Lopen door het moerasgebied "de Houtwiel"

Wat binne we mooi fut. Een spreuk die nog wel eens wordt geroepen tijdens een training van de loopgroep. Mooi fut was ik afgelopen zondag. Simon (mijn zoontje) heeft eens in de zoveel maanden een soort tennis clinic in Veenwouden van Tennis Team het Noorden. Vroeg opstaan want om 9.00 uur moest hij al op de baan staan. In die tijd loop ik dan vaak een blok in de omgeving. Weer eens wat anders dan de geijkte blokjes bij jezelf in de buurt. En je kan hier echt mooi lopen….

Gefotografeerd met mijn mobiele telefoon

Tussen Veenwouden en Broeksterwoude ligt een uitgestrekte moerasgebied. Hier werd vroeger turf gewonnen. Nu vindt je uitgestrekte rietvelden en brede sloten. Linksaf vanaf tenniscentrum Sanjes en na zo’n 200 meter over de grote weg begint al de mooie omgeving door dit prachtige gebied. Het was nog wat mistig en op sommige stukken nog behoorlijk glad. Voorzichtig lopen en af en toe door de berm om niet uit te glijden. Op het water een dun laagje ijs, zodat het leek of er een spiegel op lag. Het riet nog wit van de bevroren mist. Bladstil en alleen ik op het schelpenpad. Dit is lopen zoals lopen bedoelt is. Alleen het geluid van mijn hardloopschoenen op de schelpen. Net zo’n bewust geluid als van de ijzers van je schaatsen op natuurijs of de ski’s in de sneeuw. De stilte om je heen en alleen dat geluid. Echt genieten, zeker nu ook langzaam het zonnetje er door probeert te komen. Heerlijk, je voelt gelijk de warmte en de muts kan af. Ik heb wel iets met een zonnetje…

Ik heb nu eens niet de route gelopen die ik onderhand ken. Net als tijdens de vakanties in het buitenland een gok nemen en kijken waar je belandt. Je komt dan vaak op plaatsen waar de gemiddelde Nederlander/toerist niet komt. En zolang je maar in het snotje houdt waar je ongeveer vandaan komt, is er niks aan de hand. Ook nu lukte het weer om een mooie ronde van zo’n 14 kilometer te maken. Onthouden voor de volgende clinics van Simon.  In de tennishal lekker douchen en weer een heerlijke loopochtend achter de rug.

Deze week even wat minder gelopen dan de afgelopen weken. Dinsdag kon ik niet lopen i.v.m. het werk van Alexandra. Maar donderdag weer een rustige duurloop gedaan met de loopgroep van 14 kilometer. Het gevoel is weer helemaal terug. Niks geen dip meer, niks routes inkorten omdat je even gewoon geen zin hebt om te lopen….ik heb er weer plezier in en geniet van mijn sport….op naar Apeldoorn op 6 februari…en daar kijk ik naar uit.

Wheel of Energy

Op 3 december vorig jaar overleed mijn schoonmoeder aan de ziekte Kahler. De ziekte Kahler is een kwaaraardige aandoending die begint in plasmacellen in het beenmerg (een soort bloedkanker). De negatieve verhalen en grappen over schoonmoeders ken ik niet. Ik kon altijd het altijd erg goed vinden mijn met mijn schoonmoeder. Het was een sportvrouw in hart en nieren en konden hier tijden over praten. Zelf altijd gebadmintond, getennist en geschaatst. Altijd geïnteresseerd in mijn lopen. Na menige wedstrijd en vooral de marathons, altijd een smsje dat ik goed en een mooie tijd had gelopen. Deze momenten zal ik moeten en gaan missen.

Richard Bottram verloor in 2005 zijn vriendin Elise aan kanker. Hij verkocht zijn bedrijf en is zich daarna fulltime (onbetaald) gaan inzetten in de strijd tegen kanker. Het bracht hem uiteindelijk in het oprichten van de stichting Marathon 365. De organisatie zet zich in in voor een wereld waarin kanker niet langer een levensbedreiging zal vormen.Er zijn tallloze initiatieven en organisaties die zich inzetten voor de strijd tegen kanker. Marathon365 organiseert aanvullende evenementen die met name gericht zijn op bewustwording en het bevorderen van de kwaliteit van leven van mensen met kanker en hun naasten.Zo liep Richard onder het motto "Run Against Cancer" in 2006 en 2007 gedurende een jaar bijna dagelijks een marathon.

