Een leven vol sport

Vandaag is het exact 42 jaar geleden dat ik voor het eerst het daglicht zag. Niet dat ik me dat nog kan herinneren, maar er wordt vandaag wel weer even bij stil gestaan.  

42 jaar “sporten”, natuurlijk niet altijd even bewust, maar ik kan me het beeld zo voorstellen dat ik als klein mannetje naast mijn ouders loop. Ouders met grote passen de wereld in en ik met mijn kleine pootjes, haast rennend er naast.  Wellicht dat hier mijn roots liggen voor de lange duursporten.

Ik ben opgegroeid met sporten. Turnen (vandaar dat weelderige lichaam), voetballen (ja, ook ik…..), windsurfen en 16 jaar badminton. Badminton een prachtige intensieve sport, maar ook een sport waar ik altijd letterlijk achter de feiten aan liep. Ik was niet van dat kaliber wat 3 slagen vooruit dacht en zo kon anticiperen op wat de tegenstander zou doen. Ik moest het van de kracht, conditie en doorzettingsvermogen hebben. Tussen al deze sporten door was er altijd een rode draad, lange duursporten in de vorm van fietsen (iedere zaterdag of zondag zo’n 100 kilometer), in de winter kilometers schaatsen en natuurlijk toen al hardlopen. Eigenlijk lagen die lange duursporten me veel meer. Ik ben niet van de interval, springen en sprinten.

Sinds mijn val tijdens het schaatsen waarbij ik mijn enkelbanden had afgescheurd en fibula brak ben ik alleen nog aan het hardlopen. Schaatsen lukt nog wel maar diep zitten is niet meer voor me weggelegd. Lopen is absoluut geen uitvlucht. In tegendeel, ik geniet hier van! Natuurlijk heb ook ik jaarlijks mijn dipje als ik alle wedstrijden weer heb gelopen en even geen doel meer heb. En laat dat nou altijd in december en januari zijn.

Het is bekend dat na je 30^e je lichamelijke vermogens langzaam afnemen. Dit is vooral het geval bij lenigheid en snelheid. Het spierweefsel wordt omgezet in vet (vooral dat is jammer) en je zal er harder aan moeten trekken om op niveau te blijven. Toch vertraagt hardlopen het effect van het ouder worden op het lichaam. Is dat weer een voordeel. Niks geen zalfjes, Oil of Olaz,  enz. om het verouderingsproces tegen te gaan. Ik ben nu “pas” 42. Ik wil  nog niks weten over dat proces en volgens mij speelt dat ook nog niet (je ziet het hooguit aan mijn haarkleur, toch?). Ik voel me nog steeds sterk en in topvorm, loop nog altijd mijn records en loop mee met de snelste lopers van onze loopgroep. Vroeger liep ik al jaarlijks de Recreanaloop (rondje om de rondweg van Leeuwarden). Deze wedstrijd liep ik toen in ongeveer 41 minuten. Nu zeker 20 jaar verder, bestaat de Recreanaloop niet meer maar loop nog steeds even hard. Oke, 20 jaar terug liep ik hem ongetraind en nu train ik minimaal zo’n 3 keer in de week. Maar een kniesoor die daar op let.

Gisteravond liep ik weer met de groep (en gelukkig weer heerlijk gelopen). Met een groepje,ook 40 plussers haalden we even herinneringen op. Series als Q & Q, Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer, spelprogramma's als Ren je Rot en Stuif es in (voor de "jongeren" onder ons,  kijk maar eens op http://www.seriesvanvroeger.nl/ ),  en snoep zoals Treets en Raiders....ik had bijna het idee uit het zwart-wit tijdperk te komen.

Lopen is een deel van mijn leven, geen obsessie en loop niet dwangmatig. Het is heerlijk om lange duurlopen te kunnen doen, met geweldige lopers van de groep of alleen, soms met muziek of alleen rustig genietend van de omgeving, op tempo of juist lekker rustig aan. Dit is waar ik van geniet…..op naar de volgende loopjaren…