Airborne freedomtrail 2018

Zaterdag 8 september 2018, een dag die in het teken zou staan van herdenken, beleven en een sportieve prestatie leveren. De route lopen van de geallieerden tijdens Operation Market Garden. Richard en ik hebben gekozen voor de maximale afstand. De 44 kilometer, de afstand van de Ginkelseheide naar het doel van de geallieerden, maar ook van ons. De John Frostbridge in Arnhem.

Vooraf uren op Youtube gekeken naar documentaires en informatie opgezogen. Natuurlijk mag daarbij de film a Bridge to far niet ontbreken. En dan is het eindelijk na maanden training en vooruitkijken zover. Even na 9:00 uur staat Richard voor de deur en gaan we op weg naar Papendal waar we ons startnummer kunnen ophalen. In de sporthal een rust zoals je niet ziet bij de wegwedstrijden. Lopers praten wat met elkaar, zijn bezig met de laatste voorbereidingen of relaxen wat op een bankje. Bij de startnummers ontvangen we een herdenkingskruisje. Doel om deze de gehele route bij je te dragen en achter te laten op een speciale plaats. Richard heeft nog een paar (kunst)tulpen meegenomen die net boven de waterzak uitsteken.

Om 12:30 uur vertrekken twee bussen met zo’n 100 lopers, die de maximale afstand afleggen, (de 18 en 28 km starten vanaf Papendal)  naar de Ginkelseheide. Daar aangekomen worden we toegesproken. Over de route, een stukje historie en iets wat ik niet zou vergeten. De helden kwamen aan op onbekend terrein. Ver van huis maar hadden een missie. Wij wisten dat we ’s avonds na het behalen van het einddoel, de brug, weer thuis zouden zijn….

We werden gesplitst in drie groepen. Voor vertrek een donkere tent in. Het afspelen van  een geluidsfragment. Iedereen aandachtig luisterend. Het werd stil, het doek van de tent ging open en we mochten starten. De Ginkelseheide op, waar op 17 september 1944 de para’s werden gedropt. Het was stil om ons heen. Iedereen is bezig met z’n eigen gedachten en in het ritme zien te komen. 

De eerste kilometers zijn prima te doen. Zandpaden en nauwelijks glooiend. Als het hierbij zou blijven wordt het een “ eitje” . Al wisten we beter. Vanaf 23 tot 35 zou het serious business worden. Dus, behoudend lopen en genieten. Onderweg toch af en toe denkend aan die dagen in 1944. Wij lopen hier rustig door de bossen. Hoe zouden deze mannen zich op dat moment gevoeld hebben? Niet kunnen zien of de bezetters in de bossen om hun heen zouden zitten.

Na zo’n 7 kilometer lopen wij al alleen. In de verte en ver achter ons nog een enkele loper.  Heerlijk de rust en we genieten volop. Op 15 kilometer een grote vlakte die door de 1st Airborne Division werd gebruikt als dropzone, waar 134 zweefvliegtuigen waren geland. Voor ons een onbemande verzorgingspost is. Prachtig gevonden: een open kist met onze proviand met daaraan een parachute. Zo anders zou het destijds niet geweest zijn. We drinken wat en ik neem een handvol pinda’s waar ik de komende km’s nog van kan genieten. Een droge mond en met drinken wordt het niet veel beter. We lopen verder en af en toe staat er een billboard opgesteld met informatie wat er op die plek is gebeurd. Rustig nemen de lopers de tijd om het te lezen.  

Net na Wolfheze komen we bij het spoortunneltje. De spoorwegovergangen werden bewaakt door de Duitsers. De Britten en Polen moesten zich gedurende de strijd terugtrekken. Door de ramen van de Jeeps in te klappen en spullen  binnen boord te houden konden de Jeeps door de tunnel en konden de troepen weer contact maken met hun kameraden die in de Wolfheze en Bilderbergbossen lagen. Niet voor te stellen. Wij moesten hier gebukt doorheen.

Even verderop werd het drukker op het parcours. De 28 km was op de route toegevoegd. En niet veel later ook de 18 km lopers. Het was druk, te druk voor de breedte van het pad. Bij Airborne museum Hartenstein een verzorgingspost waar we even de tijd nemen om wat foto’s te maken en rond te kijken. Hierna buigt de 18 km af naar links en de 28km en 44 km lopers naar rechts.

Het parcours veranderde van redelijk vlak naar meer behoorlijk heuvelachtig terrein. Grote hoge bomen en meer licht in het bos. Wat een bijzonder mooie omgeving. Omhoog, naar beneden, slingerend, af en toe wandelend  en klimmend de steile stukken op. Uitkomend op een plateau met een schitterend uitzicht op de Rijn en in de verte Arnhem. Niet veel later komen we uit bij de Westerbouwing. Destijds een strategische plek vanwege de hoge ligging en het uitzicht over een relatief groot gebied. Om deze plek is destijds hard gestreden.

In Oosterbeek komen we uit bij de oude kerk, waar de Britten tot het allerlaatste moment stand hebben gehouden om de evacuatie  overtocht over de Rijn mogelijk te maken.  Na wat foto’s lopen we het dorp uit richting de Rijn. We zitten op zo’n 32 km en het lopen gaat nog prima. Al wordt het onderhand wel wat stiller. 

Op 35 km staan we bij de poort van het ereveld waar 1754 militairen liggen begraven. We pakken ons herdenkingskruisje en we leggen we hem tussen de andere kruisjes bij het monument. Een bijzonder moment. We lopen iedere onze route langs de kruizen en lezen de namen en leeftijden. Enkelen niet ouder dan 20 jaar. Hier word je stil van. 

aWe pakken de route weer op. Nog 9 km te gaan. Na een kleine dip (was het nog één van de pinda’s?) op 35 km ben ik er weer helemaal. De benen voelen goed en we lopen een mooi tempo. Langzaam lopen we vanuit het bos Arnhem in. Geen onverharde paden en heuvels meer. Maar door de woonwijken lopen richting de Rijnkade.

Na een bocht zien we de John Frostbridge. De brug die John Frost en z’n mannen als enige wisten te halen. De geschiedenis is bekend, zij hebben hun missie niet kunnen volbrengen. Wij liepen de laatste meters bij de brug de trap op, onder de finishboog door. Blij, met een bijzonder gevoel de trail volbracht en met de wetenschap dat we over enkele uren weer thuis zouden zijn…..