Berenloop Terschelling

Na maanden rustige duurlopen en ingehouden training i.v.m. de marathon van Keulen op 2 oktober, liep ik de laatste weken weer voluit. Het voelde goed, geen pijntjes of vermoeidheid. Kortom goed uit de marathon gekomen en dat is ook wel eens anders geweest. En als dan de eerste halve marathon tijdens de Berenloop op Terschelling is, dan hoop je stiekem op een mooie tijd, al zal die 1:34:07 uur en niet in zitten (het is tenslotte Terschelling)

Afgelopen zondag was het dan zover. Om 8.45 uur op de boot richting Terschelling. Altijd gezellig druk met al die hardlopers. Omkleden en op zoek naar Roelof en Jan waar ik mee afgesproken had om mee te lopen. Omdat we laat richting het startvak gingen, hadden we geen andere keus dan achteraan sluiten. Niet druk om maken, de wegen worden vanzelf breed en dan kan je eventueel wel inhalen. Maar dit is niet mijn ding, slalommend door een veld van lopers. Maar eenmaal op de weg richting Midsland kwam ik lekker in mijn ritme en het voelde goed. Jan riep na zo'n 6 kilometer dat het te gek voor hem ging. Roelof was afgelopen twee weken ziek geweest en even voor Midsland gaf ook hij aan dat het niet ging. Erg jammer, maar dan maar alleen door. En je dan afvragen, ga ik niet hard? Het voelt nu zo goed, maar ik weet wat nog gaat komen, moet ik niet iets meer gas terug nemen? Maar als je constant lopers inhaalt geeft dat op een of andere manier vleugels. Blik op oneindig en niet teveel nadenken. Dan maar kapot en eventueel het laatste stuk op een veel lager tempo verder. Als je het niet probeert...

Het strand, de meningen waren verdeeld. De één vond het erg zwaar, maar ik vond het prima te doen. Het was wel eens zwaarder geweest. Dat je tot over je enkels wegzakte in het zand. Maar natuurlijk verlies je hier tijd. Toch vind ik dit een van de mooiste kilometers van de wedstrijd. Het lange lint van lopers, de zee, strand en wind. Ik kan daar wel van genieten.

Op de duin om het strand af te komen had ik me voor genomen om mijn SIS momentje in te lassen. Hier kan je toch niet hard tegenop lopen en je kan beter gas terug nemen dan volle bak naar boven. Mooi moment om iets van koolhydraten, caffeine, enz. naar binnen te werken. Veel mensen vergeten het en denken alleen bij nog langere afstanden voeding mee te moeten nemen. Maar een lichaam heeft gemiddeld voor zo'n 45 minuten tot een uur energie. In deze tijd lopen wij geen halve marathon en moeten we het aanvullen. Op 15 kilometer had ik mijn energieboost en of die caffeine shot het ultime middel was, maar ik heb de Longway wel eens anders ervaren. In één streep richting de finish, zonder dat ik dacht dat ik leeg begon te lopen. Ik kon het tempo gewoon vast houden en kwam goed over de finish, zonder een souvenier neer te hoeven leggen. Toen keek ik pas op het klokje....1:33:37 uur...Klopt mijn klokje wel? Onmogelijk, ik heb toch niet op Terschelling een PR gelopen? Ja, dus. Precies 30 seconden van mijn snelste tijd afgelopen.

Vanaf dat moment alleen maar met een smile rond gelopen. Tot ik Geert Jan en Jildou tegen kwam en ze vroegen wat er met Froukje aan de hand was. Ze bleek achterop een motor te hebben gezeten. Na een tijdje kwam ze aanstrompelen. Vreselijk veel pijn aan haar kuit en had waarschijnlijk een spierscheurtje opgelopen. Enorm balen, ook zij ging zo lekker tot 18 kilometer. Er zat eerst niks andersop dan met een stoel onder het been in de serre tegenover de Brandaris te zitten. Kijkend naar de marathonlopers die één voor één binnen kwamen. Hopelijk hersteld ze gauw.

Dit jaar nog één wedstrijd. Zaterdag 17 december, De Adventure Run op Ameland. Zou het nog eens lukken om richting mijn nieuwe PR te lopen...?