It finally happened

Zaterdagochtend om 4.15 uur is voor mij geen favoriete tijd om wakker te worden. Zeker niet als ik op dat moment het gevoel had dat ik net in slaap was gevallen. Niks een goede nachtrust voor een marathon. Voor mijn gevoel had ik ieder uur op het klokje gekeken en iedere regendrup horen vallen. En er kwam wat na beneden die nacht..... Niet veel later stond ik beneden mijn witte broodjes met appelstroop weg te happen, mijn flesjes en bidon te vullen en het startnummer voor de Slachtemarathon op te spelden. Het was D-day, de dag waar we maanden naar toe hadden gewerkt, de kilometers voor hadden gemaakt en de laatste week de nodige pasta voor weg hadden gehapt. Nog een paar uurtjes en dan gingen we op weg voor die 42.195 meter. De avond van te voren hadden we nog besproken dat je ongeveer in de zelfde tijd met de auto in Maastricht kon zijn en kon je nog onderweg een kop koffie drinken ook. Denk eens in dat je in die zelfde tijd aan het hardlopen bent….

Om 5.15 uur stond mijn taxi voor de deur en even later reden we in een ware stoet over de A32 richting Raerd. Auto parkeren op het drassige veld en de eerste druppels vielen alweer naar beneden. Hopelijk zou het daar bij blijven. Net even voor 6.30 uur liepen we met een behoorlijke groep richting het startvak. Plekje zoeken bij het hek en de eerste SIS gel naar binnen werken (kon ik alvast aan de overheerlijke substantie wennen). En dan toch wel die zenuwen. Hoe zal het gaan, hoe voelen de benen, ik wil weg, lopen.

Ik heb iets met muziek en zeker als ik in het startvak sta en het startschot heeft geklonken. Die muziek die op dat moment te horen is blijft mij hangen en hoort bij mij bij die marathon. Bloed, zweet en tranen, Hazes - Amsterdam, You never walk alone, Towers live - Rotterdam, Conquest of Paradis, Vangelis - Berlijn, enz. Momentjes waar ik vaak aan terug denk als ik die muziek weer hoor. En in Raerd bleef het stil, geen muziek. Was het vanwege  het tijdstip? Later lees ik in het verslag van Hans dat Anneke Douma het volkslied aan het zingen was.

Zo'n 7 minuten te laat komt alles langzaam op gang, er zal een startschot zijn geweest. Over de matten, klokje indrukken en het ritme zoeken. Afgesproken om dit keer met Almer te lopen. Beiden wilden we richting die 3.45 uur. Een tijd waar ik onderhand al 8 marathons mee bezig ben. En nooit wil het lukken.Velen vragen zich af waarom. En niet alleen velen, ook ik. Ik loop tenslotte de halve marathon in 1.33 en reken dan maar uit wat de marathon tijd zou moeten zijn. En toch, het lijkt een obsessie te worden. Ik wil zo graag. Ik moet het toch ook kunnen of is de 42 kilometer gewoon te ver voor mij? Is het de druk die ik mezelf opleg?

Strategie is om dit keer sneller te vertrekken en dan maar kijken waar het schip strandt. Ergens een angstig gokje. Ik weet tenslotte hoe ik me kan voelen die laatste kilometers. Het duurt even voor ik in de cadans kom. Dat heeft bij mij altijd tijd nodig en is dus nog geen reden om ongerust te worden. Terwijl Almer op alles wat beweegt reageert en bijna constant praat, probeer ik me te concentreren en mijn ritme te vinden. Dat lukt pas als we al even boven de 10 kilometer zitten. Het tempo schommelt tussen de 11.5 en 12 en gaat eigenlijk bijzonder goed. We lopen zelfs langzaam in op de balonnen van de pacers van de 3.45 uur die even eerder gestart waren dan wij. Rond de 21 kilometer konden we aansluiten bij de Pacers en rustig mee laten slepen met de op dat moment nog grote groep.

Nou heb ik al vaker aangegeven dat de Slachte niet tot mijn favoriete marathons hoort. Gras, weinig toeschouwers onderweg en dan ook nog stukken onverhard. Dat onverhard was dit keer vrij radicaal. Vanwege de vele regen was het glijden en vooral geconcentreerd lopen. Letterlijk je pad zoeken. Links van ons gaan twee lopers onderuit en zien er uit of ze een modderbad hebben genomen. "Onze" pacer blijft tenauwernood staan om een glijpartij richting de sloot te voorkomen. Eenmaal terug op het asfalt had je het idee nog een halve slachtedijk onder je schoenen te hebben

Vlak voor het "lawaaipunt" van de loopgroep, lopen we om de pacers heen. Een momentje "Alpe D'huez". We lopen door een haag van oranje toeschouwers heen, fotografen die op het midden van de weg staan om foto's te maken en op het laatste moment weer terug stappen. Zo moeten die wielrenners zich dus ook voelen. Daar kan geen EPO tegen op.

En dan begint die twijfel. Ik zit zit toch boven die 32 kilometer? Waar blijft die man met die hamer? Lopen we niet te hard, moeten we iets in tempo terug? Benali schreef in zijn boek, de marathon is een duurloop van 32 kilometer en een wedstrijd van 10. Maar Benali had dit keer fout. Het ging nog steeds, geen verzuring en niet meer twijfelen.

Herbaijum door, zwaaimomentje naar Froukje en richting de brug. De Slachtetille. En ik begrijp die naam nu ook. Damm, wat is dat ding stijl en hoog. Maar waar is die persoon die ons eroverheen moet tillen? Aan de andere kant een enthousiaste Louis die ons bijna naar de finish schreeuwt. Nog een zo'n 4 kilometer en we kunnen de finish bijna zien. Nog 2 kilometer en dan begint toch mijn maag nog op te spelen. Terwijl Almer zijn laatste versnelling heeft ingezet, leg ik nog een souvenier neer en ga ook ik de laatste kilometer in.

Een paar honderd meter voor de finish, mijn familie en vrienden en besef ik dat ik een dik PR heb gelopen. Ik wijs nog een keer op mijn horloge. "I did it". Met een dikke smile kom ik over de finish. Eindtijd blijkt 3.41.52 uur. Dik 17 minuten van mijn PR afgelopen.

En als ik dit verslag nog even een keer terug lees voor het plaatsen, is die smile weer terug....

It finally hapened, I did it..