Marathon van Luxemburg

Vrijdagavond, we waren nog niet koud in de stad Luxemburg en de eerste geluiden in de bus zijn al hoorbaar. "Dit kon wel eens een zware worden". Toch maakte ik me nog geen zorgen. Ik had immers hard getraind, kilometers gemaakt, liters Bietensap weggewerkt, Cor-stability en buik/rugspieroefeningen en zelfs heuveltraining op een loopband. Want ja, ik had mijn huiswerk gedaan en op diverse forums was te lezen dat het behoorlijk heuvelachtig is. En hoe train je dat in een provincie als Friesland? Sportschool dus. Ik was dus nog positief.

Zaterdag en het was prachtig zonnig weer. Zelfs warm.  Niet bepaald ideaal om een marathon te lopen, maar de start zou pas om 19.00 uur zijn. De temperatuur zou dus wel afnemen en  alle tijd om even rustig het centrum te verkennen en tussen de middag een lekker bord pasta te eten. De hekken stonden al in

rijen klaar om geplaatst te worden, een muziektent werd opgebouwd en de verzorgingspost werd al bevoorraad. Steeds meer werd duidelijk hoe de route 's avonds door dit deel van de stad zou lopen. En steeds meer maakten we ons zorgen over de hoogte verschillen en hoe we door deze marathon heen zouden komen. Een snelle tijd zat er echt niet in en alle doelstellingen werden bijgesteld. Overleven, genieten en uitlopen.

Na een stressvolle middag met een vastgelopen bus (in de zachte grond), taxi en vervoer met de auto naar de start (i.p.v. de bus), stonden we rond 16.30 uur in de sportexpo. Niks zon meer, maar het kwam nu met bakken naar beneden. Dikke regendruppels, hagel en onweer. Hoe zou het bij de start zijn? Maar om 19.00 uur was het droog en de zon weer aanwezig. Dat de bui voor verkoeling had gezorgd kon ik niet echt zeggen. De startvakken waren afgezet met een touw, maar nergens controle. Omdat de halve marathon tegelijk begon met de hele stond een groot gedeelte van onze loopgroep in het zelfde startvak. Terwijl de een het hoogste woord had, werd de ander steeds stiller. En ik was een van die laatste. Spanning en concentratie. Hoe zou het gaan, hoe hoog zijn die heuvels, hoe voelen de benen en wanneer krijg ik het zwaar? Ik hou niet van dat moment, het wachten voor de start.

Nog een paar minuten. Twee grote luchtballons worden opgeblazen. The black eyed peas, "tonight it's gonna be a good night". Weer zo'n nummer dat me later doet denken aan een marathon.  De 10.000 lopers komen in beweging. Eerst nog schuifelend maar net voor de startlijn mag je het tempo al hardlopen noemen. De klokjes worden aangezet, laatste succes wensen en op weg voor die 42,195 meter.

Afgesproken om het eerste deel samen met Roelof te lopen. We zouden wel zien hoe het zou gaan. Zo'n onbesproken regel tijdens een marathon om vooral niet op elkaar te wachten, maar loop voor jezelf. Kies je tempo, je cadans en probeer dat zolang mogelijk vol te houden.  In het ritme komen was moeilijk.
Het was druk om ons heen. Veel, heel veel lopers die volgens mij in een ander startvak thuis hoorden. Hoe kon het dat wij met vak C lopers met vak F in haalden? En dan groepjes die gezellig keuvelend, het liefst naast elkaar, de rest ophielden. Zigzaggend er tussendoor, remmen en weer versnellen. Rechts, stoep op en ruimte zoeken. En naarmate de eerste kilometers verstreken kwam ik in mijn ritme. "Ga maar Donald", hoor ik Roelof roepen. Ik twijfel of het wel verstandig is. Ik neem de gok, wens Roelof veel succes en voer het tempo op.