Op dit moment is hij begonnen met een nieuw project. Op schiphol staat een groot loopwiel (soort hamsterrad). Het is een loopwiel met een echte atletiekondergrond (tartan)en een diameter van bijna 7 meter met een breedt van bijna 3 meter. Dit maakt het mogelijk om 3 lopers tegelijk te laten (hard)lopen. Wheel of Energy gaat 365 dagen lang draaien op de mooie en drukbezochte plek. Wheel of Energy wil bijdragen aan een wereld waarin de ziekte kanker niet lager levensbedreigend en is gebasseerd op bewustwording, inlevingskracht en hoop voor mensen met kanker en hun naasten. Daarnaast wil Wheel of Energy positieve energie geven. Door het tekenen van de World Cancer Declaration op de site www.wheelofenery.org wordt er wellicht op korte termijn meer internationale, politieke aandacht geschonken aan deze ziekte. Deze wereldwijde bundeling van energie moet leiden tot internationale welzijnsverbetering voor mensen die geraakt zijn door kanker.

Wheel Of Energy365’ wordt 365 dagen lang, dag en nacht  – tot  9 oktober 2011 om 12.00 uur - in estafettevorm in beweging gehouden door lopers uit Nederland en de rest van de wereld. Richard Bottram loopt nu dagelijks weer een marathon in het rad. Een bijzondere prestatie.
Ik zelf (en vooral ook mijn lichaam) vind 1 marathon per jaar meer dan voldoende. Ik heb dan ook ontzettend veel respect en bewondering voor zijn inzet, doelstelling en prestatie. En ik hoop dat deze ziekte in de toekomst een halt kan worden toegeroepen en mensen langer mogen genieten van hun familieleden, vrienden, kennissen en….schoonmoeder!

Voor meer informatie en het tekenen van de World Cancer Declaration kijk op www.wheelofenery.org.

Actieve en passieve sportweek

Weer een mooie sportweek. Actief en nu ook passief. Actief ging het aan het eind van de week wat minder, maar wie weet had dat wel met het passieve te maken.

Dinsdag intervaltraining. Geert Jan was er niet en Rene nam het van hem over.  De training vond plaats in de schaduw van de Oldehove. Tenminste als deze had geschenen. Nu stond de toren in de schijnwerpers. Eigenlijk een mooie locatie voor een training. Als de Oldehove in Pisa had gestaan was hij al door de halve wereld vastgelegdt op de gevoelige plaat. Nu liepen wij hier onze rondjes. Niet meteen mijn type training. Snelle stukken van maximaal 50 meter, korte bochtjes en steeds weer opnieuw aanzetten. Geef mij maar wat langere stukken van 200 tot 1 kilometer. Dat ligt mij meer. Maar toch wel lekker gelopen.

Donderdag een lange duurloop van 14,5 kilometer met de groep. Het tempo zat er goed op en ik heb het idee dat we de halve stad hebben gezien. Roelof en ik liepen af en toe wat achteraan te bungelen en dan moet je er goed aan trekken om er bij te blijven. Je kan dan beter wat in het midden lopen. Volgens Jan Hooghiemstra kwam dit door het Jojo effect....wie heeft daar nu ook alweer meer last van?  Maar wederom met een voldaan gevoel naar huis.

Zaterdag de passieve dag. Naar de wereldkampioenschappen sprint in Thialf. Dit vind ik echt een geweldig evenement. De snelheid waarmee deze mannen en vrouwen door de bochten gaan is prachtig om te zien. Dit komt op tv toch minder spectaculair over. Maar wil je echt het schaatsen zien en volgen, moet je het toch op tv zien. Jaarlijks gaan we hier met een grote groep heen. Altijd gezellig en iedereen natuurlijk in het oranje. Blijft een mooie sport kleur. De blaaskapel in de pauzes en een biertje in de hand. Een groot feest en nooit ellende. Waarom kan dat nou niet bij het voetbal? Een broodje hamburger tussendoor en je kan er weer tegen. Helaas heeft zo'n dag ook weer effect op het actieve deel van de week. Over 2 weken lopen we weer in Apeldoorn en ik wou op zondag nog wel zo'n 15 kilometer lopen. Nog maar net onderweg kwam ik Hans Breuker tegen. Hij had al 22 kilometer gelopen en moest nog ongeveer 4. Hij had het zwaar. Op dat moment ging het met mij nog prima. Maar na "al" 9 kilometer begon het bij mij ook anders te voelen. Even rustig aan, momentje...en weer verder voor de laatste kilometers. Al met al kwam ik op vermoeide benen op 17 kilometer. Blij dat ik toch weer gegaan ben.

