen straf zijn om weer die kilometers weg te trappen.
We gaan nu de goede kant ook weer op met het weer. De korte broeken liggen weer bovenop in de kast. De klok is weer een uur vooruit en 's avonds lopen we ook weer in het licht. De stap om nu naar buiten te gaan om een blok te lopen wordt alleen maar makkelijker. Maar we hebben nog een aantal weken voor de boeg. We gaan het tweede blok in naar de 30 kilometer en heel eerlijk...dan wordt het wat mij betreft alleen maar leuker. Het besef dat je op een zondagochtend een tocht aan het hardlopen bent, waar andere mensen nog niet eens over na denken om het te gaan fietsen.
Al met al, ik heb het naar mijn zin en geniet van iedere meter die ik loop. Dit gevoel moet ik vasthouden en voor ik het weet staan we aan de startstreep halverwege juni. Voor het doel waar we dan 17 weken intensief mee bezig zijn geweest.
maandag, maart 26, 2012
maandag, maart 19, 2012
Bonifatiusloop Dokkum 2012
En toen waren we alweer 4 weken op weg richting de Slachte marathon. Deze marathon leeft enorm binnen de loopgroep, maar wat wil je als op zondagochtend zo’n 70 lopers klaar staan voor de lange duurlopen. Een grote groep loopt de marathon voor het eerst en voor hen is het extra spannend. Voor mij is het onderhand wel een beetje gesneden koek. Ik weet hoe het voelt, wat er op me af komt en waar ik op moet letten. En dan nog, geen enkele marathon is het zelfde en elke marathon heeft z’n eigen verhaal. Je kan de ene keer nog zo goed lopen, de volgende keer loop je als een krant en vraag je je af waar je in godsnaam mee bezig bent. Deze afstand is niet te vergelijken met alle andere. Maar daarom is hij waarschijnlijk ook zo mooi. Ik weet dat ik geen echte marathonloper ben en meer uit de voeten kan op de kortere afstanden. Maar ja,…het gevoel als je straks over de finish komt….
Afgelopen zaterdag stond de halve marathon in Dokkum (Bonifatiusloop) in het schema. De doelstelling was om deze wedstrijd op marathon tempo te gaan lopen. We zitten in een rustweek van de voorbereiding op een marathon en voor mij een reden om niet volle bak te gaan lopen. Voelen hoe het marathontempo is tijdens een langere afstand. En hopelijk is dat op 16 juni rond de 11,5 kilometer per uur. In Dokkum werd het lopen met behoorlijk de rem er op en geen 13,5 gemiddeld per uur wat ik normaal gesproken op deze afstand loop.
Maar het was prima te doen. Gefocust op het klokje om mijn arm zoeken naar het ritme en dan proberen in die cadans te komen en blijven. Na enkele kilometers riep nog een loper naast ons “we zitten op een eindtijd van 1.45 uur”. Prachtig voor je, wij zien wel waar we op uit komen. Een hele andere benadering van een wedstrijd. Normaal gaat bij mij ook een knop om en is het blik op oneindig en zo snel mogelijk naar die eindstreep. Nu op "halve kracht" en rustig kilometers maken.
Met z'n zessen van de loopgroep liepen we zaterdag de meters in en om Dokkum. Een wedstrijd die ik nog nooit gelopen had. Een mooie wedstrijd en erg goed georganiseerd. Op elke afslag of verkeersovergang stonden mensen van de organisatie of zelfs politie. We hebben heerlijk gelopen op het beoogde marathontempo. Al bleek na enkele kilometers dat er toch 2 lopers van de groep om ons heen een PR konden lopen. Doelstelling iets aanpassen en wat is het dan mooi als het lukt. Dat je iemand kan helpen met het behalen van een nieuwe snelste tijd. Andre, vijf minuten er af. Dat geeft net zoveel voldoening als wanneer je zelf een top tijd loopt.
Al met al zaterdag met een gemiddelde van 11,7 behoorlijk aan de doelstelling gehouden. Het voelde goed en hopelijk lukt dit tempo (of even iets langzamer) op 16 juni tot aan de finish in Oosterbierum.
Afgelopen zaterdag stond de halve marathon in Dokkum (Bonifatiusloop) in het schema. De doelstelling was om deze wedstrijd op marathon tempo te gaan lopen. We zitten in een rustweek van de voorbereiding op een marathon en voor mij een reden om niet volle bak te gaan lopen. Voelen hoe het marathontempo is tijdens een langere afstand. En hopelijk is dat op 16 juni rond de 11,5 kilometer per uur. In Dokkum werd het lopen met behoorlijk de rem er op en geen 13,5 gemiddeld per uur wat ik normaal gesproken op deze afstand loop. Maar het was prima te doen. Gefocust op het klokje om mijn arm zoeken naar het ritme en dan proberen in die cadans te komen en blijven. Na enkele kilometers riep nog een loper naast ons “we zitten op een eindtijd van 1.45 uur”. Prachtig voor je, wij zien wel waar we op uit komen. Een hele andere benadering van een wedstrijd. Normaal gaat bij mij ook een knop om en is het blik op oneindig en zo snel mogelijk naar die eindstreep. Nu op "halve kracht" en rustig kilometers maken.
