Bietensap

Nog twee weken. En geen twee weken doorzetten maar nog twee weken genieten. Want zo voelt deze hele voorbereiding voor mijn 11e marathon. Niks vermoeidheid, pijntjes (al was de start even anders) of demotivatie. It feels good en juist dat geeft vleugels. Nog twee weken dus en daarin nog één wedstrijd. Loop Leeuwarden, maar.....met de rem er op. Nog twee weken op mezelf passen, rust en mezelf niet voorbij lopen. Nog twee weken....bietensap.

Net als onderhand vele andere lopers zit ook ik aan de bietensap. Na drie weken testen of er geen bijverschijnselen komen,  twee weken rust (even geen bietensap) gehad. Rust, niet omdat het moet maar het is niet mijn hobby. Vooraf al genoeg geluiden dat je eraan moet wennen. De aardse geur en smaak. Op het moment dat je de fles opentrekt komt het je al tegemoet. Je moet er aan wennen dus. Dan verwacht ik een soort Paradontax (tandpaste voor de niet kenners). Ook aan die smaak moet je wennen. Nu wil ik niks anders meer. Ik ken mensen die vinden het heerlijk, die bietensap. Ik moet er aan wennen dus, aan die aardse geur en smaak. Maar dat lukt niet echt. Onlangs hoorde ik dat je eigelijk de bietensap ook nog door je mond rond moet laten gaan voor het doorslikken. No way, dat lukt me niet. In drie slokken, iedere dag een glas is voor mij voldoende.

En waarom ik het dan drink? Omdat het een nieuwe mogelijkheid is om goed en sterk door die marathon heen te komen. De stof waar het in bietensap allemaal omdraait is nitraat. Na het innemen zetten bacteriën dit om in nitriet. Vervolgens zet het lichaam de nitriet weer om in stikstofmonoxide. Zo zorgt stikstofmonoxide voor een verwijding van de bloedvaten en hierdoor verbetert de doorbloeding van de spieren waardoor het zuurstofaanbod toeneemt. En zo zou stikstofmonoxide er voor zorgen dat de energiecentrales efficienter gaan werken. De inname van bietensap zou prestatieverhogend zijn voor duursporters. Kortom.....een natuurlijke doping dus. Er zijn voldoende studies met een positief resultaat waardoor ik denk...baat het niet, dan het schaadt niet. Al zou het placebo werkend zijn. Ik ga er voor.

Twee weken terug liep ik op woensdagavond de Twirreloop. De afstand 14,4km. Twee jaar terug liep ik 1.01.50. Een tijd waarvan ik nu niet had verwacht deze weer te kunnen lopen. Na het startschot niet meer op mijn klokje gekeken, maar gewoon lopen en kijken waar het schip standt. Het voelde goed en kon op tempo doorlopen tot over de finish. Niks helemaal kapot over de finish. Tijd 59.59. Net binnen het uur. Was het die bietensap? Of komt het puur alleen door die vele kilometers die ik nu maak en/of het trainen van de romp, buik en rug in de sportschool.

Wat ik wel weet, is dat dit weekend de fles bietensap opengaat voor de laatste twee weken. Ik zal er aan moeten wennen...

Ps. wil het zelf ook proberen. Test het eerst ruim voor een wedstrijd. Bietensap kan maag en darmklachten veroorzaken en bij een lage bloeddruk (mannen lager dan 110 en vrouwen lager dan 100) kan het mogelijk lijden tot flauwvallen!

Duurloopje in Denemarken

Het is weer mei vakantie en net als vorig jaar vieren we dit in Denemarken. Nu niet aan de oost kust van Jutland maar nu aan de andere kant. Blavand Ho, een plaatsje aan de zuid-west kust. Ik vergelijk het maar als een mengeling van het toeristische van Julianadorp en de natuur van Schiermonnikoog.
Prachtige omgeving met bos, heide en duinen. En daar moet natuurlijk in gelopen worden....

