Wedstrijddag. Midwinter marathon in Apeldoorn 18,5 kilometer. Ik voel me goed en heb er zin in. Vrijdagavond nog even uitgerekend wat ik zou moeten lopen om op die 1.22.30 uit te komen (zie vorige bericht). Het zou inhouden dat ik gemiddeld 13,6 kilometer per uur zou moeten lopen. Misschien toch wel erg voorbarig gezien het parcours. Veel heuvels. Maar we zullen zien. Om 8.30 uur vertrek vanaf sporthal het Kalverdijkje. Met een bus vol loopgroepers vertrekken we naar Apeldoorn.
Het is prima weer en de korte broek kon voor het eerst dit jaar weer aan. Roelof en ik hadden afgesproken om weer samen te lopen. Na een goede warming up de tactiek even bespreken en het startvak in.
11.30 uur, het startschot en alles komt op gang. We staan redelijk vooraan en kunnen gelijk aan de rechterkant van de weg op tempo lopen. Niet al te hard starten en proberen in het ritme te komen. Over het kruispunt waar in 2009 tijdens Koninginnedag het drama plaats vond. Ik zie de vreselijke beelden nog voor me. Al gauw komen we in een mooie woonwijk terecht en gaan we vals plat omhoog. Sommige lopers schieten ons voorbij. Wacht maar, ik kom je later nog wel tegen denk ik en laat ze lopen. Ik loop lekker, veel beter dan vorig jaar. Toen had ik zeker 5 kilometer nodig om in het ritme te komen. Een goede warming up is zo slecht nog niet. Op het 5 kilometer punt komen we door in 22 minuten en een beetje. Rekenen…ik zou de laatste 13,5 in een uur moeten afleggen en de echte “heuvels” komen nog. Dat is haast niet te doen. Niet heel veel later linksom en zie ik de weg al omhoog gaan. Nu gaat het pas echt beginnen. Kleinere passen maken en niet al te hard naar boven. Het tempo gaat al snel naar beneden. Voel ik nu mijn hamstring? Daar heb ik nu geen zin in hoor….Concentreer je op andere dingen, kijk naar de diversiteit aan shirtjes….zoveel loopgroepen, atletiek verenigingen en bedrijven. Er zitten soms zulke mooie shirtjes tussen.
Boven aan de heuvel, een berg kan je het niet noemen, geeft Roelof aan even lekker te willen lopen. Maar waarom ga je dan harder? Een paar passen aanzetten en ik ben er weer bij. Het voelt nog steeds goed, de hamstring voel ik niet meer en het is tijd voor een W-Cup momentje. Op 11 kilometer roept Roelof dat ik maar moet gaan. Twijfel nog even maar kies voor mezelf. Het is tenslotte nog meer dan 7 kilometer en wie weet…blijven de koekjes in onze kast liggen.
Niet meer achterom kijken en proberen dit tempo te blijven houden. Hou die armen in 90 graden en blijf rechtop lopen. Ik heb ooit met Mark in Apeldoorn gelopen en liep er iemand bij ons met sleutels of geld in zijn zak. Nu iemand naast me die enorm stampt. Het lijkt wel of hij zwemvliezen aan heeft i.p.v. loopschoenen. Vreselijk hoe raak ik deze man kwijt….ik kom hier voor mijn rust. Na enkele kilometers laat ik het gestamp toch achter me en ga de laatste kilometers tegemoet. Weer door de woonwijk met die prachtige huizen. Ik kijk allang niet meer op mijn horloge. Zie wel wat de eindtijd wordt. Ik kan er toch niet meer harder door lopen.
Nog een kilometer. In de verte zie ik de spandoeken, maar waarom die finish vlag nog niet? Wat kan een kilometer ver zijn. Meer mensen langs de weg en even later hoor ik mijn naam…een glimlach en vuist omhoog. Wat voor tijd het ook is…ik heb goed gelopen. Eindtijd 1.23.09…., weer een dik PR.
Er is in Apeldoorn erg goed gelopen door aantal lopers van onze loopgroep. Johnny liep op de 27,5 kilometer net 2.01 uur, Roelof kwam vlak achter mij binnen. Patricia een nieuw PR, Laura liep even 15 minuten van haar snelste tijd af en Froukje wou graag tussen de 42 en 43 minuten lopen op de 8 kilometer. Zij kwam uit op 42.02....prachtige tijd. Hoezo iedereen is in vorm.
En ik, geef tracteer op mijn koekjes met een smile van oor tot oor....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten