Weer een mooie sportweek. Actief en nu ook passief. Actief ging het aan het eind van de week wat minder, maar wie weet had dat wel met het passieve te maken.
Dinsdag intervaltraining. Geert Jan was er niet en Rene nam het van hem over. De training vond plaats in de schaduw van de Oldehove. Tenminste als deze had geschenen. Nu stond de toren in de schijnwerpers. Eigenlijk een mooie locatie voor een training. Als de Oldehove in Pisa had gestaan was hij al door de halve wereld vastgelegdt op de gevoelige plaat. Nu liepen wij hier onze rondjes. Niet meteen mijn type training. Snelle stukken van maximaal 50 meter, korte bochtjes en steeds weer opnieuw aanzetten. Geef mij maar wat langere stukken van 200 tot 1 kilometer. Dat ligt mij meer. Maar toch wel lekker gelopen.
Donderdag een lange duurloop van 14,5 kilometer met de groep. Het tempo zat er goed op en ik heb het idee dat we de halve stad hebben gezien. Roelof en ik liepen af en toe wat achteraan te bungelen en dan moet je er goed aan trekken om er bij te blijven. Je kan dan beter wat in het midden lopen. Volgens Jan Hooghiemstra kwam dit door het Jojo effect....wie heeft daar nu ook alweer meer last van? Maar wederom met een voldaan gevoel naar huis.
Zaterdag de passieve dag. Naar de wereldkampioenschappen sprint in Thialf. Dit vind ik echt een geweldig evenement. De snelheid waarmee deze mannen en vrouwen door de bochten gaan is prachtig om te zien. Dit komt op tv toch minder spectaculair over. Maar wil je echt het schaatsen zien en volgen, moet je het toch op tv zien. Jaarlijks gaan we hier met een grote groep heen. Altijd gezellig en iedereen natuurlijk in het oranje. Blijft een mooie sport kleur. De blaaskapel in de pauzes en een biertje in de hand. Een groot feest en nooit ellende. Waarom kan dat nou niet bij het voetbal? Een broodje hamburger tussendoor en je kan er weer tegen. Helaas heeft zo'n dag ook weer effect op het actieve deel van de week. Over 2 weken lopen we weer in Apeldoorn en ik wou op zondag nog wel zo'n 15 kilometer lopen. Nog maar net onderweg kwam ik Hans Breuker tegen. Hij had al 22 kilometer gelopen en moest nog ongeveer 4. Hij had het zwaar. Op dat moment ging het met mij nog prima. Maar na "al" 9 kilometer begon het bij mij ook anders te voelen. Even rustig aan, momentje...en weer verder voor de laatste kilometers. Al met al kwam ik op vermoeide benen op 17 kilometer. Blij dat ik toch weer gegaan ben. Afgelopen week toch weer mijn kilometers gemaakt en voelde het niet altijd even lekker. Nou is het ook een utopie om dat te verwachten. Altijd maar lekker lopen is voor niemand weg gelegd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten