Midwinter Marathon Apeldoorn

Het jaarlijkse schoolreisje met Loopgroep Leeuwarden, Midwinter Marathon Apeldoorn. Afstanden voor ieder wat wils, een bus, een lunchpakket en een stel enthousiaste loopgroepers. Allemaal ingrediënten voor een gezellig, sportief dagje weg.

Voor mij weer eens kijken hoe ik het op de langere afstand zou doen. Maanden terug mezelf ingeschreven voor 27.5 kilometer. Wijs? Tja, geen idee. Trainen moet, wat werk betreft, in mijn drukste periode van het jaar. Lange werkdagen en beperkt trainen. Daar komt dan ook nog eens een behoorlijke griep tussendoor. Vorige week in, voor mijn gevoel, de herfst toch nog 24 kilometer gelopen. Voor tussen de oren zullen we maar zeggen. Gemiddelde tempo kwam toen op 11.5 kilometer per uur. En daar moest ik nog voor werken ook. En dan ga je ineens een doel stellen in Apeldoorn van tussen de 2.05 en 2.15 uur. Ach, doelen moet je hebben en ik loop eigenlijk altijd lekker in Apeldoorn. Afgelopen vrijdag kreeg ik, na een dag klussen, ineens last van een linker scheenbeen. Shin Splints? Dat kan toch niet, dat is een overbelastingblessure die langzaam erger wordt. Deze "pijn" valt uit de lucht. Het zal allemaal wel wat mee vallen, komt onherroepelijk door de rare houdingen tijdens klusdag.

Even voor 12.00 uur als een kudde dieren in het startvak. Dicht bij elkaar om zo weinig mogelijk te merken van de wind. Startschot en op weg. Zoals gewoonlijk snijden Hans, Mark, Julius en Leander als een warm mes door de boter en het is harken om ze bij te houden. Hier hou ik niet van. Laat mij maar rustig op tempo in mijn ritme komen. Maar helemaal alleen lopen gedurende zo'n afstand is voor mij ook geen optie. Als je dan na een paar honderd meter ook nog eens je gelletjes verliest en terug loopt om ze op te rapen, is de rest al enkelen 10 tallen meters weg. Gelukkig is er dan nog een wachtende Roelof. 

Druk, veel lopers om je heen door de mooie wijk van Apeldoorn. Grote, statige huizen. Na enkele kilometers geeft Roelof aan dat hij dit tempo niet vol gaat houden. Hij is behoorlijk ziek geweest en het is al een wonder dat hij zo loopt. "Ga maar" en ik gooi het tempo erop om weer bij de rest aan te sluiten. Dan denk je, zo'n gaatje van 50 meter loop je wel dicht. Maar niks van dat alles. Het duurt een paar kilometer als ik achter ze loop. Mijn scheenbeen voelt goed. Ik voel in de verte wel iets, maar waarschijnlijk had ik dat nooit gevoelt als ik er niet zo mee bezig was. Julius loopt onderhand al een paar meter voor ons en Leander is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Even na de Apenheul begint het glooiende gedeelte van de route. Heuvel op, heuvel af. Maar wat is het hier mooi. Bos, heide en een lang lint van lopers. Genieten! Hans is sterk en loopt heuvel op bij ons vandaan. Mark en ik kunnen alleen maar op gepaste afstand volgen, kilometers later sluiten we weer aan, tot hij weer langzaam bij ons vandaan loopt en dit gebeurt tot 3 keer. Tot hij na zo'n 18 kilometer definitief een gaatje slaat als we op de asfaltweg lopen. 

Gaan we omhoog? Vraag ik nog een Mark. Het lijkt of mijn schoenen aan het asfalt blijven kleven, er aan ieder been 2 kilo lood is gebonden. Het blijkt inderdaad valsplat omhoog te gaan. Ik begin mijn scheenbeen iets meer te voelen. Niet aan proberen te denken en concentreren op het lopen. Op 21 kilometer nog een laatste gelletje naar binnen werken en op naar de laatste 7,5 kilometer. Als we Apeldoorn weer in lopen geef ik nog aan dat Mark wel door mag lopen, maar ook bij hem gaat het lampje uit. Doorlopen, niet teveel aan vermoeidheid denken. Nog 3 x 2 kilometer, nog 2 x 2 kilometer. Een truckje van Rudolf Das waar ik nu dankbaar gebruik van maak. Als je het zwaar krijgt, deel de nog te lopen afstand in kleine blokjes....

Rechtsom, nog minder dan 2 kilometer. Loop maar door zeg ik tegen Mark. Een normaal mens neemt souvenirs mee, ik laat het blijkbaar liever achter. Even wandelen en gelukkig hou ik het binnen. Laatste kilometer, maaannnnnnn wat is die Loolaan lang. Niet alleen Terschelling heeft de longway.

De finish, 2.12.01 uur toch wel tevreden ondanks de zeer beperkt trainingsarbeid.

Vandaag een dag verder en ik voel nog steeds mijn scheenbeen. Morgen naar de fysio. Er toch even na laten kijken en hopen op goed nieuws. Even rust, een behandeling en ik kan over zo'n 3 weken starten met de voorbereiding voor de Marathon van Luxenburg.

Fingers crossed.