Op naar de marathon van Keulen

Het zit er nagenoeg op. Tenminste de voorbereiding voor de marathon van Keulen. Dinsdag nog een keer rustig lopen met de loopgroep en op donderdag nog een stukje voor mezelf. Dan is het klaar en moet het zondag gebeuren. Het wordt mijn 8e marathon, waarvan 7 altijd wel met een blessure in de voorbereiding. Afspraken maken met de fysiotherapeut, oefeningen doen en soms gefrustreerd rust moet houden. Waardoor je altijd gedwongen enkele weken en daardoor loopkilometers moet missen. Dit keer heb ik alle trainingen kunnen lopen. Zelfs in Zuid-Frankrijk mijn kilometers kunnen maken.

Maar wat kan of moet ik aanstaande zondag dan verwachten? Ik moet proberen om niks te verwachten, ik moet lekker lopen, genieten van wat ik kan en doe. Natuurlijk heb ik een tijd in mijn hoofd, natuurlijk ga ik daar op weg, natuurlijk weet ik dat ik daar niet teveel aan moet denken en mezelf geen druk op moet leggen, natuurlijk zal ik ergens teleurgesteld zijn als het achteraf toch niet lukt of gaat zoals ik gehoopt had. Ik moet vooral gaan genieten. Of je er nu 2, 3, 4 of 5 uren over doet. Het blijft voor iedereen een prestatie en zal ik wat er ook gebeurt, na de finish weer trots op mezelf zijn dat ik mijn 8e marathon heb gelopen...

Op naar de marathon van Keulen...

The spirit of the marathon

Wat een prachtig filmpje. Bijna 7 minuten waar alles in zit. De beelden, de muziek, de emotie. Dit een marathon, dit is waar ik het voor doe, wat het zo bijzonder maakt en waar ik mezelf in herken.

Nog anderhalve week.

Dam tot Damloop

Tja, wat moet ik nog zeggen. Het gaat nog steeds voorspoedig. Mijn kuitjes werken mee en ik voel me goed en sterk. Na maanden voorbereiding is het bijna zover. Nu nog twee weken en gaan we met een bus vol loopgroepers naar Keulen voor de marathon (voor mij in ieder geval) of andere afstanden.

Afgelopen zondag, om alvast in de stemming te komen, met een bus naar Zaandam voor de Dam tot Damloop. Een festijn waar zo'n 40.000 lopers aan mee doen. Gelukkig starten deze niet allemaal tegelijk, maar (gezellig) druk was het wel. Even voor de start om 13.30 uur kwam de regen nog met bakken naar beneden, maar tijdens het lopen was het droog. Het was zelfs heerlijk loopweer.

Doel van de dag was te genieten van alles om me heen en kilometers maken. Froukje en ik hadden besloten om samen te lopen en proberen rond de 10 kilometer per uur aan te houden. Proberen, want het is lastig met zoveel mensen om je heen waardoor je al snel mee gaat in de stroom. Het tempo was daarom al vanaf het begin net boven de 10 K p/uur, maar het voelde bij beiden goed. En wat een feest onderweg. Al die versierde tuinen, flessen wijn op tafel (jummie) en je liep van muziek naar muziek. Een en al gezelligheid.
Halverwege ging het tempo omhoog richting de 11,5 K p/uur en de laatste kilometers zelfs boven de 12K p/uur. Hoezo Negative split. Eindtijd 1:28 uur hoog en dat terwijl de gehoopte eindtijd voor Froukje rond de 1:36 uur was. Geweldig gelopen dus. Het gemiddelde tempo lag rond mijn beoogde marathontempo op 2 oktober. Een prima training dus.

Hopelijk voelt het over twee weken net zo aan en lukt het mij om dit zelfde tempo die 42 kilometer vol te houden. Het positieve gevoel is er. Nu nog twee weken rustig door lopen en herstellen van de afgelopen maanden training.