Afgelopen week toch weer mijn kilometers gemaakt en voelde het niet altijd even lekker. Nou is het ook een utopie om dat te verwachten. Altijd maar lekker lopen is voor niemand weg gelegd.....

Winterloop in Makkum

Enerverende week….tijdens een looptraining heeft een Aebe Pronk (een van onze loopgroep
leden) een hartaanval gekregen en heeft het helaas niet gered. Een schok voor iedereen
binnen de loopgroep. Ik persoonlijk heb hem niet gekend. Wellicht wel eens gezien, maar
nooit gesproken. Maar met zijn zoon Erik heb wel de nodige kilometers afgelegd. Soms lees
of hoor je wel eens over zulke trieste gebeurtenissen, maar dan is het toch ver van je bed.
Nu komt het in eens wel dichtbij.

Maar voor mij zelf was het weer een positieve en motiverende loopweek. Dinsdag intervaltraining en na anderhalf jaar was mijn lieve loopmaatje Froukje ook weer terug in onze groep. Het tempo zal eerst nog even wennen zijn voor haar, maar dat komt wel weer. Letterlijk, stap voor stap. Ik zelf liep weer prima. De snelheid zit er weer in en kon vooraan goed mee komen. Donderdag was er geen training van de loopgroep i.v.m. de condoleance van Aebe, maar toch 15 kilometer gelopen.

Zaterdag… mijn eerste wedstrijd van 2011. De 25e winterloop in Makkum. Een mooie
wedstrijd over parcours van 10,3 kilometer door de haven, stukje natuurgebied en het
strand. Voor zo’n dorpje toch ongeveer 500 lopers. 11.00 uur, de start. Geen startschot, maar gewoon iemand die roept dat we mogen gaan en alles komt in beweging. Het fietspad is smal voor zoveel lopers en hierdoor lastig om je pad en ritme te vinden. Maar we blijven met z’n vieren (Roelof, Rene, Marcel en ik) bij elkaar. Met een grote bocht komen we weer in een nieuwbouwwijkje van Makkum. Marcel heeft eieren voor z’n geld gekozen en is zijn eigen tempo gaan lopen. Een trapje ophoog, een dijkje op. Ik kan mijn ritme nog niet vinden en moet aanharken om Roelof bij te houden.  Als ik achterom kijk zie ik dat Rene ons ook al heeft verlaten en loopt onderhand tientallen meters achter ons. De haven door en dan het stukje natuurgebied. Prachtig, maar glad, nat en funest als je graag je nieuwe witte loopschoenen schoon wil houden. Het duurt even, maar ik kom in mijn ritme en ik hoef me niet langer bezwaard te voelen om alleen maar achter Roelof te lopen. Anders…Roelof krijgt het zwaarder en nu neem ik hem op sleeptouw i.p.v. andersom. Over het strand. Vorig jaar lag hier een pak sneeuw en was er een prachtig uitzicht over het IJsselmeer met het kruiende ijs. Nu niks van dit alles. Het strand is hard en prima te doen. Ik voel me sterk en kan harder, maar wat heeft het voor zin. Samen uit samen thuis. Nog zo’n 2 kilometer. Af en toe kijk ik om of Roelof nog achter me hangt. We lopen op dit parcours een keurige 45,37. Voldaan en met een goed gevoel op weg naar de kantine voor een lekkere beker warme chocomel....

Het voelt weer goed, op naar de volgende wedstrijd op 6 februari in Apeldoorn....ik heb er zin in...

Motiverende Ethiopiërs...

Gisteravond keek ik naar een documentaire over een reis van Ethiopië naar Europa, de
weg naar het Avondland. Leuke en interessante documentaire over het zoutmeer Damakil
(officieel de heetste plek op aarde), het nationaal museum en als je het over Ethiopië hebt,
krijg je bijna automatisch te maken met de hardloopwereld.