In het schema voor Luxemburg staat een 30 kilometer lange duurloop gepland. En het mooie van afstandmeten.nl is dat je ook in andere landen je routes al mooi uit kunt zoeken. Met die route in het hoofd begon ik op maandagochtend 7.30 uur aan mijn duurloop. De belt met drinken en SIS-gelletjes mee en Kronen (want je weet maar nooit). Het vakantiepark af en linksom richting het strand. Het weer, belabberd. Het was koud, harde wind en regen. In het bos een paar reetjes tegen die totaal geen aandacht voor mij hebben. Je zou toch een schrik reactie verwachten na het zien van zo'n hardlopende idioot in de vroege morgen. Nou dacht ik altijd dat je alleen in de skie gebieden een boomgrens had. Maar ook hier houdt van het ene op het andere moment de bebossing op en loop ik door een open vlakte richting de duinen. De wind vol in het gezicht en ik vraag me stilletjes af hoe het strand erbij zal liggen.

Ruzie met mijn flesjes. Ze wiebelen enorm irritant  aan mijn belt en al schuivend van voren naar achteren  op zoek naar de ideale stand bedenk ik me dat het misschien toch eens tijd wordt voor een Camelback voor tijdens mijn "eenzame" duurlopen. Op het strand komt de wind van zij en het ligt er prima bij. Goed beloopbaar in ieder geval. Witte schuimkoppen op de golven en ik loop als een soort strandjutter te zoeken naar....ja, waarnaar eigenlijk? Mijn enige vrienden van dit moment zijn een groepje meeuwen, die met me mee vliegen. Zwevend op de wind boven me hangen als aasgieren, wachtend tot ik er bij neer val.

Het strand af en ik kom gelijk weer in de bebouwde wereld. En dat wil zeggen, in een wereld met vakantiehuisjes. Want daar zijn er nogal wat van in Denemarken. Voor mijn gevoel is het een groot vakantiepark. Houten of stenen, prachtige of vervallen, groot of klein en huisjes waarvan je je afvraagt welke Gaudi ze in godsnaam heeft ontworpen. En daar verschijnt ook (na de reetjes en meeuwen) het eerste leven. Nog steeds ruzie met mijn flesjes....Bij de bakker in Blavand staat een lange rij te wachten tot ze aan de beurt zijn. Op mijn rug hoor ik het bekende geluid van een herinnering uit mijn telefoon. Het zal 9.00 uur zijn, Financieel overleg,...ha, not. Ik probeer de route weer voor de geest te krijgen, dorpstraat door en dan moet de weg met een grote boog weer richting het oosten gaan. Maar als ik bij de vuurtoren aan kom, houdt de weg op. Zal ik iets gemist hebben? De route toch niet goed in het hoofd? Niks weg afbuigend naar rechts. Er zit niks anders op dan terug te lopen en de route aan te passen. Ik ga nu niet gokken met alle kans dat ik te ver loop, 30 kilometer vind ik wel voldoende.

De ruzie met de flesjes wordt minder. Twee zijn leeg en doen niet meer mee met het irritante gedoe. Wederom de dorpstraat door. Ik kom een andere hardloper tegen. Een korte handgebaar en beiden vervolgen onze weg. Bij de splitsing in Blavand besluit ik linksaf te gaan. Rechtsaf is nog exact 7 kilometer en dat zou 4 tekort zijn. Geen zin om bij de eindbestemming nog 2 kilometer door te lopen en die zelfde kilometers weer terug om op de beoogde afstand te komen. Linksaf dus, hopelijk komt het wat uit.

Ik bedenk me dat ik nog steeds erg makkelijk loop. Geen vermoeidheid, pijntjes of what ever. De lange lichtglooiende weg is eigenlijk een prima training voor Luxemburg. Zou dit ongeveer 2% stijging zijn? Hoe lang zal ik dit volhouden voordat ik het erg gaat voelen in mijn benen? We zullen het merken op 8 juni. De ruzie met flesjes is onderhand voorbij...ze zijn allemaal leeg. Nog een keer rechtsaf en in een rechte lijn naar het vakantiehuisje. Nog twee kilometer en de zon komt erbij. Ja hoor, nu nog.

Eenmaal bij het huisje staat de teller op exact 30 kilometer, niks heen en weer lopen om uit te komen. Deze zit in de knip en wederom besef ik hoe mooi loopsport eigenlijk is.