De eerste heuvels zijn prima te doen, al vraag ik me wel steeds vaker af hoelang het zo zal blijven gaan. Maar het beoogde tempo van 12,5 of iets meer zit er allang niet meer in. Omhoog klauteren en naar beneden herstellen. Niks tijd in halen op de neergaande stukken van het parcours. Zo strategisch en wijs mogelijk blijven lopen. Onderweg nog steeds erg veel halve marathonlopers en teamrunners om me heen. Zij met een kaart achter op de rug met de te lopen afstand, de marathonlopers zonder. Handig. En dit houdt me best bezig en geeft afleiding. Net als de reclame's en teksten achter op de t-shirts. Hoe zal het zijn na de splitsing, als de halve marathonlopers ons gaan verlaten. Het zijn er zoveel, wat houden wij over?

Onderweg massa's publiek en drumbands. Prachtig wat een sfeer. Vooral in het centrum staan ze ons in rijen dik aan te moedigen. Natuurlijk heeft dit met het mooie weer te maken. Maar ik geniet er van. Door alle korte stukken en bochten gaan de kilometers gevoelsmatig maar langzaam voorbij. Af en toe kijk ik op mijn klokje een steeds weer een teleurstellende gedachte. De verwachting dat we al veel verder zouden zijn. En dan op een groot plein de splitsing. Halve marathonlopers links, marathonlopers en estafette rechts. Het plein vol mensen dat staat te klappen en te schreeuwen. Ik, rechts en dan.....is het stil. Geen publiek meer en voor me niet meer dan zo'n 10 andere lopers. Dit voelt anders en ik ben nu volledig op mezelf aangewezen. Niks op handen gedragen door het publiek, tenminste....nu niet.

Last van mijn maag en duik na lang twijfelen toch die dixie in. Er zit niks anders op, anders blijf je je alleen maar op het verkeerde concentreren. Eenmaal er uit zie ik Roelof. Wat hebben we achter elkaar gelopen? Enkele honderdenmeters, hooguit een kilometer. Blij sluit ik me aan. Het voelt nog steeds redelijk, maar de heuvels beginnen hun tol te eisen. Wat had ik verwacht. Ongeveer 2 of 3 procent stijging? Was het maar zo, gemiddeld misschien maar genoeg stukken die vele malen meer stegen. Zo'n stijgingspercentage waar een fietser wellicht zou afstappen.

30 kilometer. We overleggen even hoe het gaat en aan beide kanten gaat het niet. Het wordt zwaar terwijl we nog zo'n 12 kilometer te gaan hebben. Concentreren en doorlopen. Weer omhoog, bruggetje over, korte bocht naar links, korte bocht naar rechts, omhoog, nu weer een lange straat in  en jawel...omhoog. Na enkele kilometers een plaspauze en Roelof loopt door. Zit in zijn cadans. Ik blijf hem nog lang zo'n 50 meter voor me zien en dan ben ik mijn haas definitief kwijt. Gelukkig is er weer meer publiek en...Cola. Heerlijk dat bevalt me wel. Voor de drukte van de stad een kort moment wandelen om toch dat souvenir achter te laten en dan verder voor de laatste kilometers. Nog 2 x 2 kilometer, nog 2 x 1.5 kilometer, nog...deel de kilometers in kleine stukjes. Alles wat mentaal helpt haal ik uit de kast. Blijf lopen, niks meer wandelen. Ik haal zelfs na 40 kilometer nog estafettelopers in. Feels good en geeft vleugels. Nog 1 kilometer, tenminste ik dat neem ik maar aan. Ik loop tenslotte onder een boog door. Kijk eens op mijn klokje en zie dat ik nog rond de 3.50 uur zit. Rechts zie ik de sportexpo en het is straks alleen nog maar naar beneden. "Kom op, Donald". Ja, jongens ik heb jullie echt wel gezien en gehoord. Rechtsom en wordt nog eens toegeschreeuwd door Geert Jan en familie. "Mooie tijd, Donald". Een vuist omhoog, yes natuurlijk ben ik blij en dan de hal in. Richting een van mijn mooiste finishen. De hal vol mensen, donker om ons heen, behalve het blauwe tapijt waar wij overheen lopen, de spotlights alleen om ons gericht. Ik hoor nog een keer mijn naam en geniet van de laatste meters. Mijn klokje; 3:56:23 uur....niet verwacht, zo'n mooie maar zware marathon en toch onder die 4 uur.

Een smile van oor tot oor....