Jan Leyers (programma maker) bezocht het bergstadje Bekoji. Nergens ter wereld worden zoveel hardloopkampioenen geboren als in dit dorpje. Kenenise Bekele, Deratu Tulu en Haile Gebreselassie….Deze atleten trainden hier uren, slalommend tussen de bomen de berg op, een sintelbaan van wat gras en aarde. Niks ideale demping en grip. Ze dromen er ervan om een internationaal atletiekkampioen te worden en zo de armoede te ontsnappen…Super gemotiveerd en een doel voor ogen…

Super gemotiveerd….en een doel voor ogen…, laat ik eerst maar weer plezier beleven aan
mijn sport. De motivatie komt dan wel weer en de doelen volgen later wel. Afgelopen week
heb ik weer voor het eerst in weken 3 keer gelopen. Dinsdagavond, de Nieuwjaarloop van
de loopgroep, 9.8 kilometer. Samen met Hans en Roelof liep ik weer een mooie tijd van rond
de 42.30. Helemaal geweldig, het voelde goed…ik doe nog mee. Donderdag met de groep
een rustige duurloop met wat versnellingen. Merkte de vermoeidheid van de dinsdag wel
in mijn benen maar conditioneel was het wel te doen. Op mijn werk was ik even bang dat
ik mijn kuit weer voelde…het zou toch niet? Maar gelukkig na de tijd geen last meer gehad.
Maar het maakt met wel weer scherper. Moet toch nog rustig opbouwen en mijn spieren weer
aan de belasting laten wennen. Mijn rust nemen en niet gelijk de volgende training weer
vooraan willen lopen.

Zondag was het weer prachtig weer. Tenminste, de zon scheen en het was niet koud. Waar
ik voorheen zo’n moeite mee had (de geplande route uitlopen), ging nu weer goed. Bij
kruispunten er niet over nadenken of ik nu de korte weg zou gaan lopen of de langere. Nu
bij iedere mogelijkheid de langere route gekozen en ik kwam na zo’n 13 kilometer weer bij
huis aan. Lekker gelopen en niet kapot…ik had makkelijk verder gekund.
Mijn motivatie komt weer…ik heb alweer zin in dinsdag en donderdag. Ook de eerste
wedstrijd zit er alweer aan te komen. Zaterdag 15 januari weer lopen in Makkum…nog
geen tijd in mijn hoofd, gewoon lekker lopen…plezier beleven aan je sport…en dat is een
ander doel dan de atleten uit Ethiopië voor wie het hun “enige” uitweg is om wat geld te
verdienen en….een sportheld te worden waar andere lopers hun motivatie en inspiratie weer uit halen…

Een nieuw jaar, nieuwe kansen

Het is altijd weer afwachten zo'n nieuw loopjaar. 2009 begon ik ook vol goede moed. Super gemotiveerd, dit zou mijn loopjaar worden. Met de marathon van Amsterdam in oktober als hoogte punt. Na iedere training keurig mijn excel sheet bijgewerkt met daarin het aantal gelopen kilometers, op welke schoenen, tijden. En het ging voortvarend.

In april liep ik samen met Roelof de Condensloop in de hoop onder de 1.35 op de halve marathon te lopen. En dat lukte. Ik liep 1.34.07, dik twee minuten sneller dan mijn toen snelste tijd. Tijdens de visserijdagenloop in Harlingen ging het echt mis. Met nog zo'n 8 of 9 weken voor de marathon schoot het in mijn linkerkuit. Kon ik de marathon nog wel lopen? Onder zeer intensieve behandeling van mijn fysiotherapeut is dat gelukkig gelukt. Geen eindtijd meer in het hoofd...uitlopen was nu het doel.

Daarna kwam de dip. Lopen...ik kon altijd wel een reden verzinnen om niet te gaan. En als ik dan liep en me voorhield weer een langere afstand te lopen kreeg ik het toch voor elkaar om halverwege de route in te korten. De negatieve spiraal was ingezet. Helaas kwam daar het overlijden van mijn schoonmoeder bij. Even niet met lopen bezig zijn, maar thuis de aandacht.
We zien later wel weer.

En later is nu...een nieuw jaar, nieuwe kansen. En, ik heb er weer zin in. Afgelopen zondag scheen de zon volop en ik heb heerlijk bijna 14 kilometer gelopen. Het excel sheet is weer bijgewerkt, kuitproblemen alweer maanden voorbij en ik raak weer gemotiveerd. Zal ik nu onder de 1.34 op de halve marathon lopen? De wedstrijdjes in de buurt komen er weer aan en een nieuw loop hoogtepunt: de marathon van Köln in oktober....ik ga weer voor die tijd die ik al zolang zou willen lopen.....