I have a dream

In augustus 1963 sprak Marten Luther King in Washington, voor een menigte van meer dan 250.000 mensen de legendarische woorden “I have a dream”. Een droom,...misschien niet het formaat van zijn droom, maar ik heb er ook één.

Zo’n 10 jaar terug draaide ik wekelijks mijn rondjes in de ijshal van Leeuwarden. Diep gebogen, gewicht achterop, handen op de rug en alles onder controle. Tot op een dinsdagavond, terwijl wij in het spreekwoordelijke “treintje” reden,  iemand aan de binnenkant van de bocht schaatste en voor mijn gevoel nagenoeg stil stond. Ik kon niet links- of rechtsom en klapte met een vaart achterop de andere schaatser. Gedraaid zijn we gevallen terwijl mijn linkerbeen, met de ijzers recht vooruit in het ijs, bleef staan. Alles wat kapot kon in een enkel, was kapot. Afgescheurde enkelbanden, enkel en fibula gebroken. De volgende dag werd ik geopereerd en bij de eerste controle (na een maandje) vroeg ik aan de chirurg wanneer ik weer kon sporten. “Sporten, het duurt zeker een half jaar voor je weer normaal kan lopen”, waren zijn woorden. Dat was mijn sportloopbaan, dacht ik toen. Maar na zo’n vier maanden kon ik alweer heel rustig beginnen met hardlopen op de loopband en daarna ging het met grote passen vooruit. Een sportmens hersteld blijkbaar snel.

Het schaatsen was vanaf dat moment gebeurt. Ik schaats nog wel en heb geen last meer van mijn enkel. Ik doe het niet meer zo fanatiek als voorheen en diep zitten lukt niet meer. De banden zijn behoorlijk ingekort. Ik heb me daarna gestort op het hardlopen en zo’n 2 jaar later liep ik mijn eerst marathon (de Slachte marathon). Ik heb mijn sport weer gevonden, maar…..”I have still a dream”.

Deze week komt er weer een koude front. Aan het eind van de week zijn de voorspellingen rond de -8 tot -10. En dan wordt er als snel weer over natuurijs en natuurlijk de Elfstedentocht gesproken. Mijn vader heeft twee maal de Elfstedentocht gereden. Helaas viel hij de eerste keer uit met bevroren ogen en de tweede keer lag er teveel water op het ijs. Beide keren kon hij bijna de muziek op de Bonkevaart horen. Het mocht niet zo zijn. Nu ligt de “druk” bij mij om het kruisje in de familie te halen. Na de laatste Elfstedentocht ben ik lid geworden van de vereniging. En vanaf dat moment was het alleen nog maar mogelijk om potentieel lid te worden. Jaarlijks is het afwachten of je wordt ingeloot om de tocht der tochten te mogen rijden. Dit jaar ben ik uitgeloot en als “hij” mocht komen, zal ik langs de kant moeten staan. En laat ik dit jaar even egoïstisch zijn….voor mij hoeft het dit jaar even niet. De kou mag weer naar het oosten en de warmte vanuit het zuiden heb ik nu even liever.

Wat mij betreft is er volgend jaar weer een nieuwe winter, met nieuwe kansen….”I have a dream”….