Prestatiedrang

Hoever zijn we, nog een week of 4 en dan is het alweer zover. Slachtemarathon, en 17 weken trainingsarbeid  achter de rug. En hoe dichterbij we komen, des te meer zin krijg ik er in. Natuurlijk is dat een goed teken. De kilometers worden gemaakt en je bent alleen maar bezig met de ene doel op die ene datum. Bij elk wedstrijdje hou je je misschien toch iets in of probeer je bewust te voelen hoe de benen zijn. Wordt ik sterker? Kan ik het tempo langer volhouden? 

Afgelopen weken weer even twee wedstrijdjes gelopen. In Stiens de halve marathon. Doelstelling was om weer op het beoogde marathontempo te lopen. Dus, 11.5 kilometer per uur. Dat zou nu toch goed aan moeten voelen? Pittig windje, 14 man op sleeptouw en het voelde goed. Geen verzuurde benen en het doel om 1.49 te lopen werd op 10 seconden na gehaald. Vorige week tijdens de Bulleloop besloten om toch nog één keer op tempo te lopen. Een laatste keer voor de marathon, kijken of ik nog op snelheid kan lopen. Of ik de andere snelle lopers nog enigszins bij kon houden. Eigenlijk ging het nog wonderbaarlijk goed. Een groot deel op kop in de wind gelopen en de 17 kilometer in 1.15.10 uur. Meer dan tevreden. Zondag, prachtig weer en heerlijk 35 kilometer gelopen. 

En dan de onderrug en heup. Om de twee weken breng ik nog een bezoek aan de fysio. Eigenlijk hoeft het niet echt meer, maar ze willen er voor zorgen dat ik straks in ieder geval fluitend aan de start verschijn. Mooie doelstelling van een fysiotherapeut en ik ga daar graag in mee. Enkele weken terug had ik niet het gevoel dat ik nu alweer zover zou zijn en hoopte eigenlijk alleen maar dat ik de Slachte kon lopen. Een tijd had ik alweer uit mijn hoofd gezet. Overleven en uitlopen zou het worden. Ik kon immers niet meer alle kilometers lopen die ik juist zo graag wil lopen voor zo'n afstand. Alles gaat nu eenmaal om kilometers maken tijdens de voorbereiding. 

Nu voelt het goed, ik zit weer lekker in mijn vel. Geen pijntjes en merk dat ik weer heel makkelijk loop. En wat doe ik dan? Ik ga mezelf alweer druk opleggen. Hoe stom eigenlijk. Waar gaat het om, je loopt voor jezelf en voor niemand anders. Is het halen van de finish van een marathon al geen prestatie genoeg? Het zal de prestatiedrang zijn, het competitieve, een beetje mee kunnen doen met de snelle lopers binnen onze groep, ook zo graag die snellere tijden loop op de marathon en haal dat er maar eens uit. 

Straks na de marathon kan ik wel weer relativeren. Of ik mijn tijd heb gelopen of niet, dan komt wel weer het besef  dat het al een prestatie is om een marathon te lopen. Weer eentje bij mijn lijstje kan toevoegen. Maar nu ben ik eerst bezig met het klokje en ga er weer voor....