Ameland Adventurerun

Toen we zaterdag op het verwarmde terras bij van Heeckeren op Ameland zaten, had ik alles behalve zin in hardlopen. De regen kwam met bakken uit de hemel en na enige ging het zelfs over in hagel. En dan heb ik het nog niet eens over de wind. Allemaal ingrediënten om lekker gemotiveerd op het terras te blijven zitten.

Na enige tijd kwam Johnny voorbij. "wat  ben je van plan te lopen"? vroeg ik. "1:35", riep Johnny. "Samen"? Afgesproken om een kwartier voor de start weer voor van Heeckeren te staan. .

Eenmaal in de sporthal het eeuwige dilema. Wat zal ik aan doen. Ik had ongeveer mijn halve kleding kast in mijn tas gestopt en kon nog alle kanten op. Toch gekozen voor de Falke trui en een heel dun thermo shirtje. Tot ik Mark tegen kwam. "Doe uit man dat thermo shirtje, veel te warm". Trouw als ik ben, geluisterd naar zijn wijze woorden en het ondershirtje weer terug gestopt in de tas. Dan eerst maar even kou leiden.

Helaas was ik Johnny even voor de start kwijt en moest ik het alsnog alleen doen. Na de start, het bos in. Niet mijn ding, crossen. Heuvel op, heuvel af, bochtjes, scherp zijn op wortels van de bomen en her en der was het glad. Op naar het strand, daar kom ik normaal gesproken altijd wel in mijn ritme. Net zo normaal gesproken hebben we op het strand tegen de wind in maar altijd een prachtig verhard strand. Daar kon ik wel naar uit kijken. Nu was het andersom. Met de wind mee, maar op het strand ging het bij mij nog steeds niet lekker. Het strand was zacht en ik kreeg het niet voor elkaar om in een ritme te komen. Daar kwam bij dat ik wist dat het laatste stuk over de dijk vol in de wind zou zijn. Sparen voor de tweede helft dus. Een groepje op zo'n 25 meter voor me en een groepje een eind achter mij. Ik liep dus in niemandsland en ik moest bij het eerste groepje zien te komen voor ik in de wind kwam te lopen. Dit lukte pas in duinen. Al gauw bleven we met z'n drieën over en na zo'n 10 km begon ik pas wat in mijn ritme te komen. En blij dat ik naar Mark had geluisterd. Het werd zelfs warm, rits naar beneden, mouwen omhoog. Nu rustig door blijven lopen en dit tempo vast houden.

Terwijl het op de dijk zwaarder zou moeten worden i.v.m. de wind, begon ik juist beter te lopen. De groep werd groter en met een paar andere lopers ging het prima kop over kop. Op 15 kilometer een SIS momentje en op naar de laatste 6. Op mijn klokje keek ik al vanaf het strand niet meer.

Het dorpje Buren door en van het groepje was niks meer over. Alleen door en het tempo kon zelfs nog wat omhoog. Langs de kant nog een toeschouwer, "kom op, laatste stukje, mooie tijd trouwens". Vleugels. Het dorp in, de laatste straat. Op de speaker hoorde ik dit keer mijn naam "nummer 699, Donald Koster van Loopgroep Leeuwarden". Eindtijd 1:35:08 uur.

Meer dan dik tevreden....