De marathon van Keulen

Wat een afstand. Wie heeft die afstand ooit uitgevonden. Oke, een of andere Griekse soldaat Pheidippides die zo graag van Marathon naar Athene wou lopen om het nieuws van de overwinning van Atheners op de Perzen te melden. En daar maak je dan later gewoon een hardloopwedstrijd van. En juist die afstand stond afgelopen weekend (2 oktober) in Keulen gepland in mijn agenda. Ik heb er al meer over geschreven in mijn blog en iedere lezer weet onderhand wel dat dit de eerste marathonvoorbereiding zonder blessures was.

En ergens zit er dat kleine plekje in je hoofd die denkt dat je dan een wereldtijd moet kunnen lopen.

Hoe anders kan het dan voelen als de temperatuur niet normaal rond de 16 graden is, maar eerder richting de 30. Toch samen met Roelof besloten om maar te kijken hoe het onderweg zou voelen en gaan.
In verband met het prachtige weer onderweg veel mensen. Wat zeg ik "ik kreeg het Alpe d'Huzes gevoel". We liepen door een haag van mensen. En het voelde goed. Niet te de beoogde start van 11,4 in het uur, maar rond de 10,5. Het was tenslotte warm en het kon van het ene op het andere moment niet meer gaan.

Zoals Benali in zijn boek schreef :"de marathon is een duurloop van zo'n 32 kilometer en een wedstrijd van 10 kilometer. Dus, geen risico's nemen en vooral geconcentreerd lopen. Onderweg genietend van de vele toeschouwers en onze loopmaatjes langs het parcours.

Een prachtige marathon. De eerste 20 kilometer liepen we langs de Rijn waarna we de laatste helft dwars door de stad liepen. Weinig wind, maar veel zon. Pittig dus. Onderweg haalden we een aantal lopers van onze groep in en dat geeft natuurlijk even vleugels. Keurig rond het half uur een SIS gel naar binnen gewerkt en de tijd genomen bij de drankposten. En het ging goed en voelde goed. Tot 32 kilometer. "Loop maar door Roelof", maar gelukkig bleef hij wachten. Een momentje om een souvenier achter te laten in de Keulse straten. Misselijk, waarom overkomt mij dat altijd. De benen willen wel en tussen de oren zit het ook nog wel goed. Dubbel zoute dropjes eten helpt wel wat, maar dit jaar was er Coca Cola. En daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. En dat beviel goed. Na het momentje op 32 kilometer kon ik weer in een stuk op nagenoeg het zelfde tempo doorlopen tot rond de 40 kilometer. Zelfde verhaal, een momentje en dan is het nog "maar" 2 kilometer en een beetje...zou je denken. Maar in die laatste kilometers zaten nog kinderkopjes en een brug over de Rijn. En geen klein bruggetje. Ik was kapot..."doorlopen" riep Roelof en in gedachten zou ik mezelf 10 meter wandelen geven boven op de brug. Tot Roelof riep dat we onder mijn PR konden lopen als we door zouden zetten. Tanden op elkaar en gaan. Niks geen loopmaatjes zien langs de kant, ik had er geen oog meer voor en kan me eigenlijk ook weinig van de finish herinneren.

Maar het was gelukt, 20 seconden er af. Het lijkt zo weinig, maar zonder de extreme temperaturen moet het anders toch gelukt zijn om er misschien wel 10 minuten vanaf te lopen.

Dit was het maximale en ik kan alleen maar weer trots op mezelf zijn....nummer 8 in de pocket en een stuk zelfvertrouwen er bij.