Laatste lange duurloop voor Keulen

De langste duurloop zit er op. Afgelopen zondag 36,6 kilometer gelopen en hoe. Ik zag er best tegen op. Zal mijn kuit het houden? Conditioneel zat ik niet over in. Dit zat wel goed. De laatste tijd goed door kunnen trainen en zelfs in Zuid Frankrijk heb ik gewoon mijn kilometers kunnen maken. Aan mijn voorbereiding kan het dus dit jaar niet liggen. Maar die kuit. Ik vind het lastig om het uit het hoofd te zetten. Je kan gedachten niet zomaar uitschakelen. Dus...onderweg maar veel kletsen met iedereen, dan ben je er toch minder mee bezig.

Maar zondag ging het goed. Bij andere duurlopen kon hij er nog wel eens zijn. Dat zeurende gevoel. Maar nu bleef het weg. Totaal niet aanwezig geweest en dat geeft vertrouwen. Ik kon aan het eind zelfs nog versnellen en was niet kapot toen we aan kwamen. Het zou toch wat zijn als ik me straks in Keulen op die afstand nog net zo voel....Nu nog twee weekjes rustig door lopen. Geen versnellingen meer met explosieve afzetten. Geen risico's. Rustig door lopen, meer hoef ik niet meer te doen.

Ik ben er klaar voor en heb er zin in. Op naar de marathon van Keulen.

Herzog Compressiekousen

Geert Jan zei wel eens: "veel van de pijntjes zit tussen de oren". Ergens geloof ik dat ook wel. Zeker zo vlak voor het einde van de voorbereiding van een marathon let je meer op je benen dan normaal. Voel ik wat, begint die spier nu weer op te spelen? Je begeeft je immers richting die grens van je lichaam en overbelasting ligt dan op de loer. Zoals ik al vaker heb beschreven blijven mijn kuiten mijn zwakke plek. En dan eigenlijk ook alleen maar de linker. Rechts loopt lekker mee met de rest van mijn lichaam en protesteert niet als ik even wat verder loop.  Links denkt daar af en toe heel anders over.

Maar dit pijntje zit niet tussen mijn oren. Waarom voelt een fysiotherapeut anders exact waar hij moet zitten en legt hij letterlijk de vinger op de zere plek? Mijn kuit schiet af en toe in de verkramping. En een nadeel als je eenmaal met een blessure rond loopt is, dat je het gevoel hebt de achterstand in te moeten halen en hierdoor wellicht weer te snel of te veel gaat trainen. Je moet immers kilometers maken en vooral die laatste weken zijn voor je gevoel zo belangrijk. En juist die linkerkuit verlangt af en toe naar rust.

Vorig jaar heb ik in de voorbereiding van de marathon van Amsterdam compressiekousen aangeschaft. Nee, niet omdat ze zo mooi zijn. Maar de compressie in de kousen met voet stimuleert de doorbloeding en geeft extra stabiliteit aan spierweefsel en pezen in de onderbenen. Spiercellen krijgen zo meer energie in de vorm van zuurstof. Afvalstoffen worden op hun beurt sneller afgevoerd. Daarnaast geeft de compressie stabiliteit aan de zware kuitspier. "Schudden" van de kuiten neemt sterk af.

Fabeltje? Zit dit tussen mijn oren? Ze hebben me vorig jaar in ieder geval weer op weg  geholpen. Ik liep toen met een behoorlijke kuitblessure. Mede op aanraden van andere lopers en de fysiotherapeut heb ik ze maar aangeschaft. Onder het motto....baat het niet, dan schaadt het niet.

Afgelopen zaterdag heb ik bij Rene de nieuwe Herzog Compressiekousen gekocht. Het nieuwe model is bij de tenen en hak aanzienlijk steviger geworden. Nu moet mijn kuit het nog een paar weken volhouden. Aan de kousen ligt het niet....het blijft spannend tot de laatste dag, maar het gaat goed komen.