Toverwoord

Het woord marathon lijkt voor mij een soort toverwoord te zijn. Als ik er aan denk, er over praat of in de buurt kom van een nieuwe voorbereiding lijkt mijn lichaam al in een soort kramp te springen. Tegen te werken. Of het niet mag dat ik een volledige voorbereiding doe zonder randverschijnselen zoals.....een blessure.

Vlak voor de midwinter marathon in Apeldoorn kreeg ik last van mijn scheenbeen. Ineens, of het uit de lucht kwam vallen. Na een dag hard klussen was het er. Zaterdag nog steeds aanwezig en zondag toch die 27,5 kilometer gelopen. En eigenlijk ging dat prima. Ik voelde het wel, maar kon goed door blijven lopen. Maar hoe dom kan je zijn, ook als gevorderde loper. Toch lopen terwijl je eigenlijk wel weet dat het misschien niet verstandig zou zijn. Maandag voelde het niet goed en 's avonds zag mijn linker onderbeen er iets anders uit dan mijn rechter. Vol vocht, het leek wel een soort gelei. Wat ga ik dan doen? Googlen....beenvliesontsteking, shin splints, enz. De meeste zware blessures kwamen voorbij en alles had wel iets wat ik herkende. Dinsdag kon ik al terecht bij mijn fysiotherapeut en dan hoor je wat je eigenlijk wel weet, maar niet wil horen....rust.

Doorrekenen. Ik had immers nog 3 weken voordat we zouden starten met de marathontraining voor Luxemburg. Dat zou moeten kunnen. Maar de eerste week totaal geen herstel, tweede week ging het al beter maar auto rijden bleef gevoelig. Fysio;"wees verstandig en neem nog een extra week rust". De eerste marathontraining zou ik dus alweer moeten missen. En dan is het überhaupt nog maar hopen dat mijn scheenbeen na die derde week rust weer mee zou werken. Reken maar dat er dan van alles door mijn hoofd spookt. Het zou toch niet? Ik niet in Luxemburg kunnen lopen terwijl ik juist de marathongroep weer op sleeptouw heb. Deze stress wil ik niet, ik wil lopen, trainen, goed voorbereiden, heuvel training, lange afstanden en kilometers maken.

Die eerste training was mee op de fiets. Koud, heel koud. 's Middags vol spanning na 3 weken mijn eerste kilometers gelopen. Hoe gefixeerd ben je dan. Je voelt alles en niet alleen op de plaats waar de blessure zat. Maar gelukkig weer 8 kilometer in de benen en tenminste weer bezig. Afgelopen dinsdag nog geen loopgroep maar voor mezelf een blokje van 10 kilometer en nagenoeg geen last. Donderdag (vanavond) 3 kilometer extra en iets meer tempo, pijnloos! Ik zie het weer zitten, het komt goed. Nu niet forceren, maar rustig de kilometers uitblijven bouwen en hopelijk kan ik dan over 2 weken weer volledig aansluiten bij de marathongroep.

En laat dat toverwoord dan nu weer positief uitpakken....