Met z'n zessen van de loopgroep liepen we zaterdag de meters in en om Dokkum. Een wedstrijd die ik nog nooit gelopen had. Een mooie wedstrijd en erg goed georganiseerd. Op elke afslag of verkeersovergang stonden mensen van de organisatie of zelfs politie. We hebben heerlijk gelopen op het beoogde marathontempo. Al bleek na enkele kilometers dat er toch 2 lopers van de groep om ons heen een PR konden lopen. Doelstelling iets aanpassen en wat is het dan mooi als het lukt. Dat je iemand kan helpen met het behalen van een nieuwe snelste tijd. Andre, vijf minuten er af. Dat geeft net zoveel voldoening als wanneer je zelf een top tijd loopt.
Al met al zaterdag met een gemiddelde van 11,7 behoorlijk aan de doelstelling gehouden. Het voelde goed en hopelijk lukt dit tempo (of even iets langzamer) op 16 juni tot aan de finish in Oosterbierum.
maandag, maart 05, 2012
Asics Kayano
Nieuwe loopschoenen. Ik weet nog dat ik er vorig jaar ook over schreef. En nu was ik alweer aan een nieuw paar toe. De teen kwam er doorheen en de binnenkant van de hak was zo goed als los. Oke, iets meer erop gelopen dan die 1.300 tot 1.500 kilometer, die eigenlijk voor een paar loopschoenen staan. Ik wist dat ik nieuwe moest kopen, maar omdat ik door de week geregeld afwissel met schoenen en er geen hele lange duurlopen meer op liep dacht ik dat het nog wel even kon. Maar afgelopen weekend liep ik alleen door een mistige, kleine wereld. Niet veel om om je heen om naar te kijken en hoorde alleen het neerkomen van de schoenen. Het leek of ik op zwemvliezen liep…het geluid van het neerkomen viel me gewoon op. Echt tijd voor nieuwe dus.
Vorig jaar betrof het toen de blauw/gele Asics Kayano 17 met eindelijk, voor Asics, een revolutionaire kleurstelling. Tenminste, in mijn ogen ten opzichte van de Nike en Saucony schoenen. Deze lopen wat mij betreft toch vooruit in de modieuze kleurstellingen. Maar toen ik er vol enthousiasme mee thuis kwam, was de eerste reactie; “En wat als je een rood shirtje aandoet, dat is toch geen porem…”, aldus mijn dochter.
Maar goed, ik heb nu wederom de nieuwe Kayano gekocht. Niet omdat de schoen de “Best Update Award” toegekend heeft gekregen door het toonaangevende runningmagazine Runner’s World. Niet vanwege alle mooie termen als Dynamic DuoMax Support-system (dual density-middenzool voor een vlottere en meer comfortabele loopervaring), de Guidance Line (voor efficiëntere voetafwikkeling), de samenwerking tussen de Personal Heel fit en de nieuwe Clutch counter (om de hiel een verbazingwekkend comfortable pasvorm te bieden), niet vanwege het Biomorphic Fit-systeem en de soepele 55-hardheid-toplaag, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar gewoon, omdat hij al jaren lekker zit en loopt. Ik probeer wel eens wat anders, maar val altijd terug op deze schoen. Ik voel me gewoon thuis in deze schoen.
In 2004 liep ik mijn eerste marathon op mijn eerste Kayano's. Nu 8 jaar en even zoveel marathons verder loop ik nog steeds op het zelfde type schoen en in juni weer dezelfde marathon als in 2004 (de Slache Marathon). Elk jaar heeft de Kayano zijn eigen kleurstelling. Is het dan toeval dat Kayano 10 (van 2004) dezelfde kleur had als de Kayano 18 van 2012....Oranje....?
 |
| Kayano 10 (2004) |
Vorig jaar betrof het toen de blauw/gele Asics Kayano 17 met eindelijk, voor Asics, een revolutionaire kleurstelling. Tenminste, in mijn ogen ten opzichte van de Nike en Saucony schoenen. Deze lopen wat mij betreft toch vooruit in de modieuze kleurstellingen. Maar toen ik er vol enthousiasme mee thuis kwam, was de eerste reactie; “En wat als je een rood shirtje aandoet, dat is toch geen porem…”, aldus mijn dochter.
 |
| Kayano 18 (2012) |
In 2004 liep ik mijn eerste marathon op mijn eerste Kayano's. Nu 8 jaar en even zoveel marathons verder loop ik nog steeds op het zelfde type schoen en in juni weer dezelfde marathon als in 2004 (de Slache Marathon). Elk jaar heeft de Kayano zijn eigen kleurstelling. Is het dan toeval dat Kayano 10 (van 2004) dezelfde kleur had als de Kayano 18 van 2012....Oranje....?
Abonneren op:
Posts (Atom)